Obrót nieruchomościami, a podatek od nieruchomości

Użytkownik zwrócił się do nas z prośbą o udzielenie porady prawnej w następującym stanie faktycznym:

Firma zajmuje się kupnem i sprzedażą lokali mieszkalnych. W lokalach nie jest prowadzona działalność, są one remontowane i odprzedawane dalej. Lokale nie są środkiem trwałym, ani nie są amortyzowane ale wydatki poniesione na ich utrzymanie są w kosztach firmy. Czy zatem podatek od nieruchomości powinien być liczony jak od lokalu mieszkalnego (zgodnie z jego przeznaczeniem) czy jednak jak od lokalu przeznaczanego pod działalność gospodarczą?

Kwestia opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wzbudza wiele kontrowersji. Związane jest to z bardzo szeroką definicją gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: „ustawa”). Stosownie do art. 1a ust. 1 pkt. 3 ustawy za nieruchomości takie uznaje się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Oznacza to że jedynym kryterium, które decyduje o wyższej stawce podatku od nieruchomości jest sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntu, budynku czy ibudowli.

Ustalenie, że przedmiot opodatkowania (grunt, budynek lub budowla) jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od nieruchomości pociąga za sobą konsekwencje w postaci opodatkowania ich według najwyższych stawek podatku od nieruchomości.

Ustawodawca w art. 3 ustawy wskazuje, że podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych oraz użytkownikami wieczystymi gruntów.

W kontekście powołanych przepisów należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w pierwszej kolejności spoczywa na właścicielu nieruchomości lub obiektu budowlanego. Kwestie związane z prawem własności należy ustalać na podstawie regulacji kodeksu cywilnego. Ustalenie więc podmiotu mającego tytuł prawny do lokalu  umożliwi określenie podatnika podatku od nieruchomości. Warto przy tym zwrócić uwagę na orzeczenie WSA w Gliwicach z dnia 21 listopada 2005 r., sygn. akt I SA/Gl 76/05, w którym Sąd stwierdził, że „pojęciowa samodzielność prawa podatkowego nie jest absolutna, prawo bowiem jest systemem norm, które tworzą pewną zintegrowaną całość”. Z tego względu, stosując w prawie podatkowym pojęcia bezpośrednio zaczerpnięte z innych gałęzi prawa, nie można nadawać im nowego znaczenia

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych najwyższe stawki podatku od nieruchomości przewiduje dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. „Związanie” z wykonywaną działalnością gospodarczą jest więc warunkiem koniecznym, aby opodatkować nieruchomość.

Kluczowe znaczenie w procesie stosowania właściwych stawek podatku od nieruchomości wobec przedsiębiorców ma wspomniany już art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawt. Przepis ten formułuje, na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości, definicję gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stosownie do treści w/w przepisu grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Powołana regulacja nakazuje, aby wszystkie przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości traktować za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, jeśli są tylko w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą . Ustawodawca jako kryterium decydujące o uznaniu przedmiotu opodatkowania za „związany” z prowadzeniem działalności gospodarczej przyjął więc jego posiadanie przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Nie ma przy tym znaczenia, czy i w jakiej części przedsiębiorca go wykorzystuje do wykonywanej działalności gospodarczej. Nawet grunty, budynki i budowle w danym momencie niewykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej należy traktować jako związane z prowadzeniem tej działalności . Prezentowane stanowisko ma ugruntowane oparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku NSA z 5 marca 2014 r., II FSK 679/12, skład orzekający uznał, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą budynku, budowli czy gruntu daje możliwość uznania tych przedmiotów opodatkowania za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tak więc różnego rodzaju budynki czy grunty bądź budowle niewykorzystywane w danym momencie lub gdzie prowadzona jest innego nawet rodzaju działalność niż gospodarczą.

Warto również przytoczyć pogląd wyrażony przez skład orzekający w wyroku WSA w Łodzi z 27 stycznia 2015 r., I SA/Łd 1086/14, zgodnie z którym sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę nieruchomości skutkuje tym, że budynek, budowla i grunty są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i podlegają opodatkowaniu według najwyższych stawek podatkowych. W definicji nie ma warunku faktycznego wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą. Czasowe ich niewykorzystywanie lub zawieszenie działalności gospodarczej nie ma znaczenia dla zasadności ich opodatkowania stawkami jak przy działalności gospodarczej. Przekładając to na stan faktyczny opisany w zapytaniu należy stwierdzić, że podatek od nieruchomości powinien zostać naliczony w wysokości podatku od lokalu przeznaczanego pod działalność gospodarczą.

Na koniec wskazujemy, że zagadnienie objęte niniejszym zapytaniem dotyczy w głównej mierze kwestii podatkowych. Rekomendujemy zatem użytkownikowi wystąpienie z wnioskiem do Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej.  Opłata od takiego wniosku wynosi 40 zł. Jest to oficjalna interpretacja organu skarbowego przedstawionego przez wnioskodawcę problemu prawa podatkowego. Przedstawia odpowiedź organu na pytanie dotyczące skutków prawno-podatkowych sytuacji opisanej we wniosku. Podatnik zadaje pytanie oraz przedstawia swoje stanowisko w zakresie rozumienia i stosowania przepisów prawa podatkowego w jego sytuacji, a organ podatkowy w terminie do 3 miesięcy stwierdza, czy stanowisko zaprezentowane we wniosku jest prawidłowe, czy też nie.

Wystąpienie z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji i uzyskanie jej w interesującej go sprawie umożliwia wnioskodawcy właściwe zastosowanie przepisów prawa podatkowego, zgodne z interpretacją stosowaną przez organy podatkowe. Dodatkowo najważniejszą cechą interpretacji podatkowych jest ich funkcja gwarancyjna. Wnioskodawca stosujący wydaną dla niego interpretacje, nie jest narażony na odpowiedzialność ciążącą na nim z tytułu stosowania prawa podatkowego, w sposób, który okaże się później niezgodny z orzeczeniem sądu lub późniejszą interpretacją.

Więcej na temat interpretacji podatkowej oraz sposobu jej uzyskania dowiesz się z naszego artykułu – https://mikroporady.pl/porady/interpretacja-podatkowa-jak-ja-uzyskac-i-jak-stosowac.  

Wpisz nasz KRS 0000318482 w deklaracji podatkowej PIT.

Stan prawny na dzień: 25 marca 2022 r.

Podstawa prawna:

1. Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 z późn. zm.).