Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	I
Interwenient uboczny	Interwenientem ubocznym, nazywamy podmiot, który posiada interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy na jej korzyść bądź na korzyść jednej ze stron toczącego się postępowania sądowego. Potocznie, wskazuje się, że interwenientem ubocznym jest osoba, która posiada interes w sporze dwóch innych osób. Podmiot będący interwenientem ubocznym powinien posiadać zdolność sądową. Pojęcie interwencji ubocznej zostało wprowadzone art. 76 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego, który stanowi, że „Kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony (interwencja uboczna).” Interes interwenienta ubocznego, zgodnie z brzmieniem przepisu musi być interesem prawnym. Wyklucza się, aby interwenient posiadał wyłącznie interes faktyczny: majątkowy, gospodarczy bądź emocjonalny. Orzeczenie kończące postępowania powinno mieć na sferę prawną interwenienta ubocznego czyli na jego prawa i obowiązki majątkowe / niemajątkowe. Ustawodawca, wyodrębnił interwencje samoistną oraz interwencje niesamoistną. Interwenientem ubocznym samoistnym jest osoba, która broni swoich praw w postępowaniu. W orzecznictwie, pojawia się pogląd, że interwenientem ubocznym samoistnym jest osoba, której przysługiwałoby prawo do wytoczenia powództwa przeciwko stronom postępowania. Taki interwenient w postępowaniu posiada pozycję strony.^[1] O interwencji samoistnej mówimy, gdy interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść jednej ze stron posiada bezpośredni charakter, a zapadłe orzeczenie wprost wpływa na ukształtowanie praw i obowiązków interwenienta ubocznego. W sytuacji, gdy związek z zapadłym orzeczeniem ma wyłącznie pośredni wpływ na kształtowanie się praw i obowiązków interwenienta ubocznego mówimy o interwencji niesamoistnej. Udział interwenienta ubocznego nie jest obligatoryjny, jednakże przez wstąpienie takiej osoby do toczącego się postępowania uzyskuje ona możliwość obrony swoich praw oraz staje się „pomocnikiem i kontrolerem” strony, do której przystąpiła. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (Dz.U 2020.1575 t.j.); Zobacz także: Pozew Postępowanie nakazowe ^[1]Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2012 roku, wydane w sprawie o sygn.. akt. V CZ 37/12, LEX nr 1665908.;

Interwenient uboczny

Interwenientem ubocznym, nazywamy podmiot, który posiada interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy na jej korzyść bądź na korzyść jednej ze stron toczącego się postępowania sądowego.

Potocznie, wskazuje się, że interwenientem ubocznym jest osoba, która posiada interes w sporze dwóch innych osób. Podmiot będący interwenientem ubocznym powinien posiadać zdolność sądową.

Pojęcie interwencji ubocznej zostało wprowadzone art. 76 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego, który stanowi, że „Kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony (interwencja uboczna).”

Interes interwenienta ubocznego, zgodnie z brzmieniem przepisu musi być interesem prawnym. Wyklucza się, aby interwenient posiadał wyłącznie interes faktyczny: majątkowy, gospodarczy bądź emocjonalny. Orzeczenie kończące postępowania powinno mieć na sferę prawną interwenienta ubocznego czyli na jego prawa i obowiązki majątkowe / niemajątkowe.

Ustawodawca, wyodrębnił interwencje samoistną oraz interwencje niesamoistną.

Interwenientem ubocznym samoistnym jest osoba, która broni swoich praw w postępowaniu. W orzecznictwie, pojawia się pogląd, że interwenientem ubocznym samoistnym jest osoba, której przysługiwałoby prawo do wytoczenia powództwa przeciwko stronom postępowania. Taki interwenient w postępowaniu posiada pozycję strony.^[1]

O interwencji samoistnej mówimy, gdy interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść jednej ze stron posiada bezpośredni charakter, a zapadłe orzeczenie wprost wpływa na ukształtowanie praw i obowiązków interwenienta ubocznego.

W sytuacji, gdy związek z zapadłym orzeczeniem ma wyłącznie pośredni wpływ na kształtowanie się praw i obowiązków interwenienta ubocznego mówimy o interwencji niesamoistnej.

Udział interwenienta ubocznego nie jest obligatoryjny, jednakże przez wstąpienie takiej osoby do toczącego się postępowania uzyskuje ona możliwość obrony swoich praw oraz staje się „pomocnikiem i kontrolerem” strony, do której przystąpiła.

Podstawa prawna: