Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	D
Dokument prywatny mający moc dokumentu urzędowego	Zgodnie z art. z art. 77³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej jako „k.c.”) dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Powinien mieć on trwały charakter, choć w doktrynie przyjmuje się że nośnik ten po zapoznaniu się z informacją, może ulec zniszczeniu. Zasadniczy podział dokumentów z uwagi na ich zdolność do bycia środkiem dowodowym, wyraża się w podziale na dokumenty urzędowe i prywatne. Za dokument urzędowy uznaje się dokument, sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania. Jest on dowodem dla stanu, który w nim urzędowo zaświadczono (art. 244 ustawy z dnia 16 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – dalej jako „k.p.c”.). Dokument prywatny zdefiniowano w art. 245 k.p.c.: „dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie”. Formą „pośrednią” między w.w. jest dokument prywatny mający moc dokumentu urzędowego. W praktyce obrotu prawnego nie istnieje zbyt wiele przykładów takich dokumentów. Najbardziej znanym przykładem był uchylony na skutek wystąpienia Rzecznika Praw Obywatelskich do Ministra Sprawiedliwości, art. 485 §3 k.p.c. Zakładał on możliwość wydania nakazu zapłaty wobec dłużnika wyłącznie na podstawie podpisanego przez umocowanego pracownika banku i opatrzonego pieczęcią, wyciągu z ksiąg bankowych wraz z dowodem doręczenia wezwania do zapłaty. Dokumentem tego rodzaju są również księgi rachunkowe oraz sporządzone na ich podstawie oświadczenia (o ile są podpisane przez odpowiednio umocowane osoby i opatrzone pieczęcią) – w odniesieniu do czynności bankowych, podobnie też sporządzone w taki sposób pokwitowania odbioru należności. Zachowują one moc prawną dokumentu dokumentu urzędowego w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych i ustanowionych zabezpieczeń. Stanowią również podstawę do dokonywania wpisów w księgach wieczystych. Zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, dokumenty, o których mowa powyżej nie mają mocy prawnej dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.). Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.). Zobacz także: Dokument elektroniczny Dokument prywatny

Dokument prywatny mający moc dokumentu urzędowego

Zgodnie z art. z art. 77³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej jako „k.c.”) dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Powinien mieć on trwały charakter, choć w doktrynie przyjmuje się że nośnik ten po zapoznaniu się z informacją, może ulec zniszczeniu. Zasadniczy podział dokumentów z uwagi na ich zdolność do bycia środkiem dowodowym, wyraża się w podziale na dokumenty urzędowe i prywatne.

Za dokument urzędowy uznaje się dokument, sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania. Jest on dowodem dla stanu, który w nim urzędowo zaświadczono (art. 244 ustawy z dnia 16 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – dalej jako „k.p.c”.). Dokument prywatny zdefiniowano w art. 245 k.p.c.: „dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie”.

Formą „pośrednią” między w.w. jest dokument prywatny mający moc dokumentu urzędowego. W praktyce obrotu prawnego nie istnieje zbyt wiele przykładów takich dokumentów. Najbardziej znanym przykładem był uchylony na skutek wystąpienia Rzecznika Praw Obywatelskich do Ministra Sprawiedliwości, art. 485 §3 k.p.c. Zakładał on możliwość wydania nakazu zapłaty wobec dłużnika wyłącznie na podstawie podpisanego przez umocowanego pracownika banku i opatrzonego pieczęcią, wyciągu z ksiąg bankowych wraz z dowodem doręczenia wezwania do zapłaty.

Dokumentem tego rodzaju są również księgi rachunkowe oraz sporządzone na ich podstawie oświadczenia (o ile są podpisane przez odpowiednio umocowane osoby i opatrzone pieczęcią) – w odniesieniu do czynności bankowych, podobnie też sporządzone w taki sposób pokwitowania odbioru należności. Zachowują one moc prawną dokumentu dokumentu urzędowego w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych i ustanowionych zabezpieczeń. Stanowią również podstawę do dokonywania wpisów w księgach wieczystych. Zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, dokumenty, o których mowa powyżej nie mają mocy prawnej dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.),
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.).
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.).

Zobacz także: