Zasady ujmowania wydatków z tytułu podróży służbowej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów

Zasady udokumentowania kosztów podróży służbowej pracownika określa Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U.2017.728 t.j.), dalej r.k.p.r.

Natomiast zasady wypłacania pracownikom należności z tytułu podróży służbowej w przypadku pracodawców spoza sfery budżetowej powinny być określone w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania albo bezpośrednio w umowach o pracę. Dopiero, jeśli przepisy zakładowe nie regulują tej kwestii, odpowiednie zastosowanie ma Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 5 lutego 2013 poz. 167), dalej r.p.s .

 

Definicja podróży służbowej

Pojęcie podróży służbowej nie jest zdefiniowane w prawie podatkowym, zostało jednak zdefiniowane na gruncie prawa pracy. Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r- Kodeks pracy: Dz.U.2022.1510 t.j., dalej k.p, podróż służbowa rozumiana jest jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika lub w której znajduje się siedziba pracodawcy. Uwagę należy zwrócić na odmienny charakter regulacji prawnej w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi bowiem cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie, czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Definicja podróży służbowej wskazuje, iż:

• podróż powinna być odbywana poza miejscowość, w której mieści się siedziba pracodawcy, lub poza stałe miejsce pracy pracownika,
• obowiązek odbycia podróży służbowej musi wynikać z polecenia pracodawcy,
• podróż służbowa wiąże się z wykonaniem określonego przez pracodawcę zadania służbowego, co oznacza, iż praca wykonywana w ramach podróży służbowej ma charakter incydentalny, tymczasowy i krótkotrwały.

Podstawę odbycia podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, które powinno określać zadanie do wykonania, oraz termin i miejsce jego realizacji. Zadanie musi być skonkretyzowane, nie może mieć charakteru ogólnego. Nie jest zatem podróżą służbową wykonywanie pracy w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem umowy z pracownikiem jest stałe wykonywanie pracy w tych miejscowościach.

Jeżeli zatem zlecamy pracownikowi wykonanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy lub poza stałe miejsce pracy pracownika to wysyłamy go w podróż służbową.

 

Podróż służbowa w PKPiR

Podatkowa księga przychodów i rozchodów (PKPiR) to instrument księgowy, służący ewidencjonowaniu zdarzeń gospodarczych dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Jakkolwiek jednak księgi takie stanowią co do zasady dowód tego, co zostało w nich zawarte, to wszelkie dokonywane w nich zapisy muszą mieć odzwierciedlenie w tzw. dokumentach źródłowych.

W § 12 ust. 3 r.p.k.p.r. prawodawca wskazuje ogólnie, iż prawidłowe i rzetelne dowody źródłowe to:

• faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
• dokumenty określające zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – dalej u.p.d.o.f.,
• inne dowody, wymienione w § 13 i 14 r.p.k.p.r., stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i określające co najmniej przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Istnieje zatem co najmniej kilka rodzajów dowodów, które mogą dokumentować zdarzenia gospodarcze, w celu ich ewidencjonowania w PKPiR. Dotyczy to zarówno dokumentowania tzw. zapisów kosztowych, jak i zapisów dokumentujących przychody.

Charakterystykę faktur VAT, rachunków, czy dokumentów celnych, określają w szczegółowy sposób odrębne przepisy.

Natomiast jak wynika z § 14 ust. 3 r.k.p.r., zapisów w księdze podatkowej dotyczących kosztów podróży służbowej dokonuje się na podstawie rozliczenia tych kosztów sporządzonego na dowodzie wewnętrznym, czyli w praktyce na druku delegacji.

Dowód wewnętrzny dotyczący rozliczenia kosztów podróży służbowych pracowników powinien zawierać co najmniej takie dane jak:

• imię i nazwisko pracownika,
• cel podróży,
• nazwę miejscowości docelowej,
• liczbę godzin i dni przebywania w podróży służbowej (data i godzina wyjazdu oraz powrotu),
• stawkę i wartość przysługujących diet,
• podpis pracodawcy.

Do delegacji pracownik dołącza wszystkie dowody (faktury) potwierdzające rodzaj i kwotę poniesionych wydatków. Mogą to być np.: koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej udokumentowane fakturami, rachunkami wystawionymi na firmę czy biletami komunikacyjnymi oraz inne udokumentowane koszty podróży służbowej zaakceptowane przez pracodawcę.

Zdarza się że pracownik nie ma dowodu poniesienia wydatku a taki wydatek został faktycznie poniesiony. W takim przypadku, oczywiście jeśli jego poniesienie było uzasadnione, pracownik może złożyć pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Rozliczenie delegacji

Z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety i zwrot m.in. kosztów przejazdów i dojazdów środkami komunikacji miejscowej. Z rozporządzeń dotyczących podróży służbowych wynika również, iż pracownikowi przysługuje zwrot innych niezbędnych wydatków.

 

Diety

Diety oraz inne należności otrzymane przez pracownika z tytułu podróży służbowej wolne są od podatku dochodowego od osób fizycznych, ale tylko do kwoty określonej w przepisach r.p.s.

Jak stanowi treść rozporządzenia z dnia 25 października 2022 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi obecnie 45 zł za dobę. Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

1. jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:

• mniej niż 8 godzin - dieta nie przysługuje,
• od 8 do 12 godzin - przysługuje 50% diety,
• ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości;

2. jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę:

• do 8 godzin - przysługuje 50% diety,
• ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.

Dieta nie przysługuje:

• za czas delegowania do miejscowości pobytu stałego lub czasowego pracownika oraz w przypadku, za czas przejazdu pracownika przebywającego w podróży krajowej trwającej co najmniej 10 dni w dniu wolnym od pracy, środkiem transportu określonym przez pracodawcę, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem;
• jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Kwotę diety w podróży krajowej przeznaczonej na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:
1) śniadanie - 25% diety;
2) obiad - 50% diety;
3) kolacja - 25% diety.

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Ze zwolnienia od podatku korzysta, więc wyłącznie ta wartość otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży - bez względu na formę tego świadczenia - która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej.

Stanowisko takie przedstawił przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 11 lipca 2013 r., nr IBPBII/1/415-407/13/BD, gdzie wypowiedział się, że wypłacony pracownikom zwrot kosztów wyżywienia, udokumentowany fakturami lub rachunkami korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f., wyłącznie do wysokości ustalonej na podstawie rozporządzenia w sprawie podróży służbowej.

Dla zastosowania tegoż zwolnienia nie ma przy tym znaczenia, w jakiej formie zwrot kosztów wyżywienia wystąpi, a więc czy będzie to zwrot udokumentowanych wydatków, czy też kwota diety. Natomiast nadwyżka nad ustalone w ww. rozporządzeniu limity podlegać będzie opodatkowaniu, jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w (…)art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co w konsekwencji spowoduje, iż Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego będzie miał obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od nadwyżki zwróconych pracownikom kosztów wyżywienia poniesionych przez nich podczas podróży służbowych, ponad ustalone limity diet określonych w rozporządzeniu w sprawie delegacji krajowych jak i zagranicznych.

Podobnie wypowiedział się Minister Finansów m.in. w interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2012 r., nr DD3/033/ 96/ILG/12/PK-2154.

 

Nocleg

Za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety.

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej powyższy limit. Jednakże pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety krajowej, jeżeli nocleg trwa co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 21 i 7.

Koszty transportu

Środek transportu właściwy do odbycia podróży służbowej określa pracodawca. Jeżeli zatem pracodawca określił, że podróż służbowa ma odbyć się pociągiem, pracownikowi przysługuje zwrot w wysokości ceny biletu kolejowego.

Co do zasady, za przejazd środkami komunikacji miejscowej, do której należy również zaliczyć przejazd taksówką, przysługuje zwrot w formie ryczałtowej – w wysokości 20% diety (§ 6 ust. 1 r.p.s.). Jeżeli jednak pracodawca wyraził pracownikowi zgodę na przejazd taksówkami podczas delegacji służbowej, zwrot może być dokonany również w wysokości faktycznie poniesionej (udokumentowanej rachunkiem, fakturą lub paragonem).

Pracodawca może wyrazić zgodę zarówno na przejazd w podróży krajowej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz.U.2022.2201). Chodzi tutaj o Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dania 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 nr 27, poz. 271 z póź. zm.). Aktualnie stawki za 1 km przebiegu wynoszą:

• 1) dla samochodu osobowego:

  a) o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ - 0,89 zł,

  b) o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ - 1,15 zł,

  2) dla motocykla - 0,69 zł,

  3) dla motoroweru - 0,42 zł.".

Jednakże w przypadku, gdy pracownik wybierze się w służbową podróż własnym samochodem obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, którą powinien dołączyć do rozliczenia takiej podróży.

Ewidencja powinna zawierać co najmniej: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu oraz pojemność silnika, numer kolejny wpisu do ewidencji, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd-dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis pracodawcy i jego dane.

Należy pamiętać, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatek nieprzekraczający kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Tylko bowiem w takim przypadku wydatek poniesiony na rzecz pracownika z tytułu używania przez niego samochodu w celu odbycia podróży służbowej, pracodawca będzie mógł ująć do kosztów uzyskania przychodów.

 

Inne wydatki

W przepisie § 4 r.p.s. przewidziano, że pracownikowi, który w czasie podróży służbowej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę zwraca się w udokumentowanej wysokości. Przykładowy katalog tych dodatkowych wydatków obejmuje w szczególności opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe w przypadku odbywania podróży prywatnym pojazdem, oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży służbowej krajowej lub zagranicznej.

 

Koszty podatkowe

Co do zasady, wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z podróżami służbowymi pracowników mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych - są one przecież ponoszone w celu osiągnięcia przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednakże pamiętajmy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 36 u.p.d.o.f., nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Gdyby zatem pracodawca zastosował wyższą stawkę za 1 kilometr przebiegu niż wynikająca z przepisów, to wydatki przekraczające „kilometrówkę" nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ustawodawca nie określił jednak, jakie wydatki należą do wydatków z tytułu używania prywatnych samochodów pracowników do celów służbowych, a organy podatkowe stoją na stanowisku, że są to wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania samochodu dla potrzeb pracodawcy np.: zakup paliwa, materiałów eksploatacyjnych, ubezpieczenie OC i AC, koszty drobnych napraw i części zamiennych, przeglądy techniczne, opłaty parkingowe oraz opłaty za przejazd autostradą.

Powyższe wydatki powinny być także zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w ramach limitu „kilometrówki" - interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 września 2012 r., nr IBPBI/2/423-673/12/MS.

Rozliczenia kosztów podróży dokonuje się nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia podróży służbowej. Tym samym, poprawnym jest sporządzanie dowodów wewnętrznych na bieżąco. Wykazywanie bowiem w kosztach podróży służbowych zbiorczo na koniec miesiąca jest nieprawidłowe, chociaż na wielkość podatku, który, bądź co bądź, jest rozliczany miesięcznie, nie ma to wpływu. Tym samym, moim zdaniem, należałoby to uznać za błąd mniejszej wagi. Do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (w szczególności rachunki, faktury lub bilety), potwierdzające poszczególne wydatki (nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami). Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Uzasadnione i zaakceptowane przez pracodawcę wydatki poniesione w związku z taką podróżą pracownika ujmuje się w kolumnie 13 „pozostałe wydatki" podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

 

Przedsiębiorca w podróży - rozliczanie kosztów podróży służbowych

Przedsiębiorcy też często wyjeżdżają w podróż służbową. Jednakże uwagę należy zwrócić na odmienny charakter regulacji prawnej w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej własną działalność gospodarczą. Pracownikowi bowiem cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Regulacje prawne dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych przedsiębiorcy zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.), dalej u.p.d.o.f.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej jest właśnie r.p.s.

Aby przedsiębiorca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

• być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,
• wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.

Przedsiębiorca w podróż biznesową wyrusza zazwyczaj samochodem osobowym stanowiącym środek trwały lub samochodem prywatnym będącym jego własnością. Jeżeli samochód jest środkiem trwałym, wówczas wydatki poniesione w związku z tym pojazdem stanowią koszty podatkowe w pełnej poniesionej wysokości, o ile tylko spełniają definicję kosztu (art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.). Ponoszone przez przedsiębiorcę opłaty za parkingi i przejazdy płatnymi autostradami samochodem będącym środkiem trwałym są również kosztem podatkowym bez żadnych limitów.

W przypadku natomiast, gdy przedsiębiorca będący osobą fizyczną korzysta w podróży z samochodu (dotyczy samochodu osobowego) niezaliczonego do środków trwałych, wydatki związane z jego użytkowaniem podlegają limitowaniu i mogą być zaliczone do kosztów podatkowych wyłącznie do wysokości nieprzekraczającej kwoty wynikającej z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, właściwej dla danego pojazdu. Niestety i w tym przypadku wydatki na autostrady i parkingi są już limitowane. Niezbędna jest również, w celu udokumentowania ilości przejechanych kilometrów, ewidencja przebiegu pojazdu.

Rozliczanie diet podróżnych osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą było przedmiotem interpretacji ogólnej Ministra Finansów DD2/033/259/ PMN/09/1113 z dnia 15 lutego 2010 r., w której stwierdzono:

(...) w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. (...) Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych wyłączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą według rodzaju tej działalności. Okoliczność, iż istotą prowadzonej działalności gospodarczej jest wykonywanie usług transportowych, nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza jego granicami. Nie znajduje zatem uzasadnienia stanowisko, że jedynie podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych, natomiast realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w zakres podróży służbowych.

Biorąc, więc pod uwagę przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pogląd Ministra Finansów zawarty w ww. interpretacji ogólnej, można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet w granicach limitu określonego w r.p.s. z tytułu podróży służbowych (dojazdów do miejsca wykonywania działalności), gdy podróż ta jest wprost związana z prowadzoną działalnością gospodarczą i służy osiągnięciu przychodów.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB1/415-1253/13/AK z dnia 10 marca 2014 r.

Podstawa prawna:

• art 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r- Kodeks pracy: Dz.U.2022.1510 t.j.
• art.21 ust.1 pkt 16 lit. a), art. 22 ust 1, art. 23 ust. 1 pkt 36, art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. a), art. 23 ust. 1 pkt 52 z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.), dalej u.p.d.o.f.,
• art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U.2022.2201 t.j.),
• § 4, § 6 ust. 1, § 7 ust. 1 Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 5 lutego 2013 r. poz. 167),
• § 12 ust. 3, § 13 , § 14, §14 ust. 3 Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2017 r, poz.728), dalej r.k.p.r.,
• Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 nr 27, poz. 271 z póź. zm.),
• interpretacja ogólna Ministra Finansów DD2/033/259/ PMN/09/1113 z dnia 15 lutego 2010 r.,

   

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 3 grudnia 2012 r., nr DD3/033/ 96/ILG/12/PK-2154,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 lipca 2013 r., nr IBPBII/1/415-407/13/BD,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 września 2012 r., nr IBPBI/2/423-673/12/MS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB1/415-1253/13/AK z dnia 10 marca 2014 r

Autor: Krystyna Dąbrowska, doradca podatkowy, numer wpisu 02200.