Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	I
Incoterms	Incoterms (ang. International Commercial Terms) to pojęcie obejmujące swoim zakresem, krótkie (zazwyczaj trzyliterowe), określenia dotyczące reguł handlowych związanych z procesem dostawy towaru przy transakcjach międzynarodowych. Incoterms stanowi zestaw swoistych zasad, przy pomocy których strony umowy mogą w stosunkowo łatwy i klarowny sposób określić m.in. to, kto, za co i na jakich poszczególnych etapach ponosi odpowiedzialność przy transakcjach międzynarodowych. Reguły te dzielą zakres czynności, ponoszenie kosztów i ryzyka za stan produktów na poszczególnych etapach procesu transportowego towaru oraz związaną z tym odpowiedzialność pomiędzy sprzedającego i kupującego. Stosowanie reguł Incoterms, w swoim założeniu, przekładać ma się na zminimalizowanie ewentualnych niejasności interpretacyjnych co do poszczególnych postanowień umownych. Reguły Incoterms są zalecane i publikowane przez Międzynarodową Izbę Handlu (ang. International Chamber of Commerce – ICC). Ich stosowanie jest szeroko przyjęte na całym świecie. Reguły te po raz pierwszy zostały opublikowane w 1936 roku. Podlegają one modyfikacji – uaktualnieniu co dekadę. Ma to swoje uzasadnienie w zmieniających się warunkach gospodarczych. Ostatnia wydana wersja, określana jako Incoterms 2010, obowiązuje od 1 stycznia 2011 roku. W 2020 r. dokonano niewielkiej ich korekty: zasada DAT zamieniła się w PDU oraz uzupełniono zasadę FCA. Aktualnie obowiązujące reguły Incoterms dzielą się na te, które dotyczą wszystkich środków i gałęzi transportu oraz na te, które znajdują zastosowanie jedynie w odniesieniu do transportu morskiego i wodnego śródlądowego. Przykładowe reguły Incoterms dla wszystkich gałęzi transportu: EXW (Ex Works) – z zakładu – obowiązkiem sprzedającego jest jedynie postawienie towaru do dyspozycji kupującego w punkcie wydania; odpowiedzialność i ryzyko związane z odbiorem, załadunkiem i transportem ponosi sam kupujący; FCA (Free Carrier) – dostarczone do przewoźnika – obowiązek sprzedającego sprowadza się do dostarczenia towaru do przewoźnika, wyznaczonego przez kupującego oraz dokonanie formalności celnych, kupujący ma obowiązek zawarcia odpowiedniej umowy przewozu, poinformowania sprzedającego o nazwie przewoźnika, terminie załadunku oraz rodzaju środka transportu. Począwszy od 2020 r. uszczegółowiono tę zasadę o obowiązek pouczenia przewoźnika w przedmiocie wydania sprzedawcy konosamentu na ryzyko i koszt kupującego. CPT (Carriage Paid To) – przewóz opłacony do – sprzedający ma obowiązek zawarcia umowy przewozu oraz dostarczenia towaru do przewoźnika, obowiązki kupującego to poniesienie wszystkich kosztów związanych z towarem podczas jego przewozu do miejsca jego przeznaczenia (nie ponosi on kosztów związanych z zawarciem przez sprzedającego umowy przewozu); CIP (Carriage and Insurance Paid to) – przewóz i ubezpieczenie rozliczone do – obowiązki co do zasady analogiczne do tych wynikających z reguły CPT, z tą jednak różnicą, że sprzedający jest obowiązany także do zawarcia umowy ubezpieczenia, pokrycia kosztów z tym związanych oraz przekazania dowodu ubezpieczenia kupującemu; DAT (Delivered At Terminal) – dostarczony do terminalu – sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do terminala – od tego miejsca ryzyko i koszty przechodzą na kupującego. Ta reguła została zastąpiona regułą DPU (Delivery at Place Unloaded), choć raczej właściwe jest stwierdzenie, że nadano jej po prostą nową nazwę. Chodzi o zmianę użytego terminu –„terminal” na określenie „miejsce”; DAP (Delivered At Place) – dostarczony do miejsca – sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do określonego miejsca i postawienie go do dyspozycji kupującego; DDP (Delivered Duty Paid) – dostarczony, cło opłacone – sprzedający obowiązany jest do dostarczenia towaru, gotowego do wyładunku, do określonego miejsca, a także opłacenia cła, za sam wyładunek odpowiada już kupujący. W celu zastosowania Incoterms w umowie, należy określić jasno ten punkt w kontrakcie sprzedaży, zamieszczając klauzulę: "zastosowano wybraną regułę Incoterm ze wskazaniem wyznaczonej lokalizacji, określoną w Incoterms 2010”/za „tu dalej wskazać, np. CPT”. Choć reguły Incoterms są opracowywane w celu uproszczenia transakcji międzynarodowych oraz zminimalizowania potencjalnych, a w skutkach często też kosztownych ryzyk mogących wystąpić w relacji sprzedający – kupujący, ich stosowanie nie jest obligatoryjne. Nie można go też w żadnym wypadku domniemywać. Prawo rządzące daną umową zawsze będzie mieć pierwszeństwo przed regułami Incoterms. Zobacz także: Umowa spedycji z transportem mieszanym Umowa przewozu i transportu

Incoterms

Incoterms (ang. International Commercial Terms) to pojęcie obejmujące swoim zakresem, krótkie (zazwyczaj trzyliterowe), określenia dotyczące reguł handlowych związanych z procesem dostawy towaru przy transakcjach międzynarodowych. Incoterms stanowi zestaw swoistych zasad, przy pomocy których strony umowy mogą w stosunkowo łatwy i klarowny sposób określić m.in. to, kto, za co i na jakich poszczególnych etapach ponosi odpowiedzialność przy transakcjach międzynarodowych. Reguły te dzielą zakres czynności, ponoszenie kosztów i ryzyka za stan produktów na poszczególnych etapach procesu transportowego towaru oraz związaną z tym odpowiedzialność pomiędzy sprzedającego i kupującego. Stosowanie reguł Incoterms, w swoim założeniu, przekładać ma się na zminimalizowanie ewentualnych niejasności interpretacyjnych co do poszczególnych postanowień umownych.

Reguły Incoterms są zalecane i publikowane przez Międzynarodową Izbę Handlu (ang. International Chamber of Commerce – ICC). Ich stosowanie jest szeroko przyjęte na całym świecie. Reguły te po raz pierwszy zostały opublikowane w 1936 roku. Podlegają one modyfikacji – uaktualnieniu co dekadę. Ma to swoje uzasadnienie w zmieniających się warunkach gospodarczych. Ostatnia wydana wersja, określana jako Incoterms 2010, obowiązuje od 1 stycznia 2011 roku. W 2020 r. dokonano niewielkiej ich korekty: zasada DAT zamieniła się w PDU oraz uzupełniono zasadę FCA. Aktualnie obowiązujące reguły Incoterms dzielą się na te, które dotyczą wszystkich środków
i gałęzi transportu oraz na te, które znajdują zastosowanie jedynie w odniesieniu do transportu morskiego i wodnego śródlądowego.

Przykładowe reguły Incoterms dla wszystkich gałęzi transportu:

EXW (Ex Works) – z zakładu – obowiązkiem sprzedającego jest jedynie postawienie towaru do dyspozycji kupującego w punkcie wydania; odpowiedzialność i ryzyko związane z odbiorem, załadunkiem i transportem ponosi sam kupujący;
FCA (Free Carrier) – dostarczone do przewoźnika – obowiązek sprzedającego sprowadza się do dostarczenia towaru do przewoźnika, wyznaczonego przez kupującego oraz dokonanie formalności celnych, kupujący ma obowiązek zawarcia odpowiedniej umowy przewozu, poinformowania sprzedającego o nazwie przewoźnika, terminie załadunku oraz rodzaju środka transportu. Począwszy od 2020 r. uszczegółowiono tę zasadę o obowiązek pouczenia przewoźnika w przedmiocie wydania sprzedawcy konosamentu na ryzyko i koszt kupującego. CPT (Carriage Paid To) – przewóz opłacony do – sprzedający ma obowiązek zawarcia umowy przewozu oraz dostarczenia towaru do przewoźnika, obowiązki kupującego to poniesienie wszystkich kosztów związanych z towarem podczas jego przewozu do miejsca jego przeznaczenia (nie ponosi on kosztów związanych
z zawarciem przez sprzedającego umowy przewozu);
CIP (Carriage and Insurance Paid to) – przewóz i ubezpieczenie rozliczone do – obowiązki co do zasady analogiczne do tych wynikających z reguły CPT, z tą jednak różnicą, że sprzedający jest obowiązany także do zawarcia umowy ubezpieczenia, pokrycia kosztów z tym związanych oraz przekazania dowodu ubezpieczenia kupującemu;

DAT (Delivered At Terminal) – dostarczony do terminalu – sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do terminala – od tego miejsca ryzyko i koszty przechodzą na kupującego. Ta reguła została zastąpiona regułą DPU (Delivery at Place Unloaded), choć raczej właściwe jest stwierdzenie, że nadano jej po prostą nową nazwę. Chodzi o zmianę użytego terminu –„terminal” na określenie „miejsce”;

DAP (Delivered At Place) – dostarczony do miejsca – sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru do określonego miejsca i postawienie go do dyspozycji kupującego;
DDP (Delivered Duty Paid) – dostarczony, cło opłacone – sprzedający obowiązany jest do dostarczenia towaru, gotowego do wyładunku, do określonego miejsca, a także opłacenia cła, za sam wyładunek odpowiada już kupujący.

W celu zastosowania Incoterms w umowie, należy określić jasno ten punkt w kontrakcie sprzedaży, zamieszczając klauzulę: "zastosowano wybraną regułę Incoterm ze wskazaniem wyznaczonej lokalizacji, określoną w Incoterms 2010”/za „tu dalej wskazać, np. CPT”.

Choć reguły Incoterms są opracowywane w celu uproszczenia transakcji międzynarodowych oraz zminimalizowania potencjalnych, a w skutkach często też kosztownych ryzyk
mogących wystąpić w relacji sprzedający – kupujący, ich stosowanie nie jest obligatoryjne.
Nie można go też w żadnym wypadku domniemywać. Prawo rządzące daną umową zawsze będzie mieć pierwszeństwo przed regułami Incoterms.

Zobacz także: