Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	S
Sprzedaż w postępowaniu egzekucyjnym	Sprzedaż w języku potocznym oznacza przekazanie (przeniesienie, wydanie) czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną cenę. Należy jednak zaznaczyć, że sprzedaż to przede wszystkim czynność prawna która polega na przeniesieniu prawa własności rzeczy (ruchomości lub nieruchomości) na nabywcę przez sprzedawcę. Sprzedaż jest rodzajem umowy nazwanej, przewidzianej przez ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Przepisy odrębne mogą przewidywać także inne - szczególne formy sprzedaży, oparte na konstrukcji wprowadzonej przez Kodeks cywilny. Pierwszym przykładem takiej szczególnej formy został zawarty w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Ustawa p.e.a), w której określono sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych (dłużników) od ciążących na nich obowiązków takich jak: Podatki, opłaty i inne należności, o których mowa w przepisach działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa; Nieopodatkowane należności budżetowe, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych; Należności z tytułów przychodów z prywatyzacji; Grzywny i kary pieniężne wymierzane przez organu administracji publicznej; Należności przypadające od jednostek budżetowych, wynikające z zastosowania wzajemnego potrącenia zobowiązań podatkowych z zobowiązaniami tych jednostek; Należności pieniężne przekazane do egzekucji administracyjnej; Wpłaty na rzecz funduszy celowych utworzonych na podstawie odrębnych przepisów; Należności pieniężne z tytułu składek do Funduszu Żeglugi Śródlądowej oraz składek specjalnych do Funduszu Rezerwowego; Należności pieniężne przekazane do egzekucji administracji na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska; Obowiązki z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi, nakładane w drodze decyzji organów Państwowej Inspekcji Pracy; Obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych, nakładane w drodze decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych. Jednym ze sposób na wyegzekwowanie należnych wierzycielowi środków jest sprzedaż majątku dłużnika. Wymaga to jednak przeprowadzenia odpowiedniego postępowania, a nade wszystko dokonania zajęcia poszczególnych składników majątku dłużnika. Zgodnie z art. 104 §1 Ustawy p.e.a., sprzedaż zajętych ruchomości nie może nastąpić wcześniej niż siódmego dnia od daty zajęcia. Termin ten ma umożliwić zobowiązanemu wykonanie zobowiązania, zanim dojdzie do sprzedaży zajętej ruchomości. Jego naruszenie może być podstawą skargi na czynności organu egzekucyjnego, jednak nie powoduje to nieważności sprzedaży z mocy prawa, a jedynie odpowiedzialność odszkodowawczą organu egzekucyjnego. Wyjątki od wspomnianego wyżej terminu określa §2 tego samego artykułu, który stanowi, że sprzedaż zajętych ruchomości może nastąpić bezpośrednio po zajęciu, jeżeli: Ruchomości ulegają łatwo zepsuciu albo sprawowanie nad nim dozoru lub ich przechowywanie powodowałoby koszty niewspółmierne do ich wartości; Zajęto inwentarz żywy, a zobowiązany odmówił zgody na przyjęcie go pod dozór; Egzekucja dotyczy zobowiązania, na którego pokrycie organ egzekucyjny przyjął od zobowiązanego, będącego rolnikiem, przelew jego należności za przyszłe dostawy towarowe, a dostawy te z winy zobowiązanego w terminie nie zostały wykonane. Tryb sprzedaży zajętych ruchomości określa art. 105 §1 Ustawy p.e.a., który wskazuje dopuszczalne sposoby sprzedaży rzeczy w postępowaniu egzekucyjnym: licytacja publiczna; Sprzedaż po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową; Przekazanie ich do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości; przetarg ofert; Sprzedaż z wolnej ręki. Ustawodawca nie określił, która z form sprzedaży posiada pierwszeństwo, należy zatem przyjąć, że kwestia ta pozostaje w uznaniu organu egzekucyjnego. Drugi rodzaj postępowania mający za przedmiot sprzedaż w postępowaniu egzekucyjnym uregulowany jest w Ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (k.p.c.)., W tym przypadku \ sprzedaż ruchomości może mieć charakter nielicytacyjny oraz licytacyjny. Zgodnie z art. 864 §1 k.p.c. sprzedaż zajętych ruchomości z tzw. „wolnej ręki” nie może nastąpić wcześniej niż po upływie dwóch tygodni od dnia uprawomocnienia się zajęcia. Jeśli ruchomości łatwo ulegają zepsuciu albo sprawowanie nad nimi dozoru lub ich przechowywanie spowodowuje nadmierne koszty oraz gdy zajęto inwentarz żywy i dłużnik odmówił przyjęcia go pod dozór, wówczas ruchomości te mogą zostać sprzedane bezpośrednio po dokonaniu ich zajęcia. Organem egzekucyjnym w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie przepisów k.p.c jest komornik sądowy. Może on sprzedać ruchomość z wolnej ręki tylko w przypadku, gdy dłużnik wyraził na to zgodę i określił minimalną cenę zbycia. Sprzedaż następuje, jeżeli jeden z wierzycieli prowadzących egzekucję nie sprzeciwił się jej w terminie tygodnia, a w przypadku ruchomości wymienionych w art. 864 §2 – trzech dni, od dnia zawiadomienia go przez komornika o zamiarze jej przeprowadzenia i minimalnej cenie zbycia określonej przez dłużnika. Kodeks postępowania cywilnego odmiennie reguluje sytuację ruchomości nieużywanych. Zgodnie z art. 865 §1 zajęte ruchomości nieużywane, stanowiące przedmiot obrotu handlowego, komornik na wniosek strony może sprzedać przedsiębiorcy prowadzącemu obrót takimi ruchomościami po cenach hurtowych, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane, po cenach 25% niższych od wartości szacowanej Zajęte ruchomości, niesprzedane według ww. procedur, komornik sprzedaje w drodze licytacji publicznej. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 ze zm.)., Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.), Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zobacz także: Jak prawidłowo przygotować się do wszczęcia egzekucji, uzyskania tytułu egzekucyjnego i wykonawczego, sporządzić wniosek egzekucyjny Egzekucja z nieruchomości

Sprzedaż w postępowaniu egzekucyjnym

Sprzedaż w języku potocznym oznacza przekazanie (przeniesienie, wydanie) czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną cenę. Należy jednak zaznaczyć, że sprzedaż to przede wszystkim czynność prawna która polega na przeniesieniu prawa własności rzeczy (ruchomości lub nieruchomości) na nabywcę przez sprzedawcę.

Sprzedaż jest rodzajem umowy nazwanej, przewidzianej przez ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Przepisy odrębne mogą przewidywać także inne - szczególne formy sprzedaży, oparte na konstrukcji wprowadzonej przez Kodeks cywilny. Pierwszym przykładem takiej szczególnej formy został zawarty w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Ustawa p.e.a), w której określono sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych (dłużników) od ciążących na nich obowiązków takich jak:

Podatki, opłaty i inne należności, o których mowa w przepisach działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa;
Nieopodatkowane należności budżetowe, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych;
Należności z tytułów przychodów z prywatyzacji;
Grzywny i kary pieniężne wymierzane przez organu administracji publicznej;
Należności przypadające od jednostek budżetowych, wynikające z zastosowania wzajemnego potrącenia zobowiązań podatkowych z zobowiązaniami tych jednostek;
Należności pieniężne przekazane do egzekucji administracyjnej;
Wpłaty na rzecz funduszy celowych utworzonych na podstawie odrębnych przepisów;
Należności pieniężne z tytułu składek do Funduszu Żeglugi Śródlądowej oraz składek specjalnych do Funduszu Rezerwowego;
Należności pieniężne przekazane do egzekucji administracji na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska;
Obowiązki z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi, nakładane w drodze decyzji organów Państwowej Inspekcji Pracy;
Obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych, nakładane w drodze decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.

Jednym ze sposób na wyegzekwowanie należnych wierzycielowi środków jest sprzedaż majątku dłużnika. Wymaga to jednak przeprowadzenia odpowiedniego postępowania, a nade wszystko dokonania zajęcia poszczególnych składników majątku dłużnika. Zgodnie z art. 104 §1 Ustawy p.e.a., sprzedaż zajętych ruchomości nie może nastąpić wcześniej niż siódmego dnia od daty zajęcia. Termin ten ma umożliwić zobowiązanemu wykonanie zobowiązania, zanim dojdzie do sprzedaży zajętej ruchomości.

Jego naruszenie może być podstawą skargi na czynności organu egzekucyjnego, jednak nie powoduje to nieważności sprzedaży z mocy prawa, a jedynie odpowiedzialność odszkodowawczą organu egzekucyjnego.

Wyjątki od wspomnianego wyżej terminu określa §2 tego samego artykułu, który stanowi, że sprzedaż zajętych ruchomości może nastąpić bezpośrednio po zajęciu, jeżeli:

Ruchomości ulegają łatwo zepsuciu albo sprawowanie nad nim dozoru lub ich przechowywanie powodowałoby koszty niewspółmierne do ich wartości;
Zajęto inwentarz żywy, a zobowiązany odmówił zgody na przyjęcie go pod dozór;
Egzekucja dotyczy zobowiązania, na którego pokrycie organ egzekucyjny przyjął od zobowiązanego, będącego rolnikiem, przelew jego należności za przyszłe dostawy towarowe, a dostawy te z winy zobowiązanego w terminie nie zostały wykonane.

Tryb sprzedaży zajętych ruchomości określa art. 105 §1 Ustawy p.e.a., który wskazuje dopuszczalne sposoby sprzedaży rzeczy w postępowaniu egzekucyjnym:

licytacja publiczna;
Sprzedaż po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową;
Przekazanie ich do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości;
przetarg ofert;
Sprzedaż z wolnej ręki.

Ustawodawca nie określił, która z form sprzedaży posiada pierwszeństwo, należy zatem przyjąć, że kwestia ta pozostaje w uznaniu organu egzekucyjnego.

Drugi rodzaj postępowania mający za przedmiot sprzedaż w postępowaniu egzekucyjnym uregulowany jest w Ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (k.p.c.)., W tym przypadku \ sprzedaż ruchomości może mieć charakter nielicytacyjny oraz licytacyjny.

Zgodnie z art. 864 §1 k.p.c. sprzedaż zajętych ruchomości z tzw. „wolnej ręki” nie może nastąpić wcześniej niż po upływie dwóch tygodni od dnia uprawomocnienia się zajęcia. Jeśli ruchomości łatwo ulegają zepsuciu albo sprawowanie nad nimi dozoru lub ich przechowywanie spowodowuje nadmierne koszty oraz gdy zajęto inwentarz żywy i dłużnik odmówił przyjęcia go pod dozór, wówczas ruchomości te mogą zostać sprzedane bezpośrednio po dokonaniu ich zajęcia.

Organem egzekucyjnym w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie przepisów k.p.c jest komornik sądowy. Może on sprzedać ruchomość z wolnej ręki tylko w przypadku, gdy dłużnik wyraził na to zgodę i określił minimalną cenę zbycia. Sprzedaż następuje, jeżeli jeden z wierzycieli prowadzących egzekucję nie sprzeciwił się jej w terminie tygodnia, a w przypadku ruchomości wymienionych w art. 864 §2 – trzech dni, od dnia zawiadomienia go przez komornika o zamiarze jej przeprowadzenia i minimalnej cenie zbycia określonej przez dłużnika.

Kodeks postępowania cywilnego odmiennie reguluje sytuację ruchomości nieużywanych. Zgodnie z art. 865 §1 zajęte ruchomości nieużywane, stanowiące przedmiot obrotu handlowego, komornik na wniosek strony może sprzedać przedsiębiorcy prowadzącemu obrót takimi ruchomościami po cenach hurtowych, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane, po cenach 25% niższych od wartości szacowanej

Zajęte ruchomości, niesprzedane według ww. procedur, komornik sprzedaje w drodze licytacji publicznej.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 ze zm.).,
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.),
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zobacz także:

Sprawdź nasz poradnik

Rodzaje Umów sprzedaży

Umowa sprzedaży jest jedną z najczęściej zawieranych umów. Stronami takiej umowy są kupujący i sprzedający. Umowa zobowiązuje sprzedawcę do przeniesienia na kupującego własności rzeczy lub wykonania usługi i przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz. Kupujący natomiast jest zobowiązany do zapłaty uzgodnionej ceny oraz odebrania rzeczy.

Umowa sprzedaży jest uregulowana w Kodeksie cywilnym (k.c.). Z kolei Ustawa o prawach konsumenta definiuje także:

Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
Umowę zawartą na odległość.

Regulacja nakłada obowiązki na sprzedawców w szczególności w zakresie informacyjnym zarówno przed zawarciem umowy jak i na jej kolejnych etapach.

W myśl aktualnie obowiązujących przepisów, konsumentom należy się wzmożona ochrona, ponieważ nie występują w transakcjach jako podmiot profesjonalny. Wprowadzenie ustawy miało na celu zmniejszenie przewagi przedsiębiorcy jako podmiotu profesjonalnego oraz wyrównanie pozycji obu stron.

Wskazujemy, że z godnie z art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny k.c. (dalej jako: "k.c.") za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Sformułowanie to nie dotyczy osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą lub zawodową traci status konsumenta jeżeli dokonuje czynności prawnej – w stosunku do przedsiębiorcy – w bezpośrednim związku z tą działalnością.

Zgodnie z regulacją przedstawioną w k.c. innym rygorem prawnym objęte są tzw. potocznie klasyczne formy sprzedaży (czyli sprzedaż pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i konsumentem (kupującym) niż sprzedaż w obrocie profesjonalnym (pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i przedsiębiorcą (kupującym)). W drugiej wśród wymienionych sytuacji nie może być bowiem mowy o wyrównywaniu pozycji stron.

W naszej tabeli przedstawiamy i porównujemy:

Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
Umowę zawartą na odległość;
Umowę zawartą w lokalu przedsiębiorcy;
Umowę zawartą pomiędzy przedsiębiorcami;

wskazując ich definicje, podstawę prawną oraz uwzględniając najbardziej charakterystyczne dla nich różnice.

Rekomendujemy szczegółowe zapoznanie się z przygotowanym poradnikiem i dostosowanie regulaminów sprzedaży przedsiębiorstwa pod obowiązujące wymogi i przepisy prawa.

Pobierz poradnik