Słownik pojęć

Pojęcie prawne w kodeksie spółek handlowych dotyczące spółek osobowych. Przepisy k.s.h. nie zawierają ustawowej definicji udziału kapitałowego. W doktrynie przyjmuje się, że jest to określona wartość księgowa wyrażona w pieniądzu i zapisana na koncie wspólnika w księgach handlowych, stanowiąca podstawę do określenia praw lub obowiązków wspólnika określonych ustawą lub umową spółki. Udział kapitałowy wspólnika jest wielkością zmienną i ulega zwiększeniu lub zmniejszeniu w zależności od wniesienia wkładu, uczestnictwa w zysku lub stratach spółki, a także wypłat czy obciążeń lub pobrań, a więc tego udziału.

Udział kapitałowy jest ściśle powiązany z wkładami wspólników (art. 50 k.s.h.). Wspólnicy nie mają prawa do udziału w całym majątku spółki. Posiadają jedynie określone przepisami kodeksu uprawnienia dotyczące majątku spółki. W przypadku majątku pierwotnego (założycielskiego) tworzonego z wkładów są to udziały kapitałowe, a w przypadku mienia nabytego przez spółkę w czasie jej istnienia - udział w zysku lub w części odsyłającej na fundusze celowe (rezerwowy)- pozostających jako zyski nierozdzielane.

Ustalenie pojęcia udziału kapitałowego ma związek między innymi z przeznaczeniem zysku spółki (gdy udział został uszczuplony - art. 52 § 2 k.s.h.), a także wartością wypłacanych kwot z tytułu 5% odsetek od wartości udziału kapitałowego (art. 53 k.s.h.). Z punktu widzenia udziału kapitałowego wyróżnia się dwa rodzaje wkładów: te, które stanowią o wartości udziału kapitałowego, i te, które nie wpływają na jego wartość (praca, usługi, oddanie rzeczy do korzystania). Wspólnicy mogą przyjąć odmienne zasady przy ustaleniu wartości udziału kapitałowego, w szczególności, że udział kapitałowy może być mniejszy lub większy od wartości wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki.

Udział kapitałowy nie może być utożsamiany z udziałami w spółkach kapitałowych. Nie może on być przedmiotem samoistnego obrotu. Udział kapitałowy może być przeniesiony na inną osobę tylko w ramach zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce, a więc jako udział z uczestnictwa w spółce, w jej majątku, zgodnie z art. 10 k.s.h.

Podstawowym uprawnieniem majątkowym związanym z udziałem kapitałowym w czasie trwania spółki jest prawo wspólnika do żądania corocznie wypłacania odsetek w wysokości 5% od jego udziału kapitałowego, nawet gdy spółka poniosła stratę (art. 53 w zw. z art. 103 § 1 k.s.h.). Pozostałe uprawnienia majątkowe wspólników pochodne wobec udziału kapitałowego, to udział w masie likwidacyjnej i udział t.z.w rozliczeniowy wspólnika występującego ze spółki.

Podstawową formą umorzenia wierzytelności jest spełnienie świadczenia przez dłużnika wobec wierzyciela poprzez jej uregulowanie – zapłatę.

Jednakże, należy wyróżnić dwa pojęcia, wierzytelności i długu. Wierzytelność to prawo, natomiast dług to obowiązek ciążący na dłużniku. Wierzytelność jako prawo podmiotowe jest prawem względnym – skutecznym zasadniczo względem dłużnika, i tylko względem niego wierzyciel ma możliwość egzekwowania wierzytelności.

Umorzenie wierzytelności może wystąpić w kliku przypadkach.

Po drugie, zgodnie z 453 KC jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa, a więc i wierzytelność. Skuteczność tak powziętego porozumienia co do tego, że w miejsce dotychczasowego świadczenia dłużnik zaofiaruje inne świadczenie, a wierzyciel to świadczenie przyjmie, oparta jest na ogólnych wymaganiach, jakie są stawiane dla ważności umów^[1]. Zgoda stron może tu być w zasadzie wyrażona przez każde zachowanie się stron, z którego wynika, nawet w sposób dorozumiany, zamiar umorzenia zobowiązania dotychczasowego. Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym, a więc wynikających z czynności prawnych, w tym również jednostronnych czynności prawnych, z deliktów, z bezpodstawnego wzbogacenia, a także innych źródeł, których katalog jest otwarty^[2]

Trzecią możliwością jest przedawnienie. Przedawnienie jest instytucją, która ogranicza w czasie możliwość dochodzenia roszczenia. Przedawnienie zostało uregulowane w przepisach art. 117 – 125 KC. Przedmiotem przedawnienia roszczeń są tylko i wyłącznie majątkowe roszczenia cywilnoprawne. Zgodnie z art. 118 KC jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Umorzenie wierzytelności oznacza tu jedynie, że nie może być dochodzona ale pozostaje jako „niezupełna”, a więc jako naturalna może być spełniona, potrącona lub przedmiotem „cesji”.

Czwartą możliwością jest potrącenie wierzytelności. Zgodnie z art. 498 § KC gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Następnie na uwagę zasługuje art. 504 KC, który stanowi, iż zajęcie wierzytelności przez osobę trzecią wyłącza umorzenie tej wierzytelności przez potrącenie tylko wtedy, gdy dłużnik stał się wierzycielem swego wierzyciela dopiero po dokonaniu zajęcia albo gdy jego wierzytelność stała się wymagalna po tej chwili, a przy tym dopiero później aniżeli wierzytelność zajęta.

Oznacza to, że poza dwiema ściśle określonymi w tym przepisie sytuacjami, nie można kwestionować uprawnienia stron do potrącenia wierzytelności, powołując się na zajęcie. Pierwsza sytuacja, w której wyłączona jest możliwość potrącenia, ma miejsce wówczas, gdy dłużnik stał się wierzycielem swojego wierzyciela dopiero po dokonaniu zajęcia. Sytuacja druga ma miejsce wówczas, gdy wierzytelność „poddłużnika” powstała przed zajęciem wierzytelności przysługującej dłużnikowi egzekwowanemu, ale w chwili zajęcia nie nadawała się jeszcze do potrącenia z powodu braku wymagalności, następnie zaś stała się wymagalna po dokonaniu zajęcia, a przy tym dopiero później aniżeli wierzytelność zajęta^[3].

Podstawa prawna:

1. art. 117 – 125, art. 353, art. 453, art. 504 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tj.: Dz. U. 2017 poz. 459).

--

^[1] J. Dąbrowa (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 852

^[2] P. Drapała, Świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum), PiP 2003, z. 12, s. 28

^[3] M. Pyziak-Szafnicka (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 1154

Zgodnie z panująca zasadą wolności umów dłużnik może po uzgodnieniu z wierzycielem dokonać modyfikacji umówionego świadczenia i w jego miejsce wykonać inne. Dłużnik celem zwolnienia się ze świadczenia, do którego był zobowiązany zgodnie z umową, może złożyć ofertę wykonania świadczenia zamiennego. Wierzyciel może takie świadczenie przyjąć i umorzyć pierwotne zobowiązanie. Wierzyciel swoją zgodę na wykonanie świadczenia zastępczego wyrazić może przez każde zachowanie z którego wynika, chociażby w sposób dorozumiany, zamiar umorzenia zobowiązania dotychczasowego, o ile postanowień umowy lub przepisów ius cogens (bezwzględnie obowiązujące) dla danego stosunku nie wynika nic innego,

Umowa co do świadczenia w miejsce wykonania może być w konkretnych okolicznościach nieważna, między innymi z powodu sprzeczności z zasadami współżycia społecznego lub dlatego, że miała na celu obejście ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2003 r., sygn.. akt III CKN 804/00, LEX nr 78896).

Jeżeli dłużnik mimo zgody wierzyciela nie spełni nowego, deklarowanego świadczenia, w mocy pozostaje pierwotny stosunek prawny, a zobowiązanie nie jest umorzone.

Możliwe jest, także umorzenie zobowiązania poprzez wykonanie świadczenia zamiennego przez osobę trzecią. W takiej sytuacji niezbędne jest zawarcie umowy pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem pactum de in solutum dando oraz spełnienie świadczenia substytucyjnego przez inny podmiot. Dla takiej sytuacji stosuje się, także umowę o świadczenie przez osobę trzecią lub na rzecz osoby trzeciej (wówczas dłużnik, który za niego będzie spełniać świadczenie).

Skutkiem wykonania świadczenia w miejsce świadczenia pierwotnego jest umorzenie pierwotnego zobowiązania.

Problematyczna może stać się sprawa usunięcia wadliwego wykonania świadczenia zamiennego, w takiej sytuacji wierzyciel będzie mógł wybrać jedno z przysługujących mu uprawnień:

• odstąpienie od umowy,
• żądanie wymiany na przedmiot niewadliwy,
• naprawa wadliwego przedmiotu oraz obniżenie jego ceny,
• uchylenie się od swojego oświadczenia woli w przypadku gdy złożył oświadczenie pod wpływem błędu wywołanego przez dłużnika (art. 84 pkt. ).

Datio in Solutum jest zatem wygaśnięciem zobowiązań wierzycielem i dłużnikiem poprzez spełnienie przez dłużnika za zgodą wierzyciela innego, zamiennego świadczenia. Zobowiązanie pierwotne wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez jego wykonanie.

Podstawa prawna:

1. Art. 453 Ustawy Kodeks Cywilny z dnia

Umowa zawierana przed lub w trakcie trwania małżeństwa, zawierana przeważnie przed notariuszem poprzez którą mogą wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy Art. 47. § 1.

Kodeks pracy Art. 25. § 1. Umowę o pracę zawiera się na czas nie określony, na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy. Jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony, obejmujący czas tej nieobecności.

Umowa zawarta na odległość to umowa tzw. nazwana czyli regulowana ustawowo, w której stroną jedną jest przedsiębiorca, a drugą konsument (obrót konsumencki). Do zawarcia tej umowy dochodzi w ramach zorganizowanego przez przedsiębiorcę systemu zawierania umów na odległość, często dla tzw. transakcji on-line.

Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania umowy jako zawartej na odległość jest brak jednoczesnej fizycznej obecności stro, w tym samym miejscu i czasie, a także zawarcie umowy z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Regulacje dotyczące obowiązków przedsiębiorców przy zawieraniu umowy na odległość, jak i uprawnienia konsumenta do odstąpienia od takiej umowy znajdują się teraz w nowej ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Przedstawiliśmy je w News'ie nr 2 – zasady i tryb zawierania z konsumentami umowy na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa. Można go znaleźć tutaj: https://mikroporady.pl/prowadzenie-dzialalnosci/co-nowego-w-prawie/item/1378-nowa-ustawa-o-prawach-konsumenta-część-druga.html obowiązuje ona od dnia 25 grudnia 2014r. (?)

Analiza konkretnych stanów faktyczny w zakresie umów zawartych na odległość przeprowadzona została także w ramach E-punktu konsultacyjnego i znaleźć ją można tutaj: https://mikroporady.pl/pytania-uzytkownikow-i-udzielone-porady/item/1391-prawo-odstąpienia-od-umowy-zawartej-na-odległość-koszty-zwrotu-towaru.html oraz tutaj: https://mikroporady.pl/pytania-uzytkownikow-i-udzielone-porady/item/1393-odstąpienie-od-umowy-zawartej-na-odległość-z-przedsiębiorcą-zagranicznym-obrót-profesjonalny.html

Podstawa prawna:

1. Art. 2 pkt 1) Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. 2014 r. poz. 827 ze zm.)

Umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa, którą regulują nowe przepisy ustawy o prawach konsumenta, to umowa, w której po jednej stronie występuje przedsiębiorca, a po drugiej konsument. Do zawarcia tej umowy może dojść:

a) w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorcy, przy jednoczesnej obecności obu stron umowy,

b) w lokalu przedsiębiorcy lub za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio po tym, jak nawiązano indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorcy, przy jednoczesnej fizycznej obecności stron,

c) podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami.

Istotnym cechą, kwalifikującą umowę jako zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa jest to, aby obie strony takiej umowy jednocześnie znajdowały się fizycznie w tym samym miejscu. Brak jednoczesnej obecności stron może nakazywać zakwalifikowanie umowy jako zawartej na odległość, poddanej innej regulacji odnoszącej się do zawierania umów tzw. on-line również w relacji sprzedawca – konsument.

Regulacje dotyczące obowiązków przedsiębiorców przy zawieraniu umowy poza lokalem przedsiębiorstwa, jak również uprawnienia konsumenta do odstąpienia od takiej umowy znajdują się w ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Przedstawiliśmy je w News'ie nr 2 – zasady i tryb zawierania z konsumentami umowy na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa. Można go znaleźć tutaj: https://mikroporady.pl/prowadzenie-dzialalnosci/co-nowego-w-prawie/item/1378-nowa-ustawa-o-prawach-konsumenta-część-druga.html

Podstawa prawna:

1. Art. 2 pkt 2) Ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2) plastyczne;
3) fotograficzne;
4) lutnicze;
5) wzornictwa przemysłowego;
6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7) muzyczne i słowno-muzyczne;
8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9) audiowizualne (w tym filmowe).
Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.
Może to być przedmiot praw autorskich lub własności przemysłowej. Jest to taki przejaw działalności twórczej, kreatywności w wyniku, której powstaje zindywidualizowane, utrwalone dzieło mające nową wartość kulturową lub gospodarczą (użyteczność).
Prawa autorskie i prawa pokrewne Art. 1.1-4

Istotą użyczenia jest nieodpłatne korzystanie z rzeczy cudzej. Użyczenie wynika z umowy, na mocy której użyczający zobowiązuje się lub zezwala biorącemu na bezpłatne używanie (czyli korzystanie zgodnie z przeznaczeniem) rzeczy użyczonej przez czas użyczenia. Ustawa przy tym nie uzależnia możliwości oddania rzeczy do używania od legitymowania się tytułem własności. Użyczający musi jedynie rozporządzać rzeczą w takim zakresie, aby móc oddać przedmiot biorącemu w użyczenie. Umowa użyczenia jest umową nieodpłatną. Użyczający za pozbawienie siebie użytku z rzeczy nie otrzymuje żadnej korzyści. Równocześnie nie upoważnia to biorącego do pobierania pożytków z przedmiotu umowy, czyli nie ma prawa do użytkowania.

W odniesieniu do przedmiotu użyczenia ustawa nie zawiera żadnych ograniczeń. Przedmiotem użyczenia mogą być rzeczy oznaczone tak co do gatunku, jak i rzeczy oznaczone co do tożsamości. Pieniądze, jako środek płatniczy, nie mogą być przedmiotem umowy użyczenia (wyrok SN z 4 grudnia 1998 r., III CKN 49/98), nawet wbrew literalnemu brzmieniu umowy (umowa taka zostanie uznana za umowę pożyczki). Natomiast pieniądze wyłączone z obrotu, np. numizmaty w posiadaniu kolekcjonera mogą być już przedmiotem umowy użyczenia. Jedynym kryterium, jakie determinuje możliwość oddania rzeczy w używanie, jest możliwość korzystania z niej przez biorącego.
Ustawa nadaje umowie charakter realny, ponieważ do jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli niekoniecznie w formie dokumentu umowy, także wydanie rzeczy biorącemu. Tak długo, jak długo przedmiot umowy nie zostanie wydany, umowa użyczenia nie powstaje. Zawarcie umowy użyczenia nie jest uzależnione od zachowania formy szczególnej, bez względu na przedmiot użyczenia. Umowa ta może być zawarta także w sposób dorozumiany. Strony umowy użyczenia korzystają również ze swobody w zakresie jej treści.

Rezygnacja użyczającego z możliwości korzystania z rzeczy na rzecz innej osoby w sytuacji, gdy nie uzyskuje on z tego tytułu jakichkolwiek korzyści, nie oznacza równoczesnego braku odpowiedzialności. Jego odpowiedzialność uzasadnia szkoda wyrządzona wskutek wadliwości użyczonej rzeczy, o której biorący w używanie nie wiedział. Odpowiedzialność użyczającego powstanie jednak tylko w takiej sytuacji, gdy wiedział lub powinien wiedzieć o wadzie rzeczy, a nie zawiadomił o tym biorącego, chyba że ten mógł je z łatwością zauważyć. Wadliwość rzeczy obejmuje swoim zakresem zarówno wady fizyczne, jak i prawne. Rodzaj i charakter przedmiotu użyczenia przesądza z kolei o sposobie korzystania z niego przez biorącego, w braku odmiennych postanowień w umowie. Biorący powinien korzystać z rzeczy w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy.

Umowa użyczenia nie uprawnia biorącego do oddania rzeczy użyczonej do używania osobie trzeciej. Oddanie to, bez ujemnych skutków dla biorącego jest możliwe jedynie wtedy, gdy taka możliwość zostanie przewidziana w umowie. Równocześnie biorący bierze w takich okolicznościach na siebie odpowiedzialność za sposób, w jaki ta osoba będzie korzystała z rzeczy.

Użyczający może żądać zwrotu rzeczy w przypadku, gdy biorący używa jej w sposób sprzeczny z umową, właściwościami lub przeznaczeniem rzeczy albo gdy powierza rzecz bez upoważnienia innej osobie, a także wtedy, gdy rzecz stanie się potrzebna użyczającemu z powodów, których nie przewidywał przy zawarciu umowy. Okolicznościami uzasadniającymi oddanie, a równocześnie nieuprawniającymi użyczającego do żądania zwrotu przedmiotu umowy, będą zjawiska określane mianem siły wyższej.

Podstawa prawna:

1. 1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. 2014 poz. 121).

Jest to ograniczone prawo rzeczowe. Rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków, można jednak ograniczyć to prawo przez wyłączenie oznaczonych pożytków rzeczy. Wykonywanie użytkowania nieruchomości można ograniczyć do jej oznaczonej części. Użytkowanie wygasa wskutek niewykonywania przez lat dziesięć. Jeżeli użytkowanie obejmuje określony zespół środków produkcji, użytkownik może w granicach prawidłowej gospodarki zastępować poszczególne składniki innymi. Włączone w ten sposób składniki stają się własnością właściciela użytkowanego zespołu środków produkcji. Użytkowanie jest niezbywalne. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności.
Kodeks cywilny Art. 244. § 1, Art. 252-257.

Stosując pojęcie używania należy odróżnić je od pojęcia użytkowania. W tym znaczeniu sensu stricte prawa rzeczowego jak i w rozumieniu potocznym używanie jest wykorzystywaniem – korzystaniem przez czerpanie pożytków.

Używanie to korzystanie z rzeczy lub prawa co do zasady zgodnie z jego przeznaczeniem.

Używanie jest zasadniczo prawem do korzystania z rzeczy z faktu jej posiadania, np.: z tytułu najmu, używania, wykonywania usług przy pomocy narzędzi powierzonych.

Użytkowanie jest zaś ograniczonym prawem rzeczowym, uregulowanym w kodeksie cywilnym w art. 252 i nast. Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2014 poz. 121) – dalej jako: kc.

Podstawa prawna:

1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2014 poz. 121).

Nie należy mylić z użyczeniem (patrz hasło użyczenie), występuje tu termin ,,używanie’’ bezpłatne w prawie cywilnym tylko przy najmie. Najemca może wynajmowaną przez siebie rzecz ruchomą (np. samochód) lub nieruchomą (np. lokal), oddać w całości lub w części do bezpłatnego używania osobie trzeciej pod warunkiem, że w umowie najmu nie ma zapisu, który tego zabrania. W takiej sytuacji należy zawrzeć umowę o oddanie rzeczy do bezpłatnego używania, do której stosuje się przepisy dotyczące użyczenia (lecz przez to nie staje się użyczeniem). Oddanie przez najemcę przedmiotu najmu w całości lub części do bezpłatnego używania nie powoduje: że przestaje on być najemcą, zmiany umowy najmu, ani też nawiązania żadnego bezpośredniego stosunku między wynajmującym a osobą trzecią, której najemca oddał rzecz do bezpłatnego używania.

W umowie najmu może być zawarty zakaz oddania rzeczy najętej w całości lub w części osobie trzeciej do bezpłatnego używania (zakaz ten musi wynikać z wyraźnego postanowienia w umowie). Oddanie przez najemcę rzeczy najętej do bezpłatnego używania wbrew postanowieniom umowy najmu, jest równoznaczne z używaniem rzeczy w sposób sprzeczny z umową. Mimo tego, umowa nie staje się nieważna, ale wynajmujący może ją wypowiedzieć bez zachowania terminów wypowiedzenia.

Osoba trzecia wywodzi swoje prawa wyłącznie od najemcy, w związku z tym stosunek prawny bezpłatnego używania nie może trwać dłużej niż stosunek prawny najmu i wygasa najpóźniej z chwilą wygaśnięcia najmu. Dlatego też najemca ponosi odpowiedzialność wobec osoby trzeciej za niewykonanie zobowiązania, natomiast wynajmujący może żądać zwrotu rzeczy (lokalu) najętej także wprost od osoby trzeciej.

Najemca nie może bez uzyskania, choćby w sposób dorozumiany, zgody wynajmującego oddać rzeczy (lokalu) wynajmowanej w całości lub w części do bezpłatnego używania. Jednakże, zgoda wynajmującego nie jest wymagana co do osoby, względem której najemca jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym (rodzice, dzieci).

Podstawa prawna:

1. Art. 668 i 6882 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. 2017, poz. 459)