Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	I
Interwenient główny	Interwenientem głównym jest osoba, która posiada możliwość wytoczenia powództwa o rzecz bądź prawo, o które toczy się spór sądowy pomiędzy innymi podmiotami. Pojęcie interwencji głównej zostało wprowadzone art. 75 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego, który stanowi, że „Kto występuje z roszczeniem o rzecz lub prawo, o które sprawa toczy się pomiędzy innymi osobami, może aż do zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji wytoczyć powództwo o tę rzecz lub prawo przeciwko obu stronom przed sąd, w którym toczy się sprawa (interwencja główna).” Celem interwencji głównej jest zapobieganie sprzeczności orzeczeń wydawanych przez sądy w tej samej sprawie, a także ułatwienie i przyspieszenie dochodzenia roszczeń interwenienta głównego, usprawnienie i obniżenie kosztów wymiaru sprawiedliwości. Interwencja główna, umożliwia kumulacje roszczeń dwóch podmiotów w jednym postępowaniu. Warto wskazać, że interwencja główna nie musi dotyczyć całego roszczenia, którego dotyczy postępowanie sądowe. Możliwe jest wytoczenie interwencji głównej wyłącznie dla części roszczenia określonej w pierwszym postępowaniu. W skutek wytoczenia interwencji głównej przez interwenienta głównego, powstaje nowe postępowanie, które może podlegać wspólnemu rozpoznaniu z postępowaniem głównym. Do oceny sądu należy uznanie będzie ono połączone do wspólnego rozpoznania czy rozpoznawane oddzielnie (po wcześniejszym zawieszeniu pierwszego postępowania). Interwenient, interwencje główną może zgłosić najwcześniej z momentem zawiśnięcia sporu, a najpóźniej, z do czasu zamknięcia rozprawy w sądzie pierwszej instancji. W sytuacji gdy interwenient główny „spóźni się” z wytoczeniem powództwa interwencyjnego, jego żądanie podlega rozpoznaniu jako „zwykłe” powództwo. Sytuacja wygląda podobnie, jeżeli sąd uzna, że pozew nie spełnia przesłanej z art. 75 cytowanego powyżej. W takiej sytuacji także powództwo interwenienta głównego rozpoznawane jest oddzielnie jako „zwykłe” powództwo. Po wytoczeniu powództwa przez interwenienta głównego, każda ze stron toczącego się już postępowania samodzielnie podejmuje obronę przez zarzutami interwenienta. Pozew, wnoszony przez interwenienta głównego powinien spełniać wszystkie wymagania pozwu określone w k.p.c. i podlega opłacie pobieranej od pozwu. Pozew powinien zostać wniesiony do sądu w którym toczy się pierwsze postępowanie i który staje się wyłącznie właściwy miejscowo i rzeczowo także do rozpoznania powództwa interwencyjnego. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (Dz.U 2020.1575 t.j.); Zobacz także: Pozew Postępowanie nakazowe Interwenient uboczny

Interwenient główny

Interwenientem głównym jest osoba, która posiada możliwość wytoczenia powództwa o rzecz bądź prawo, o które toczy się spór sądowy pomiędzy innymi podmiotami.

Pojęcie interwencji głównej zostało wprowadzone art. 75 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego, który stanowi, że „Kto występuje z roszczeniem o rzecz lub prawo, o które sprawa toczy się pomiędzy innymi osobami, może aż do zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji wytoczyć powództwo o tę rzecz lub prawo przeciwko obu stronom przed sąd, w którym toczy się sprawa (interwencja główna).”

Celem interwencji głównej jest zapobieganie sprzeczności orzeczeń wydawanych przez sądy w tej samej sprawie, a także ułatwienie i przyspieszenie dochodzenia roszczeń interwenienta głównego, usprawnienie i obniżenie kosztów wymiaru sprawiedliwości. Interwencja główna, umożliwia kumulacje roszczeń dwóch podmiotów w jednym postępowaniu.

Warto wskazać, że interwencja główna nie musi dotyczyć całego roszczenia, którego dotyczy postępowanie sądowe. Możliwe jest wytoczenie interwencji głównej wyłącznie dla części roszczenia określonej w pierwszym postępowaniu.

W skutek wytoczenia interwencji głównej przez interwenienta głównego, powstaje nowe postępowanie, które może podlegać wspólnemu rozpoznaniu z postępowaniem głównym. Do oceny sądu należy uznanie będzie ono połączone do wspólnego rozpoznania czy rozpoznawane oddzielnie (po wcześniejszym zawieszeniu pierwszego postępowania).

Interwenient, interwencje główną może zgłosić najwcześniej z momentem zawiśnięcia sporu, a najpóźniej, z do czasu zamknięcia rozprawy w sądzie pierwszej instancji.

W sytuacji gdy interwenient główny „spóźni się” z wytoczeniem powództwa interwencyjnego, jego żądanie podlega rozpoznaniu jako „zwykłe” powództwo. Sytuacja wygląda podobnie, jeżeli sąd uzna, że pozew nie spełnia przesłanej z art. 75 cytowanego powyżej. W takiej sytuacji także powództwo interwenienta głównego rozpoznawane jest oddzielnie jako „zwykłe” powództwo.

Po wytoczeniu powództwa przez interwenienta głównego, każda ze stron toczącego się już postępowania samodzielnie podejmuje obronę przez zarzutami interwenienta.

Pozew, wnoszony przez interwenienta głównego powinien spełniać wszystkie wymagania pozwu określone w k.p.c. i podlega opłacie pobieranej od pozwu. Pozew powinien zostać wniesiony do sądu w którym toczy się pierwsze postępowanie i który staje się wyłącznie właściwy miejscowo i rzeczowo także do rozpoznania powództwa interwencyjnego.

Podstawa prawna: