Sposoby dochodzenia praw przysługujących przedsiębiorcy z zarejestrowanego znaku towarowego

W pierwszej kolejności przedsiębiorca może skorzystać z polubownych środków rozwiązywania sporów, a więc może przedstawić swoje zastrzeżenia, sposób naruszenia i wezwać konkurencję do zaprzestania naruszeń. Dla ewentualnych przyszłych celów procesowych, zaleca się aby wezwanie przybrało postać pisemną. Treść pisma powinna zawierać opis działania drugiej strony, której zaniechania wzywający żąda oraz termin po którego upływie podejmie stosowne kroki celem ochrony swoich praw, np. 14-dniowy lub miesięczny. W tym wezwaniu właśnie trzeba zaproponować mediację lub sąd polubowny ad hoc.

Ważne:

Jeżeli wezwanie do zaprzestania naruszeń nie odniesie skutku, przedsiębiorca ma możliwość skorzystania z dwóch dróg postępowania: tj. postępowania cywilnego i postępowania karnego.

Zgodnie z art. 285 p.w.p. uprawniony z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji bądź osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać zaprzestania działań grożących naruszeniem prawa. Przedsiębiorca może zatem wytoczyć pozew o zaprzestanie działań grożących naruszeniem prawa. W treści pozwu należy dokładnie opisać jakich konkretnie działań dotyczy żądanie.

Przedsiębiorca, który zarejestrował znak towarowy może również dochodzić swoich praw poprzez udział w postępowaniu karnym. Przede wszystkim wskazać należy, że przedsiębiorca może przyłączyć się do postępowania, które już się toczy. Jeżeli jednak postępowanie karne nie zostało wszczęte z urzędu, to istnieje również możliwość złożenia wniosku o jego wszczęcie. Zgodnie bowiem z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej (dalej jako: p.w.p.) Kto, w celu wprowadzenia do obrotu, oznacza towary podrobionym znakiem towarowym, w tym podrobionym znakiem towarowym Unii Europejskiej, zarejestrowanym znakiem towarowym lub znakiem towarowym Unii Europejskiej, którego nie ma prawa używać lub dokonuje obrotu towarami oznaczonymi takimi znakami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jak już wspominano, w celu wszczęcia postępowania w tym zakresie pokrzywdzony powinien złożyć stosowny wniosek (art. 310 ust. 1 p.w.p).

Niezależnie od przysługujących uprawnionemu ww. środków, należy mieć na uwadze orzecznictwo wykształcone w wyniku rozpoznawania przez sąd podobnych spraw. Przez pewien okres czasu brak było jednolitej linii orzeczniczej w zakresie sprzedaży produktu w opakowaniu opatrzonym zarejestrowanym przez osobę trzecią znakiem towarowym (tj. gazu w butli). Od niedawna można jednak zaobserwować wykształcenie się tendencji do uznawania przez sądy, że nastąpiło wyczerpanie prawa ochronnego na znak towarowy uregulowane w art. 155 p.w.p. Zgodnie z tym przepisem, prawo ochronne na znak towarowy nie rozciąga się na działania dotyczące towarów ze znakiem, polegające w szczególności na ich oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu towarów oznaczonych tym znakiem, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

W wyroku z dnia 14 lipca 2011 r, syn. akt C-46/10, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że konsument dokonując pierwszego zakupu gazu w butli u określonego dystrybutora uiszcza nie tylko cenę gazu, ale także cenę butli. Przy każdym kolejnym zakupie gazu u tego samego dystrybutora konsument uiszcza tylko cenę gazu, gdyż gaz zostanie wtłoczony do zakupionej uprzednio butli. W warunkach wolnego rynku brak jest obowiązku zakupu gazu tylko u jednego przedsiębiorcy. Nie budzi również wątpliwości, że butle gazowe są przedmiotami wielokrotnego użytku, tj. mają samodzielną wartość ekonomiczną. Konsument, który raz nabył już własność butli może napełnić ją ponownie gazem nabytym od dowolnego przedsiębiorcy. Konsument nie ma obowiązku zakupu nowej butli przy każdej zmianie dostawcy gazu, gdyż byłoby to sprzeczne z pierwotnym przeznaczeniem butli gazowych.

Na kanwie ww. przepisu oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 31 stycznia 2018 r., sygn. akt V KK 297/17, uznał, że

wyczerpanie prawa polega na tym, że uprawniony do znaku towarowego nie może sprzeciwić się oferowaniu do sprzedaży lub dalszemu wprowadzaniu do obrotu towarów oznaczonych tym znakiem, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą (krajowe wyczerpanie praw)

oraz

sprzedaż napełnionej gazem butli gazowej ze znakiem towarowym powoduje wyczerpanie prawa ochronnego na ten znak towarowy i umożliwia legalne ponowne napełnienie butli z gazem przez niezależne przedsiębiorstwo.

Wyjątek od powyższej zasady zawarty jest w art. 155 ust. 3 p.w.p., zgodnie z którym przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli przemawiają za tym uzasadnione względy, które pozwalają uprawnionemu sprzeciwić się dalszej dystrybucji towarów, w szczególności jeżeli po wprowadzeniu do obrotu zmieni się lub pogorszy stan towarów. Przedsiębiorca mógłby więc powołać się na ten przepis, jednakże w tamtym stanie faktycznym, wydaje się być niezwykle trudne uargumentowanie jego zasadności.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej (Dz.U.2017.776 t.j.)

Stan prawny na dzień: 2 kwietnia 2019 r.

Umowa o dzieło - umowa zlecenie

Wielokrotnie spotykamy się z problematyką, jaką jest wybór właściwego rodzaju umowy. Najczęściej mylonymi i błędnie stosowanymi umowami są umowa o dzieło/umowa zlecenie. Zarówno umowa o dzieło, jak i umowa zlecenie są umowami cywilnoprawnymi, pełnią jednakże zdecydowanie inne funkcje i powodują różne skutki. Istotą zawarcia umowy o dzieło jest zobowiązanie się przyjmującego zamówienie do wykonania określonego, szczegółowo w umowie dzieła, zaś strony zmawiającej do zapłaty wynagrodzenia. Istotą umowy zlecenia jest wykonanie nie przez przyjmującego zlecenie określonej czynności prawnej lub faktycznej.

Pobierz poradnik