Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	A
Apostille	Współczesny świat często bywa określany jako globalna wioska, z czym nie sposób się nie zgodzić. Wiąże się to z globalnym obrotem zarówno gospodarczym, jak i prawnym. Wielość państw świata i systemów prawnych wiąże się z wielością różnych dokumentów, nieznanych w innych krajach, a których autentyczność i moc prawna może być poddana pod wątpliwość. Dla zapewnienia pewności tego obrotu konieczne było stworzenie mechanizmu, który rzeczone wątpliwości by niwelował. Toteż odpowiednie rozwiązania wprowadziła Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938), zwana dalej Konwencją haską. Strony Konwencji haskiej (w tym Rzeczpospolita Polska) zobowiązały się do wzajemnego zniesienia konieczności legalizowania zagranicznych dokumentów urzędowych na rzecz nadawania im klauzuli apostille. Apostille ma postać ustandaryzowanego urzędowego poświadczenia na dokumencie krajowym uzyskiwanego przez jego posiadacza w przypadku pojawienia się konieczności wykorzystania tego dokumentu zagranicą. Apostille ma tę funkcję, że potwierdza podpis i charakter, w jakim działała osoba, która podpisała dokument oraz tożsamość (autentyczność) pieczęci na tym dokumencie. Jak wspomniano powyżej, apostille ma ustandaryzowaną formę – jest to zadrukowana naklejka z własnoręcznym podpisem upoważnionego urzędnika, pieczęcią urzędową oraz unikalnym hologramem, naklejona na ten dokument. Dokument opatrzony klauzulą apostille, w państwach które związały się Konwencją haską wyczerpuje możliwą ścieżkę wykazania jego urzędowego charakteru. Klauzulę nadaje się wyłącznie oryginałom dokumentów. Co do zasady formalności związane z uzyskaniem apostille załatwia się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (osobiście lub korespondencyjnie). Przy czym w odniesieniu do niektórych dokumentów mogą istnieć dodatkowe wymogi dotyczące uprzednich poświadczeń przez inne podmioty). Nadanie klauzuli apostille podlega opłacie skarbowej. W praktyce w klauzulę apostille opatruje się na następujące dokumenty: akty stanu cywilnego; akty notarialne, poświadczone wcześniej przez prezesa Sądu Okręgowego (lub wyznaczonego sędziego) właściwego dla siedziby kancelarii notariusza; orzeczenia sądowe (zasada jw.); tłumaczenia przysięgłe; dyplomy ukończenia szkół wyższych i inne podobne dokumenty (poświadczenia dokonuje dyrektor Narodowej Agencji Wymiany Międzynarodowej); odpisy z CEIDG (poświadczenia dokonuje się w Ministerstwie Rozwoju, Pracy i Technologii); odpisy KRS (poświadczenia dokonuje pracownik KRS); dokumenty handlowe (wymagają poświadczenia przez Krajową Izbę Gospodarczą a następnie przez MSZ). Podstawa prawna: Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938).

Apostille

Współczesny świat często bywa określany jako globalna wioska, z czym nie sposób się nie zgodzić. Wiąże się to z globalnym obrotem zarówno gospodarczym, jak i prawnym. Wielość państw świata i systemów prawnych wiąże się z wielością różnych dokumentów, nieznanych w innych krajach, a których autentyczność i moc prawna może być poddana pod wątpliwość. Dla zapewnienia pewności tego obrotu konieczne było stworzenie mechanizmu, który rzeczone wątpliwości by niwelował. Toteż odpowiednie rozwiązania wprowadziła Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938), zwana dalej Konwencją haską.

Strony Konwencji haskiej (w tym Rzeczpospolita Polska) zobowiązały się do wzajemnego zniesienia konieczności legalizowania zagranicznych dokumentów urzędowych na rzecz nadawania im klauzuli apostille. Apostille ma postać ustandaryzowanego urzędowego poświadczenia na dokumencie krajowym uzyskiwanego przez jego posiadacza w przypadku pojawienia się konieczności wykorzystania tego dokumentu zagranicą.

Apostille ma tę funkcję, że potwierdza podpis i charakter, w jakim działała osoba, która podpisała dokument oraz tożsamość (autentyczność) pieczęci na tym dokumencie. Jak wspomniano powyżej, apostille ma ustandaryzowaną formę – jest to zadrukowana naklejka z własnoręcznym podpisem upoważnionego urzędnika, pieczęcią urzędową oraz unikalnym hologramem, naklejona na ten dokument. Dokument opatrzony klauzulą apostille, w państwach które związały się Konwencją haską wyczerpuje możliwą ścieżkę wykazania jego urzędowego charakteru. Klauzulę nadaje się wyłącznie oryginałom dokumentów.

Co do zasady formalności związane z uzyskaniem apostille załatwia się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (osobiście lub korespondencyjnie). Przy czym w odniesieniu do niektórych dokumentów mogą istnieć dodatkowe wymogi dotyczące uprzednich poświadczeń przez inne podmioty). Nadanie klauzuli apostille podlega opłacie skarbowej.

W praktyce w klauzulę apostille opatruje się na następujące dokumenty:

akty stanu cywilnego;
akty notarialne, poświadczone wcześniej przez prezesa Sądu Okręgowego (lub wyznaczonego sędziego) właściwego dla siedziby kancelarii notariusza;
orzeczenia sądowe (zasada jw.);
tłumaczenia przysięgłe;
dyplomy ukończenia szkół wyższych i inne podobne dokumenty (poświadczenia dokonuje dyrektor Narodowej Agencji Wymiany Międzynarodowej);
odpisy z CEIDG (poświadczenia dokonuje się w Ministerstwie Rozwoju, Pracy i Technologii);
odpisy KRS (poświadczenia dokonuje pracownik KRS);
dokumenty handlowe (wymagają poświadczenia przez Krajową Izbę Gospodarczą a następnie przez MSZ).

Podstawa prawna: Konwencja znosząca wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938).