Słownik pojęć

B2B to skrót od angielskiego zwrotu business-to-business.

Pierwotnie przez B2B rozumiane były transakcje, zachodzące pomiędzy danymi podmiotami gospodarczymi. Relacje takie że nie zachodzą pomiędzy przedsiębiorcą, a klientem będącym konsumentem.

W związku z rozwijanymi się technologiami i możliwością prowadzenia przedsiębiorstwa z pomocą Internetu transakcje B2B zaczęły być definiowany jako sposób handlu.

B2B obejmuje wymianę handlową pomiędzy przedsiębiorstwami, które dotyczą m.in zawierania transakcji, poszukiwania partnerów, budowaniu sieci dostawców i odbiorców, poszukiwania informa­cji handlowych.

Działalność B2B prowadzona jest wektorze elektronicznym drogą on-line i jest najszybciej rozwijającą się działalnością handlu elektronicznego.

Handel elektroniczny w rozumieniu B2B dzieli się na:

• Rynki horyzontalne – ich cechą szczególną jest to, że dzielą się na poszczególne sektory. Zastrzec trzeba, że to co produkuje się bądź oferuje na tego rodzaju rynkach, nie jest związane z produkcją bezpośrednio, ponieważ zazwyczaj skupia się na regionie geograficznym świata. Dzieje się tak dlatego, że to często międzynarodowe korporacje budują platformy tego typu.
• Rynki wertykalne – ich cechą szczególną jest to, że obejmują swoim zakresem jedną branżę. Handel opiera się dobrach, które są związane z produkcją bezpośrednio. Zatem rynki wertykalne stanowią swoiste przeciwieństwo rynków horyzontalnych.

Zakupy, które można przeprowadzić za pomocą handlu B2B, dzielą się na dwa sposoby realizacji:

• e-Procurement – to cały zorganizowany proces zaopatrzenia, który stworzony został na podstawie rozwiązania systemowego, dzięki któremu można uzyskać owocną współpracę między kupującym, a dostawcą. To wszystko opiera się na procesie zaopatrzeniowym, rozpoczynającym się zgłoszeniem w sprawie zapotrzebowania na dane dobro, całą procedurą pomiędzy, a płatnością.
• Model aukcyjno-przetargowy – ten sposób realizacji zakupów jest używany, ilekroć zakup jest jednorazowy. Odgrywa też istotną rolę w negocjowaniu zasad kontraktowych dotyczących zakupów powtarzalnych. Sposób, w jaki dochodzi do sprzedaży nawiązuje do zasad rządzących aukcją. A konkretnie nabywca wybiera daną możliwość spośród wielu mu przedstawionych, na co ma konkretnie wyznaczony termin. Warto zauważyć, że oferty w tym wypadku ulegają częstym zmianom na bieżąco. Odbywa się to w celu ich udoskonalenia.

Barter to wymiana bezgotówkowa; czyli wymiana dóbr (towarów) pomiędzy uczestnikami obrotu z dążeniem do tego aby saldo było zerowe, czyli, żeby wymieniane dobra były równej wartości.

Dzisiejszy barter zresztą był podstawą handlu, gdy nie był znany jeszcze pieniądz, rozumiany jako uznawany przez uczestników obrotu bezpieczny, powszechnie emitowany przez państwo środek zapewniający zachowanie wartości.

Umowa barterowa jest prawnie dopuszczalna (art. 353[1] Kodeksu cywilnego – zasada swobody umów). Każda ze stron tej umowy zobowiązuje się do świadczenia rzeczy w zamian za świadczenie określonych rzeczy (także wartości niematerialnych i prawnych np. do utworu chronionego prawem autorskim) przez drugą stronę. Umowa barterowa jest zbliżona do stypizowanej w przepisie art. 603 Kodeksu cywilnego umowy zamiany. Przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zgodnie z art. 604 do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2004 r., sygn. akt: I CK 210/04, wskazał, że umowa barterowa, wykazując cechy zbliżone do umowy zamiany, jest konsensualna, odpłatna i wzajemna; rodzi skutki zobowiązujące obie strony do przeniesienia własności rzeczy, a w okolicznościach określonych w art. 155 § 1 KC, również skutki rozporządzające; przeniesienie posiadania rzeczy wymagane jest - w warunkach określonych w art. 155 § 2 KC - jedynie do osiągnięcia skutku rzeczowego (przeniesienia własności), a nie do ważności samej umowy. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że strony łączyła umowa kompensacyjna w formie określanej w obrocie gospodarczym mianem umowy barterowej. W ramach tej umowy każda ze stron zobowiązała się do świadczenia oznaczonych rzeczy w zamian za świadczenie określonych rzeczy przez drugą stronę. Taka umowa realizuje bezpośrednią wymianę dóbr lub usług eliminując przepływ pieniądza pomiędzy stronami. W oparciu o treść łączącego strony stosunku prawnego Sądy stwierdziły, że umowa barterowa jest w zasadzie odmianą umowy zamiany [z czym zgodził się Sąd Najwyższy]. W myśl przepisu art. 603 KC umowa taka [zamiany] jest konsensualna, odpłatna i wzajemna, a od umowy sprzedaży różni ją zasadniczo przedmiot świadczenia stron. Ekwiwalentem przeniesienia własności rzeczy nie jest bowiem kwota pieniężna, lecz własność innych rzeczy.

Jest to metoda analityczna, która opiera się na porównaniu podstawowych ważnych cech strukturalnych i funkcjonalnych organizacji, instytucji i przedsiębiorstw z odpowiednio analogicznymi cechami podmiotów konkurencyjnych lub też uważanych za najlepsze w danej dziedzinie działalności. Poprzez porównanie uzyskiwany jest obraz kondycji przedsiębiorstwa oraz dostrzegalny staje się zakres różnic, które w wyniku zastosowania strategii rozwojowych w efekcie końcowym dłuższego horyzontu czasowego powinny zostać zminimalizowane.

Benchmarking w szerokim znaczeniu polega na uczeniu się na dobrych przykładach identyfikacji cech dających przewagę oraz zasad, sposobów czy metod zarządzania przedsiębiorstwem, a następnie wdrażaniu ulepszeń oraz doskonaleniu wzorców w swojej własnej działalności.

Zastosowanie benchmarkingu ma na celu poznanie mechanizmów funkcjonowania przedsiębiorstwa i naukę zarządzania nim w taki sposób, aby poprzez adaptację praktyk stosowanych przez najlepszych na rynku doprowadzić do wzrostu konkurencyjności, związanego z wzrostem jakości, ale także umiejętnością uczenia się i korzystania z zewnętrznych wzorców i mechanizmów.

Wyróżnia się benchmarking wewnętrzny, który ma zastosowanie w większych przedsiębiorstwach, oraz zewnętrzny - konkurencyjny, oparty na poszukiwaniu najlepszego podmiotu na zewnętrz, stanowiącego punkt odniesienia dla dokonywanej analizy, poza strukturą przedsiębiorstwa. Znane jest także dokonywanie porównań międzybranżowych, tzw. benchmarking funkcjonalny. W tym przypadku zaletą jest możliwość poznania innowacyjnych rozwiązań mających zastosowanie w innych branżach oraz wzrost kreatywności zarówno wśród kadry zarządzającej przedsiębiorstwem, jak i jego pracowników.

Celem benchmarkingu jest przede wszystkim identyfikacja kluczowych cech, przesłanek dla wzrostu efektywności, a następnie słabych stron i błędów, a także wyznaczenie priorytetów oraz koniecznych dla rozwoju kierunków zmian.

Bitcoin jest najbardziej znaną z tzw. kryptowalut. Kryptowaluta, rzadziej waluta kryptograficzna to pojęcie stosowane do określenia rozproszonego systemu księgowego bazującego na kryptografii, przechowania informacji o stanie posiadania środków w umownych jednostkach. Stan posiadania związany jest z poszczególnymi węzłami systemu („portfelami”) w taki sposób, aby kontrolę nad danym portfelem miał wyłącznie posiadacz odpowiadającego mu klucza prywatnego i niemożliwe było dwukrotne wydanie tej samej jednostki.

Wprowadzona w 2009 r. przez osobę lub osoby o pseudonimie Satoshi Nakamoto.^[1] Bitcoin opiera się na zdecentralizowanej bazie danych, rozprowadzonej pomiędzy węzłami sieci peer to peer do przechowywania transakcji oraz kryptografii celem zapewnienia podstawowych funkcji bezpieczeństwa, a mianowicie, że upewnienie się, że bitcoiny mogą być wydane tylko raz przez osobę, która je posiada w danym momencie. Bitcoin charakteryzuje brak administracji centralnej oraz jednego banku emisyjnego, a także mechanizm, zgodnie z którym maksymalna ilość wytworzonych Bitcoinów ma wynieść 21 milionów. Bitcoin dzieli się na 100 000 000 satoshi.

Zdaniem Ministra Finansów (pismo z dnia 28 czerwca 2013 r., skierowane do Marszałka Senatu) funkcjonowanie oraz obrót walutami wirtualnymi na terenie RP nie narusza prawa polskiego, ani prawa unijnego.^[2]

W interpretacji indywidualnej z dnia 25 maja 2017 r., znak: IPPP2/4512-3-44/15-6/S/BH/RR^[3], Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej wskazał, że transakcje polegające na wymianie jednostek Bitcoin na środki pieniężne podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska, zdaniem Dyrektora KAS, jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej TSUE – z dnia 22 października 2015 r. w sprawie Hedqvist C-264/14 EU:C:2015:718., w którym Trybunał stwierdził: „W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wirtualna waluta z dwukierunkowym przepływem „bitcoin”, która zostanie wymieniona na waluty tradycyjne w ramach transakcji wymiany, nie może być uznana za „rzecz” w rozumieniu art. 14 dyrektywy VAT, ponieważ, jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 17 opinii, jej jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego” (pkt 24 wyroku), „(...) art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu tego przepisu transakcje, takie jak w postępowaniu głównym, polegające na wymianie waluty tradycyjnej na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 31 wyroku).

Pojęcie „walut” używanych jako prawny środek płatniczy (dla celów podatku od towarów i usług) zdaniem KAS obejmuje również walutę bitcoin i tym samym wpisuje się w normę art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. Dlatego też, stwierdzić należy, że czynności polegające na wymianie wirtualnej kryptowaluty (np. Jednostek Bitcoin) na środki pieniężne (np. sprzedaż wirtualnej kryptowaluty), stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

--

^[1] Wikipedia, data wyświetlenia strony: 27 lipca 2017 r.; https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitcoin

^[2] Strona Senatu, data wyświetlenia 27 lipca 2017 r.; http://www.senat.gov.pl/gfx/senat/userfiles/_public/k8/dokumenty/stenogram/oswiadczenia/klima/3001oa.pdf

^[3] System Informacji Podatkowej – wyszukiwarka, data wyświetlenia strony: 27 lipca 2017 r.; http://sip.mf.gov.pl/faces/views/szczegoly/szczegoly-interpretacji-indywidualnej.xhtml?dokumentId=506309&poziomDostepu=PUB&indexAccordionPanel=-1#tresc

(BIK) jest spółką, której akcjonariuszami są niektóre polskie banki komercyjne oraz Związek Banków Polskich. Biuro jest instytucją obsługującą bazę informacji o zobowiązaniach klientów banków, zasilaną bezpośrednio przez współpracujące banki. Baza służy ocenie wiarygodności konkretnej osoby ubiegającej się o kredyt lub inną usługę świadczoną przez bank. W określonych wypadkach przetwarzane dane mogą być przez banki przetwarzane również w celu określenia wymogów kapitałowych, jakie powinien spełniać bank o danym profilu działalności.

Administrując bazą Biuro koncentruje się na zapewnieniu spójności i formalnej poprawności danych przekazywanych przez banki. Ta sama osoba może mieć bowiem zobowiązania w kilku bankach, a dla dokonania prawidłowej oceny wiarygodności kredytowej tej osoby niezbędna jest informacja o wszystkich tych zobowiązaniach. BIK nie bada czy informacja przekazywana przez bank jest merytorycznie poprawna, a więc przykładowo czy dane zobowiązanie istnieje lub też czy na pewno miało miejsce opóźnienie w spłacie zobowiązania.

Za prawidłowość danych widniejących w bazie BIK odpowiada bank, który przekazał te dane.

Od słów fr. bureau – urząd i gr. kratos – władza) – scentralizowany system organizacyjny, w którym władza powiązana jest z urzędem, lub ogół ludzi zajmujących się administrowaniem. Pojęcie to oznacza oderwanie władzy od obywateli, czy wręcz urzędników podejmujących szkodliwe decyzje dla społeczeństwa. Pierwszym badaczem biurokracji był Max Weber, dla którego był to idealny model organizacji

Plan biznesowy, zwięzły program finansowo-marketingowych (nowych lub rozwojowych) zamierzeń lub przedsięwzięć. Jest narzędziem planowania i narzędziem kontroli wstępnej; dokument przedsiębiorstwa zawierający ocenę opłacalności przedsięwzięcia gospodarczego. Sporządzany na potrzeby wewnętrznej zewnętrzne firmy – także np. w celu pozyskania zewnętrznego finansowania inwestycji. Zawiera: opis celów do realizacji z uwzględnieniem istniejących uwarunkowań rynkowych, finansowych, marketingowych, technologicznych, organizacyjnych, kadrowych. Jego elementami są m.in.: analiza finansowa, analiza rynku, analiza SWOT.

Biznesplan często sporządzany jest jako załącznik do wniosku kredytowego. Kredytobiorca musi wykazać, że nowe przedsięwzięcie będzie rentowne. W celu efektywnego zarządzania biznesplan powinny sporządzać zarówno nowo tworzone przedsiębiorstwa, jak i przedsiębiorstwa już funkcjonujące w przełomowych momentach związanych ze zmianą profilu działania, wejściem na nowe rynki, przeprowadzeniem fuzji lub przejęciem.

Intuicyjna technika poszukiwania pomysłów, rozwiązań problemów, wywodząca się z psychologii społecznej. Cel: doskonalenie decyzji grupowych. Składa się z kilku etapów:

1) sformułowanie problemu;

2) powołanie zespołu dyskutantów problemu;

3) pierwsza sesja, która polega na swobodnym zgłaszaniu pomysłów i rozwiązań problemów, wymiana poglądów z zastrzeżeniem braku jakiegokolwiek krytycyzmu;

4) druga sesja, która polega na ocenie pomysłów, przeglądzie pierwszej sesji, jej wyników i wyłonieniu idei mających sens.

Powstało wiele modyfikacji oryginalnej burzy mózgów np. technika Philips 66, technika 635, w których uczestników sesji dzieli się na mniejsze grupy lub wręcz uczestnicy na początku pracują indywidualnie

Jest to jedna z wad oświadczenia woli (Przykładowo złożenie podpisu po umową pod wpływem błędu). Zgodnie z kodeksem cywilnym w razie błędu co do treści czynności prawnej (patrz czynność prawna) można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli (złożenia zamówienia). Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć. Ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej (np. umowa użyczenia). Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Zniekształcenie oświadczenia woli przez osobę użytą do jego przesłania ma takie same skutki, jak błąd przy złożeniu oświadczenia (patrz Posłaniec). Osoba, która chce uchylić się od skutków prawnych złożonego oświadczenia pod wpływem błędu, powinna złożyć stosowne oświadczenie o tym uchyleniu się, w formie pisemne drugiej stronie, a następnie jeśli będzie to konieczne wytoczyć powództwo.
Kodeks cywilny Art., 84, 85

- błąd logiczny, który może podlegać skorygowaniu poprzez wystawienie noty korygującej, lecz o ile był celowy, dla ukrycia prawdziwego stanu, może powodować niemożliwość odliczenia naliczonego podatku VAT.

Do błędów formalnych faktury zaliczamy m.in. błędny numer faktury, błędną datę wystawienia faktury, błędne imiona, nazwiska oraz nazwy podatników/nabywców towarów, usług, adresy, daty wystawienia faktury lub wykonania usług, nazwy nabywanych/sprzedawanych produktów, numery NIP sprzedawców/nabywających.
Błąd formalny nie powoduje niemożności odliczenia podatku VAT naliczonego od faktury.

Aktualnie wprowadzane są przepisy, które również obejmują posłużenie się taką fakturą, odpowiedzialnością karną lub karno-skarbowa.

- błąd pod wpływem, którego m.in. faktura fałszywa traktowana jest jako prawdziwa. Jako błąd materialny faktury uznajemy m.in. fakturę przerobioną lub podrobioną, stwierdzającą nieprawdę pochodzącą od nieistniejącego podmiotu, w celu posłużenia się nią jak autentyczną.

Błąd materialny faktury powoduje niemożność odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury.

Aktualnie wprowadzane są przepisy, które również obejmują posłużenie się taką fakturą, odpowiedzialnością karną lub karno-skarbowa.