Twój Stawka podstawowa podatku od towarów i usług wynosi obecnie 23%. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (ustawy o VAT) przewidują obecnie stosowanie dwóch stawek obniżonych: 8% i 5%. Tą ostatnią może być opodatkowana sprzedaż dań „na wynos”, o ile podatnik będzie prowadził działalność gospodarczą w taki sposób, że będzie ją można zakwalifikować jako sprzedaż towarów, a nie jako świadczenie usług. Tak wynika z wydanej w dniu 6 lutego 2014 r. przez Ministra Finansów interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów prawa podatkowego, w tym ustawy o VAT. Przeczytaj jakie są najważniejsze warunki działalności, którą w interpretacji indywidualnej Minister uznał za spełniającą wymogi objęcia obniżoną stawką podatkową 5%.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2016, poz. 710, zwana dalej ustawą o VAT), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:
- odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
- eksport towarów;
- import towarów na terytorium kraju;
- wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
- wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei w myśl przepisu art. 8 ust. 1, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Kolejno należy wskazać, że z treści art. 6 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wynika, iż usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi wówczas jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy. Zgodnie z art. 6 ust. 2 Rozporządzenia, za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.
Posiłkując się tymi przepisami Minister Finansów w omawianej interpretacji indywidualnej uznał, że dostawa gotowych do spożycia produktów, tj. dań „na wynos” stanowi dostawę towarów, a nie świadczenie usług, wobec czego może być opodatkowana podatkiem VAT w stawce 5%. Minister Finansów wskazał jednocześnie, że za uznaniem takiej działalności za dostawę towarów przemawiają poniższe okoliczności:
1. przedsiębiorca nie świadczy równocześnie usług ułatwiających konsumpcję zakupionych posiłków na terenie lokalu;
2. w lokalu nie ma obsługi kelnerskiej, brak jest również możliwości zamówienia posiłku do stolika, które to elementy są charakterystyczne dla typowej usługi gastronomicznej (restauracyjnej);
3. po zakupie dań i odejściu klienta od lady, odpowiedzialność przedsiębiorcy za dalszy przebieg działania nabywcy jest zakończona.
W komentowanej interpretacji Minister Finansów przywołał bardzo ciekawe orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), z których jedno warto tu przytoczyć. W orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 TSUE odnosił się do kwestii określenia czy mamy do czynienia ze sprzedażą czy usługami w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu, na ciepło.
Wskazał wówczas, iż w działalności takiej „nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też co do zasady naczyń, mebli i nakryć stołowych.” Podkreślił, że „elementy świadczenia usług polegają jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu i tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej.”
Trybunał uznał więc, że „elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów”.
Odnosząc się do powyższego warto zatem zwrócić uwagę, że zarówno działalność gospodarcza w barach urządzonych w pomieszczeniach zamkniętych, jak i w barach serwujących dania na świeżym powietrzu może zostać uznana w pewnych okolicznościach za dostawę towarów. Za każdym razem jednak to organ podatkowy będzie oceniał jak zorganizowany jest lokal, że można uznać że obok dostawy towarów, świadczone są w nim bądź nie - usługi. Jeśli Twój lokal nie zapewnia miejsc siedzących i brak w nim obsługi kelnerskiej, a klient ma możliwość jedynie odbioru produktu do rąk własnych to wówczas taka działalność może zostać uznana za dostawę towarów. Jeśli jednak w Twoim barze przewidziane są jakiekolwiek dodatkowe usługi poza dostawą gotowych produktów radzimy do przedmiotowej interpretacji indywidualnej podchodzić ostrożnie i w celu zachowania pewności zwrócić się do organów podatkowych o interpretację we własnej sprawie.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2016, poz. 710)
- Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1);
- Interpretacja indywidualna z dnia 6 lutego 2014 r. Ministra Finansów, sygn. IPTPP4/443-799/13-4/ALN.
