Podatek cukrowy, opłata recyklingowa i wymagane informacje na etykietach dla napojów importowanych – planowanie kosztów prowadzenia działalności gospodarczej na etapie opracowywania biznesplanu.

Użytkownik naszego portalu zwrócił się z pytaniem dotyczącym opłat i kosztów przy prowadzeniu działalności gospodarczej, polegającej na importowaniu napojów z krajów Unii Europejskiej. Prosi o objaśnienie zasad odprowadzania podatku cukrowego, opłaty recyklingowej, zasad rozliczania się z partnerami biznesowymi na etapie konfekcjonowania towaru oraz wymagań stawianych ich etykietom. Jest on w trakcie przygotowywania biznesplanu, stąd pomocne będzie dla niego wskazanie także innych obciążeń publiczno-prawnych, związanych z posiadaniem statusu aktywnego przedsiębiorcy - importera.

Poniżej odpowiedź naszych ekspertów:

Z dniem 01 stycznia 2021 roku w życie weszła ustawa z dnia 14 lutego 2020 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów. Jej mocą wprowadzono między innymi tzw. podatek cukrowy. Zgodnie z zapisami przywołanej ustawy:

I. Zobowiązanymi do uiszczania opłaty, o której mowa powyżej, są następujące podmioty (osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, którym ustawa przyznaje zdolność do czynności prawnych) wprowadzające na rynek krajowy napoje słodzone:
- sprzedający napoje do punktów sprzedaży detalicznej oraz prowadzący sprzedaż detaliczną w przypadku producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub importera napoju,
- zamawiający, gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta, a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Użytkownik naszego portalu chce być importerem, a więc byłby zobowiązany do uiszczania opłaty cukrowej w związku ze sprzedażą detaliczną oraz hurtową. Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sprzedaży produktów w obrocie hurtowym i detalicznym. Danina ta jest uiszczana tylko raz. Nie można odprowadzać jej od każdej transakcji.
Jest ona płatna raz w miesiącu na rachunek właściwego urzędu skarbowego w postaci elektronicznej informacji w sprawie opłaty do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego informacja dotyczy.

II. Nowowprowadzoną opłatą objęte są następujące towary:
Zgodnie z art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11
W rozumieniu art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym opłacie podlega wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem: cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności.

Z opłaty zwolnione są:

• Napoje będące wyrobami medycznymi,
• Napoje będące zarejestrowanymi suplementami diety,
• Napoje będące żywnością specjalnego przeznaczenia medycznego,
• Napoje będące preparatami do początkowego żywienia niemowląt i preparatami do dalszego żywienia niemowląt,
• Napoje zawierające co najmniej 20% soku owocowego, warzywnego, lub owocowo-warzywnego i napoje izotoniczne. 
• Napoje będąc wyrobami akcyzowymi,
• Napoje będące wyrobami, w których na pierwszym miejscu w wykazie składników znajduje się mleko albo jego przetwory, niezależnie od ich sklasyfikowania w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług

Na opłatę składają się następujące elementy:

1. Opłata stała 0,50 zł za każdy litr napoju z dodatkiem cukru lub substancji słodzącej;
2. Opłata stała 0,10 zł za każdy litr napoju z dodatkiem kofeiny lub tauryny;
3. Opłata zmienna 0,05 zł za każdy gram cukru w przeliczeniu na litr napoju – powyżej 5g na 100ml

Maksymalna opłata za 1 litr napoju wynosi 1,20 zł.

W drugiej części zapytania, Użytkownik prosi o odpowiedź na pytanie czy z tytułu wprowadzania na rynek napojów, będzie zobowiązany do uiszczania opłaty recyklingowej. Ta materia została uregulowana w ustawie z dnia 13 czerwca 2013 roku o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi.

Ponieważ przyszły importer, będzie sprowadzał towary na paletach, zabezpieczone zgrzaną folią, nie podlega reżimowi przywołanej powyżej ustawy. Obowiązek opłaty recyklingowej dotyczy bowiem toreb na zakupy z tworzywa sztucznego, z wyjątkiem toreb o grubości poniżej 15 mikrometrów (popularne zrywki).

W przypadku gdyby zdecydował się również na sprzedaż towarów w takiej ilości, która uzasadniałaby korzystanie z reklamówek, prawodawca nakłada na niego konkretne obowiązki. Wysokość opłaty wynosi 0,20 zł od każdej torby z tworzywa sztucznego. Jest ona opłacana do 15 dnia miesiąca, następującego po kwartale, w którym została pobrana, na rachunek ustalony przez właściwego marszałka województwa.

Przedsiębiorca ma obowiązek uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców, którzy prowadzą jednostki handlu detalicznego lub hurtowego, w których są oferowane torby na zakupy z tworzywa sztucznego, objęte opłatą recyklingową (BDO). Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym. Kolejny obowiązek, związany ze sprzedażą tych toreb, to złożenie rocznego sprawozdania o liczbie nabytych i wydanych toreb lekkich i toreb pozostałych.

Ponadto od 1 stycznia 2020 r. przedsiębiorcy są zobligowani do prowadzenia ewidencji nabytych i wydanych toreb na zakupy z tworzywa sztucznego. Dokumenty te winny być przechowywane przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w formie papierowej bądź elektronicznej. Opłata recyklingowa, której koszt ponoszą klienci, stanowi przychód, zaś wnoszona do urzędu marszałkowskiego stanowi koszt uzyskania przychodu. Sprzedaż toreb dla podmiotów, będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych, podlega ewidencji na zasadach ogólnych (kasy rejestrujące).

Użytkownik zastanawia się także nad zasadami rozliczania się z zewnętrzną firmą odpowiedzialną za rozpakowanie towaru, produkcję i nadruk właściwych etykiet oraz ponowne jego zapakowanie i przygotowanie do transportu. W tym przypadku nie istnieją konkretne nakazy ustawowe. Wobec tego należy przyjąć, że sposób uregulowania powyższej kwestii zależny jest od umowy zawartej między stronami.

Ostatnie pytanie przyszłego importera, dotyczy wymagań dla treści etykiet towarów wprowadzanych na rynek krajowy. Ustawa prawo przedsiębiorców wprowadza ogólne zasady w tym zakresie. Przede wszystkim przedsiębiorca powinien umieścić pisemne informacje w języku polskim, określające firmę producenta i jego adres, państwo siedziby wytwórcy (jeżeli znajduje się ona poza terytorium Unii Europejskiej i państw członkowskich Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu) oraz przeznaczenie towaru, chyba że jest ono oczywiste. Informacje te powinny znaleźć się na opakowaniu towaru, etykiecie, instrukcji lub powinny być dostarczone w inny zwyczajowo przyjęty sposób na piśmie.

Niektóre towary wymagają dodatkowego oznaczenia, tak też jest w przypadku żywności. Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 roku, dla towarów spożywczych wymaga się podania na piśmie (liczbowo, za pomocą symboli lub piktogramów) w miejscu łatwo dostępnym i w zrozumiałym języku dla konsumentów państwa członkowskiego (lub językach) następujących danych:

1. nazwa żywności,
2. wykaz składników,
3. wszelkie składniki lub substancje pomocnicze w przetwórstwie wymienione w załączniku II* lub uzyskane z substancji lub produktów wymienionych w załączniku II, powodujące alergie lub reakcje nietolerancji, użyte przy wytworzeniu lub przygotowywaniu żywności i nadal obecne w produkcie gotowym, nawet jeżeli ich forma uległa zmianie,
4. ilość określonych składników lub kategorii składników,
5. ilość netto żywności,
6. data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia,
7. wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia,
8. nazwa lub firma i adres podmiotu działającego na rynku spożywczym,
9. kraj lub miejsce pochodzenia,
10. instrukcja użycia, w przypadku gdy w razie braku takiej instrukcji odpowiednie użycie danego środka spożywczego byłoby utrudnione,
11. w odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2 % objętościowo, rzeczywista zawartość objętościowa alkoholu,
12. informacja o wartości odżywczej,

Odczytanie tych informacji nie powinno być utrudnione, a treść nie może być przerywana, zasłonięta lub wybiórczo pomniejszona.

* Załącznik II wymienia enumeratywnie listę substancji, o których informacja powinna znaleźć się na oznakowaniu produktu. Jest on częścią aktu prawnego, przywołanego w podstawach prawnych pod numerem: 5. To samo rozporządzenie określa dodatkowe wymogi dla oznakowania określonych towarów spożywczych.

Należy zauważyć, że etykiety żywności powinny być czytelne (wielkość czcionki, stosunek szerokości do wysokości liter, barwa liter, odstępy między literami, odstępy między wierszami itp.), nieusuwalne, zrozumiałe, nie mogą wprowadzać w błąd i pomijać istotnych informacji. Minimalny rozmiar czcionki na etykietach to 1,2 mm, a na bardzo małych opakowaniach – 0,9 mm.

Osoba zamierzająca prowadzić działalność gospodarczą, powinna mieć świadomość konieczności zarejestrowania działalności gospodarczej w CEIDG, opłacania podatku dochodowego, rozliczania VAT-u, innych podatków występujących incydentalnie (podatek od czynności cywilnoprawnych, od nieruchomości), opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, zapłaty akcyzy, uzyskania koncesji, zezwoleń i licencji, opłacania innych danin publicznoprawnych na podstawie przepisów szczególnych. Rodzaj ciążących na przedsiębiorcy w tym zakresie zobowiązań, jest zależny od profilu prowadzonej działalności gospodarczej.

Stan prawny na dzień 21 stycznia 2021 roku

Akty prawne:

1. Ustawa z dnia 14 lutego 2020 roku o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1492);
2. Ustawa z dnia 13 czerwca 2013 roku o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1114);
3. Ustawa z dnia 11 września 2015 roku o zdrowiu publicznym (Dz.U. 2015 r. poz. 1915 z późn. zm.) ;
4. Ustawa z dnia 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców (t.j. z 2019 r. poz. 1292);
5. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004;