Sprzedaż polskich produktów za granicę

Zapytanie: Sprzedaż polskich produktów za granicę

Prowadząc działalność, która polegać ma na kupnie towarów od Producenta, a następnie ich odsprzedaży możesz zawrzeć z Producentem umowę Dystrybucji, która szczegółowo będzie regulowała zobowiązania pomiędzy wami. Oczywiście może być to umowa pomiędzy przedsiębiorcami sprzedaży hurtowej,  jeżeli Ty prowadzisz taką firmę z PKD obejmującą sprzedaż hurtową towarów danej branży.

Umowa dystrybucji należy do umów nienazwanych, które można sporządzać na podstawie art. 3531 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks Cywilny.

W umowie dystrybucji Przedsiębiorca najczęściej zobowiązuje się do sprzedaży artykułów Dystrybutorowi, który będzie towar kupował, zapłaci za niego, a następnie odsprzedawał osobom trzecim w swoim imieniu i na swój rachunek w terminach i ilościach przez siebie określonych. Jeżeli miała by to być sprzedaż detaliczna to już będziemy mieli do czynienia ze sklepem czyli sprzedażą detaliczną towarów, obojętnie czy e-sklep (on-line) czy sklep tradycyjny

Nabycie oraz sprzedaż towarów, a więc dystrybucja na własny rachunek opiera się na uzyskaniu przez Dystrybutora prawa do świadczenia we własnym imieniu i na własny rachunek usług niezależnych lub związanych z odsprzedażą towarów.

Umowa dystrybucji jest umową wzajemną, strony mogą więc wzajemnie oczekiwać od siebie profesjonalnego przygotowania do prowadzenia działalności handlowej, a w tym dystrybucyjnej. Poza głównym celem umowy jakim jest dystrybucja artykułów na rynku, strony mogą dodatkowo wpisać obowiązki Dystrybutora takie jak m.in. spedycji, przepakowania w opakowania zbiorcze, promocji, reklamie, logistyce, transporcie, zbieraniu zamówień. Dystrybutor nie może podejmować działań nieuczciwej konkurencji, które mogły by narazić dobre imię Producenta, godzić w jego renomę, naruszyć jego podstawowy interes gospodarczy bądź narazić go na szkody poprzez zastosowanie przez Dystrybutora niewłaściwej polityki marketingowej i handlowej.

Producent natomiast powinien udostępniać wszelkie informacje o produkcie, udzielać rękojmi, przyjmować zwroty i reklamacje. W zakresie uzgodnionym dla reklamacji produktów może być zastosowany upust na reklamacje i zwroty z rękojmi i np. upust w cenie 1% na zwroty. Dystrybutor bierze na siebie wówczas utylizacje zwrotów o ile się na nie umówiono.

Wysyłka towarów za granicę

Chcąc prowadzić sprzedaż za granicą, powinieneś zapoznać się szczegółowo nie tylko z przepisami krajowymi, ale także z przepisami państw na teren których masz zamiar sprzedać towar.

W przypadku umowy z podmiotem z zagranicy, zgodnie z przepisem art. 28 ust. 1 Prawa międzynarodowego prywatnego, prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6). Zgodnie z art. 30 ust. 1 Prawa międzynarodowego prywatnego, poza przypadkami uregulowanymi w rozporządzeniu Rzym I, wybór prawa państwa, niebędącego państwem członkowskim Europejskiego Obszaru Gospodarczego, dla umowy, która wykazuje ścisły związek z obszarem co najmniej jednego państwa członkowskiego, nie może prowadzić do pozbawienia konsumenta ochrony przyznanej mu przepisami prawa polskiego wdrażającymi następujące dyrektywy:

• dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE L 95 z 21.04.1993, str. 29; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 288);
• dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz.Urz. WE L 171 z 07.07.1999, str. 12; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 223);
• dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniającą dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE (Dz.Urz. UE L 271 z 09.10.2002, str. 16; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 321);
• dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającą dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz. UE L 133 z 22.05.2008, str. 66, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym I, bez uszczerbku dla art. 5 (dotyczy umów przewozu) i 7 (dotyczy umów ubezpieczenia) umowa zawarta przez osobę fizyczną w celu, który można uznać za niezwiązany z jej działalnością gospodarczą lub zawodową („konsument”), z inną osobą wykonującą działalność gospodarczą lub zawodową („przedsiębiorca”) podlega prawu państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu, pod warunkiem że przedsiębiorca:

a) wykonuje swoją działalność gospodarczą lub zawodową w państwie, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu; lub

b) w jakikolwiek sposób kieruje taką działalność do tego państwa lub do kilku państw z tym państwem włącznie; a umowa wchodzi w zakres tej działalności.

Dla umowy zawartej z konsumentem strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego zgodnie z art. 3. Wybór taki nie może jednak prowadzić do pozbawienia konsumenta ochrony przyznanej mu na podstawie przepisów, których nie można wyłączyć w drodze umowy, na mocy prawa, jakie zgodnie z ust. 1 byłoby właściwe w braku wyboru (art. 6 ust. 2 rozporządzenia).

Jeżeli swoją sprzedaż chcesz prowadzić online, zachęcamy do zapoznania się z przygotowaną w tym celu Poradą.

Podstawa prawna:

1. Ustawa z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. 2018 poz. 1025)Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. WE L 95 z 21.04.1993, str. 29; Dz.U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 288);
2. Dyrektywa 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz.U. WE L 171 z 07.07.1999, str. 12; Dz.U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 223);
3. Dyrektywa 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniającą dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE (Dz.U UE L 271 z 09.10.2002, str. 16; Dz.U UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 321);
4. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającą dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. UE L 133 z 22.05.2008, str. 66, z późn. zm.).
5. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6)

 

Stan prawny na dzień: 20 marca 2019 r.