Komu przysługuje rozliczenie na podstawie karty podatkowej? - mikroPorady.pl

Zgodnie z ustawą z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne („Ustawa”), osoby fizyczne oraz przedsiębiorstwa w spadku osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

Jest to jedna z bardziej przyjaznych form opłacania podatku dochodowego – naliczany podatek bowiem nie jest uzależniony od ich wysokości, a osoba posiadająca ten przywilej jest zwolniona od obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań podatkowych oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Taka forma jest szczególnie korzystna dla osób prowadzących samodzielną działalność lub małe przedsiębiorstwa, które zatrudniają niewielką liczbę pracowników.

Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej, na warunkach określonych w Załączniku nr 3 i nr 4 do Ustawy, mogą płacić podatnicy prowadzący m.in. działalność:

usługową lub wytwórczo-usługową - przy zatrudnieniu nieprzekraczającym stanu osobowego określonego w tabeli;
usługową w zakresie handlu detalicznego żywnością, napojami, wyrobami tytoniowymi oraz kwiatami, z wyjątkiem napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5% oraz artykułami nieżywnościowymi (z wyłączeniem np. paliw silnikowych, części samochodowych);
gastronomiczną lub w zakresie sprzedaży posiłków domowych w mieszkaniach - jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%;
w zakresie usług transportowych wykonywanych przy użyciu jednego pojazdu;
w zakresie usług rozrywkowych;
w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego lub na świadczeniu przez lekarzy weterynarii usług weterynaryjnych;
w zakresie opieki domowej nad dziećmi i osobami chorymi;
w zakresie usług edukacyjnych, polegającą na udzielaniu lekcji na godziny.

Zryczałtowany podatek w formie karty podatkowej mogą opłacać także osoby fizyczne, w tym rolnicy równocześnie prowadzący gospodarstwo rolne oraz przedsiębiorstwa w spadku.

Aby móc opłacać podatek dochodowy w formie karty podatkowej, musisz złożyć w Urzędzie Skarbowym wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej z jednoczesnym oznaczeniem typu działalności i uzyskać pozytywną odpowiedź. Musisz jednak pamiętać, że istnieją pewne obostrzenia, które wyłączają możliwość zastosowania karty:

nie możesz korzystać z usług osób niezatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usługi specjalistyczne;
nie możesz prowadzić innej pozarolniczej działalności gospodarczej;
małżonek nie prowadzi działalności gospodarczej w tym samym zakresie;
nie możesz wytwarzać wyrobów opodatkowanych podatkiem akcyzowym;
musisz prowadzić działalność na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Pewne ograniczenia dotyczą także osób działających w ramach spółki cywilnej (wyłączono np. sprzedaż posiłków domowych w mieszkaniach, usługi weterynaryjne i edukacyjne, opieka domowa), jak również sytuacji, w których uniemożliwiono zastosowanie karty podatkowej przy wykonywaniu usług na rzecz podmiotów innych, niż osoby fizyczne:

wykonywanie usług złotniczych, jubilerskich;
niektórych usług budowlanych lub pokrewnych, w których występuje ograniczenie kwotowe – świadczenia dla innych odbiorców nie mogą przekroczyć kwoty 63 783 złotych przychodu rocznie;
usług wykonywanych przez lekarzy (w tym weterynarii, stomatologów), pielęgniarki, położne, techników dentystycznych oraz tłumaczy i nauczycieli w zakresie świadczenia usług edukacyjnych w systemie „na godziny”.
Wykonywanie usług innych niż wyżej wymienione na rzecz podmiotów innych niż osoby fizyczne jest zatem dozwolone i nie wyłącza skorzystania przez podatnika z karty podatkowej.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 43).

Stan prawny na dzień: 18 lipca 2019 r.

Rodzaje Umów sprzedaży

Umowa sprzedaży jest jedną z najczęściej zawieranych umów. Stronami takiej umowy są kupujący i sprzedający. Umowa zobowiązuje sprzedawcę do przeniesienia na kupującego własności rzeczy lub wykonania usługi i przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz. Kupujący natomiast jest zobowiązany do zapłaty uzgodnionej ceny oraz odebrania rzeczy.

Umowa sprzedaży jest uregulowana w Kodeksie cywilnym (k.c.). Z kolei Ustawa o prawach konsumenta definiuje także:

Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
Umowę zawartą na odległość.

Regulacja nakłada obowiązki na sprzedawców w szczególności w zakresie informacyjnym zarówno przed zawarciem umowy jak i na jej kolejnych etapach.

W myśl aktualnie obowiązujących przepisów, konsumentom należy się wzmożona ochrona, ponieważ nie występują w transakcjach jako podmiot profesjonalny. Wprowadzenie ustawy miało na celu zmniejszenie przewagi przedsiębiorcy jako podmiotu profesjonalnego oraz wyrównanie pozycji obu stron.

Wskazujemy, że z godnie z art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny k.c. (dalej jako: "k.c.") za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Sformułowanie to nie dotyczy osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą lub zawodową traci status konsumenta jeżeli dokonuje czynności prawnej – w stosunku do przedsiębiorcy – w bezpośrednim związku z tą działalnością.

Zgodnie z regulacją przedstawioną w k.c. innym rygorem prawnym objęte są tzw. potocznie klasyczne formy sprzedaży (czyli sprzedaż pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i konsumentem (kupującym) niż sprzedaż w obrocie profesjonalnym (pomiędzy przedsiębiorcą (sprzedawcą) i przedsiębiorcą (kupującym)). W drugiej wśród wymienionych sytuacji nie może być bowiem mowy o wyrównywaniu pozycji stron.

W naszej tabeli przedstawiamy i porównujemy:

Umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa;
Umowę zawartą na odległość;
Umowę zawartą w lokalu przedsiębiorcy;
Umowę zawartą pomiędzy przedsiębiorcami;

wskazując ich definicje, podstawę prawną oraz uwzględniając najbardziej charakterystyczne dla nich różnice.

Rekomendujemy szczegółowe zapoznanie się z przygotowanym poradnikiem i dostosowanie regulaminów sprzedaży przedsiębiorstwa pod obowiązujące wymogi i przepisy prawa.

Pobierz poradnik