Korespondencja komornicza, a adres przedsiębiorcy ujawniony w rejestrze - mikroPorady.pl

Czynności egzekucyjne wykonywane są co do zasady przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów. W ramach postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny komunikuje się z dłużnikiem lub inną osobą zobligowaną do stosowania jego zaleceń najczęściej za pośrednictwem pism przesyłanych drogą pocztową za poświadczeniem odbioru.

Pisma w postępowaniu (również egzekucyjnym), skierowane do podmiotów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS) albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG), doręcza się na adres udostępniany w rejestrze albo CEIDG, chyba że strona wskazała inny adres dla doręczeń. Jeżeli ostatni udostępniony adres został wykreślony jako niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy i nie zgłoszono wniosku o wpis nowego adresu, który podlegałby udostępnieniu, adres wykreślony jest uważany za adres udostępniony w rejestrze albo CEIDG, który ma zastosowanie do doręczeń.

Podobnie postępuje się w razie niemożności doręczenia pism skierowanych do przedsiębiorców (również pełnomocników, likwidatorów, członków organu itp.) w sposób przewidziany powyżej z uwagi na niezgłoszenie oświadczenia o zmianie adresu do doręczeń. W takim przypadku pozostawia się pismo w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że inny adres do doręczeń lub miejsce zamieszkania i adres są sądowi znane.

Wynika z tego jak dużą wagę przywiązywać należy do wpisów dokonywanych w powszechnych rejestrach i ewidencjach, w szczególności dotyczących miejsca prowadzenia działalności oraz adresu do doręczeń. Jeżeli przedsiębiorca nie życzy sobie kierowania korespondencji (sądowej, komorniczej) na adres, pod którym wykonuje stale czynności związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, powinien wskazać odrębny adres do doręczeń. Organ ma obowiązek dostosować się wówczas do zapisów upublicznionych w rejestrze, a skorzystać z innego zarejestrowanego adresu może np. wtedy, kiedy pod adresem podanym dla doręczeń korespondencja nie jest podejmowana. Jednym z podanych adresów może być również prywatne miejsce zamieszkania przedsiębiorcy jako osoby fizycznej – wówczas należy liczyć się z tym, że korespondencja „służbowa” będzie kierowana na adres prywatny. Jeżeli zaś organ kieruje korespondencję na jeszcze inny adres, nieupubliczniony w rejestrze (np. otrzymany od wierzyciela czy przeciwnika procesowego) i jest on nieprawidłowy, należy niezwłocznie i do skutku zawiadamiać o tym organ, aby zmienił swoją praktykę.

Niepoinformowanie organu o nieprawidłowości adresu bądź, często umyślne, niepodejmowanie korespondencji przysyłanej na prawidłowy adres może powodować powstanie tzw. fikcji doręczenia korespondencji. Warto w tym miejscu przypomnieć, że dnia 21 sierpnia 2019 r. fikcja doręczenia nie dotyczy już osób fizycznych, jednak nadal odnosi się do strony podlegającej wpisowi do rejestru sądowego, której nie można doręczyć pisma ze względu na nieujawnienie w rejestrze zmiany adresu.

Niepodejmowanie korespondencji przez przedsiębiorcę zatrudniającego pracowników, w szczególności korespondencji dotyczącej wezwania pracodawcy do udzielenia organowi pewnych informacji lub dokonania pewnych potrąceń z wynagrodzenia pracownika, może rodzić negatywne konsekwencje prawne.

Przykładowo, komornik może wezwać pracodawcę, aby w pewnych granicach nie wypłacał dłużnikowi (poza częścią wolną od zajęcia) żadnego wynagrodzenia, lecz przekazywał zajęte wynagrodzenie bezpośrednio wierzycielowi egzekwującemu, albo przekazywał zajęte wynagrodzenie komornikowi w wypadku, gdy do wynagrodzenia jest lub zostanie w dalszym toku postępowania egzekucyjnego skierowana jeszcze inna egzekucja, a wynagrodzenie w części wymagalnej nie wystarcza na pokrycie wszystkich egzekwowanych świadczeń wymagalnych.

Ważne:

Zgodnie z art. 886 §3 k.p.c. pracodawca, który nie zastosował się do wezwania lub w inny sposób naruszył obowiązki wynikające z zajęcia albo dokonał wypłaty zajętej części wynagrodzenia dłużnikowi, odpowiada za wyrządzoną przez to wierzycielowi szkodę.

Dodatkowo, za nieuzasadnioną odmowę udzielenia organowi egzekucyjnemu wyjaśnień lub informacji przewidzianych w przepisach albo za udzielanie informacji lub wyjaśnień świadomie fałszywych, jak również (stosując przepis odpowiednio) za niepodjęcie współpracy z komornikiem lub utrudnianie przeprowadzania egzekucji komorniczej, osoba odpowiedzialna może być na wniosek wierzyciela lub z urzędu ukarana przez organ egzekucyjny grzywną do dwóch tysięcy złotych. Grzywną taką może być również ukarany dłużnik, który zaniedba obowiązku powiadomienia o zmianie miejsca swojego pobytu.

Chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat?

Pokaż materiały

Jeżeli żądanie skierowane było do osoby prawnej lub innej organizacji, ukaraniu grzywną podlega jej pracownik odpowiedzialny za jego spełnienie, a gdyby ustalenie takiego pracownika było utrudnione, ukaraniu podlega jej kierownik. Ponadto, ukaranie przez organ egzekucyjny grzywną nie zwalnia osób ukaranych od odpowiedzialności karnej za niedopełnienie lub przekroczenie obowiązków służbowych.

Należy pamiętać, że w przypadku nieuzasadnionego nałożenia grzywny (np. gdy stosowany przez komornika adres do korespondencji z przedsiębiorcą nie wynika z publicznych rejestrów), przysługuje skarga na czynności komornika, o której szerzej przeczytasz tutaj.

Stan prawny na dzień 25 października 2019 roku

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku - Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1460)

Rodzaje urlopów

Jednym z najbardziej docenianych przez pracowników świadczeń przysługujących im w przypadku zawarcia umowy o prace na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca1974 roku kodeks pracy (dalej jako: „k.p.”) jest świadczenie urlopowe. Urlop został pracownikom zagwarantowany także w art. 62 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz w art. 2 Europejskiej Karty Społecznej sporządzonej w Turynie w dniu 18 października 1961 roku. Prawo do urlopu jest nazywane podstawową zasadą prawa pracy.

Niestety zgodnie z powołanymi powyżej przepisami urlop przysługuje osobom zatrudnionym na podstawie umowy o prace, przepisy nie są wiec stosowane w stosunku do osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych czyli m.in zlecenia, umowy o świadczenie usług czy umowy o dzieło. Oczywiście w przypadku współpracy stron na podstawie umowy cywilnoprawnej strony mogą zawrzeć postanowienia w zakresie urlopów w szczególności urlopu wypoczynkowego, co jest powszechnie stosowaną praktyką.

Kodeks pracy wyróżnia kilka typów urlopów przysługujących pracownikom, w szczególności są to:

Urlop wypoczynkowy (celem urlopu jest wypoczynek pracownika i regeneracja utraconych przez niego sił);
Urlop okolicznościowy (celem urlopu jest załatwienie spraw osobistych pracownika, odpowiadających określonym okolicznościom wskazanym w k.p.);
Urlop na dziecko (macierzyński, tacierzyński, rodzicielski, ojcowski) (cele urlopu jest opieka nad dzieckiem);
Urlop szkoleniowy (celem urlopu jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracownika);
Urlop opiekuńczy
Urlop na żądanie;
Urlop bezpłatny;
Inne zwolnienia od obowiązku świadczenia pracy niebędące stricte urlopem;