Twój 
Słownik pojęć
| S | |
|---|---|
Sprzedaż w postępowaniu egzekucyjnym |
Sprzedaż w języku potocznym oznacza przekazanie (przeniesienie, wydanie) czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną cenę. Sprzedaż w rozumieniu czynności prawnej to przeniesienie prawa własności do rzeczy (ruchomości lub nieruchomości) na nabywcę przez sprzedawcę. Przepisy prawa przewidują dwie szczególne formy sprzedaży w postępowaniu egzekucyjnym. Pierwsza z nich zawarta jest w Ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, która określa sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od ciążących na nich obowiązków takich jak:
Zgodnie z art. 104 §1 Ustawy sprzedaż zajętych ruchomości nie może nastąpić wcześniej niż siódmego dnia od daty zajęcia. Termin ten ma umożliwić zobowiązanemu wykonanie zobowiązania, zanim dojdzie do sprzedaży zajętej ruchomości. Naruszenie tego terminu może być podstawą skargi na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego, jednak nie powoduje nieważności sprzedaży, a jedynie odpowiedzialność odszkodowawczą organu egzekucyjnego. Wyjątki od wspomnianego wyżej terminu określa §2, który stanowi, że sprzedaż zajętych ruchomości może nastąpić bezpośrednio po zajęciu, jeżeli:
Tryb sprzedaży zajętych ruchomości określa art. 105 §1, który stanowi, że zajęte ruchomości organ egzekucyjny:
Ustawodawca nie określił, która z form sprzedaży posiada pierwszeństwo, należy zatem przyjąć, że kwestia ta pozostaje w uznaniu organu egzekucyjnego, co potwierdza wyrok NSA w Krakowie z dnia 14 czerwca 1996 r. sygn. akt ISA/Kr 206/96 Drugi sposób uregulowany jest w Ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks Postępowania Cywilnego, zgodnie z uregulowaniami w nim zawartymi sprzedaż ruchomości w postępowaniu egzekucyjnym może mieć charakter nielicytacyjny oraz licytacyjny. Zgodnie z art. 864 §1 sprzedaż zajętych ruchomości z tzw. „wolnej ręki” nie może nastąpić wcześniej niż po upływie dwóch tygodni od dnia uprawomocnienia się zajęcia, §2 przewiduje wyjątki, pozwalające sprzedać ruchomości bezpośrednio po zajęciu w sytuacji, gdy:
Komornik może sprzedać ruchomość z wolnej ręki tylko w przypadku, gdy dłużnik wyraził na to zgodę i określił minimalną cenę zbycia. Sprzedaż może nastąpić, jeżeli jeden z wierzycieli prowadzących egzekucję nie sprzeciwił się jej w terminie tygodnia, a w przypadku ruchomości wymienionych w art. 864 §2 – trzech dni, od dnia zawiadomienia go przez komornika o zamiarze jej przeprowadzenia i minimalnej cenie zbycia określonej przez dłużnika. Kodeks Postępowania Cywilnego odmiennie reguluje sytuację ruchomości nieużywanych, zgodnie z art. 865 §1 zajęte ruchomości nieużywane, stanowiące przedmiot obrotu handlowego, komornik na wniosek strony może sprzedać przedsiębiorcy prowadzącemu obrót takimi ruchomościami po cenach hurtowych, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane, po cenach 25% niższych od wartości szacowanej Zajęte ruchomości, niesprzedane według ww. procedur, komornik sprzedaje w drodze licytacji publicznej. |
Sprawdź nasz poradnik
Rodzaje Umów sprzedaży
Umowa sprzedaży jest jedną z najczęściej zawieranych umów. Stronami takiej umowy są kupujący i sprzedający. Umowa zobowiązuje sprzedawcę do przeniesienia na kupującego własności rzeczy lub wykonania usługi i przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz. Kupujący natomiast jest zobowiązany do zapłaty uzgodnionej ceny oraz odebrania rzeczy.
Umowa sprzedaży jest uregulowana w Kodeksie cywilnym (k.c.). Z kolei Ustawa o prawach konsumenta definiuje także:
- Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
- Umowę zawartą na odległość.
Regulacja nakłada obowiązki na sprzedawców w szczególności w zakresie informacyjnym zarówno przed zawarciem umowy jak i na jej kolejnych etapach.
W myśl aktualnie obowiązujących przepisów, konsumentom należy się wzmożona ochrona, ponieważ nie występują w transakcjach jako podmiot profesjonalny. Wprowadzenie ustawy miało na celu zmniejszenie przewagi przedsiębiorcy jako podmiotu profesjonalnego oraz wyrównanie pozycji obu stron.
Wskazujemy, że z godnie z art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny k.c. (dalej jako: "k.c.") za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Sformułowanie to nie dotyczy osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą lub zawodową traci status konsumenta jeżeli dokonuje czynności prawnej – w stosunku do przedsiębiorcy – w bezpośrednim związku z tą działalnością.
Zgodnie z regulacją przedstawioną w k.c. innym rygorem prawnym objęte są tzw. potocznie klasyczne formy sprzedaży (czyli sprzedaż pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i konsumentem (kupującym) niż sprzedaż w obrocie profesjonalnym (pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i przedsiębiorcą (kupującym)). W drugiej wśród wymienionych sytuacji nie może być bowiem mowy o wyrównywaniu pozycji stron.
W naszej tabeli przedstawiamy i porównujemy:
- Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
- Umowę zawartą na odległość;
- Umowę zawartą w lokalu przedsiębiorcy;
- Umowę zawartą pomiędzy przedsiębiorcami;
wskazując ich definicje, podstawę prawną oraz uwzględniając najbardziej charakterystyczne dla nich różnice.
Rekomendujemy szczegółowe zapoznanie się z przygotowanym poradnikiem i dostosowanie regulaminów sprzedaży przedsiębiorstwa pod obowiązujące wymogi i przepisy prawa.
Pobierz poradnik
Chcesz nas wesprzeć?
Jak widzisz, serwis mikroPorady.pl jest wolny od reklam. Działamy dzięki ofiarności naszych użytkowników, którzy przekazują nam wpłaty i darowizny. Nawet w bardzo niewielkich kwotach.
Twoja pomoc pozwoli na:
