Rozszerzenie działalności gospodarczej o wykonywanie krajowego transportu drogowego taksówką - mikroPorady.pl

Szybko, łatwo i na klik... z nami rozliczysz swój PIT
Przejdź do Twój e-PIT
- A
- A
- A
Pytania do eksperta

Formularz CEiDG-1

Formularz oraz instrukcję jego wypełnienia możesz ściągnąć pod tym linkiem

Rozszerzenie działalności gospodarczej o usługi transportu taksówką jest oczywiście możliwe. Pamiętać należy, jednakże o tym, że na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek złożenia wniosek o zmianę wpisu w CEiDG w terminie najpóźniej 7 dni od dnia zmiany danych. Oznacza to, że najpóźniej w ciągu 7 dni od rozpoczęcia prowadzenia nowego przedmiotu działalności, należy wypełnić i wysłać formularz CEiDG-1

W omawianym stanie faktycznym, wniosek ten złożyłby pełnomocnik przedsiębiorcy. Dla porządku, wskazujemy, że numer klasyfikacji PKD dla działalności w zakresie przewozów taksówką to 49.32.Z.

Decydując się na rozszerzenie działalności gospodarczej o wykonywanie krajowego transportu drogowego taksówką należy spełnić kilka wymogów przewidzianych w ustawie z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (Dz. U. 2019 r., poz. 2140) – dalej „u.t.d.”

Zgodnie z art. 5b ust. 1 pkt 3 u.t.d. aby przedsiębiorca mógł rozpocząć przewożenie osób taksówką, musi on przede wszystkim uzyskać licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką.

Licencję zgodnie z art. 6 u.t.d udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:

posiada on tytuł prawny do dysponowania pojazdem lub pojazdami samochodowymi spełniającymi wymagania techniczne określone przepisami prawa o ruchu drogowym, którymi transport drogowy ma być wykonywany,
nie został skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwa karne skarbowe lub przestępstwa umyślne: przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, środowisku lub warunkom pracy i płacy albo inne mające związek z wykonywaniem zawodu,
nie wydano przeciwko niemu prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
zatrudnieni przez przedsiębiorcę kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:
- nie byli skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a ponadto nie wydano im prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania zawodu kierowcy,
- posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką, potwierdzonego zdanym egzaminem w przypadku, o którym mowa w ust. 3a,
- uzyskali odpowiedni prawem wiek,
- posiadają odpowiednie uprawnienie do kierowania pojazdem samochodowym, określone w ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami,
- nie mają przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy;
- nie mają przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy

Trzeba ponadto pamiętać, że na podstawie art. 6 ust. 3a u.t.d. Rada Gminy liczącej powyżej 100 000 mieszkańców może wprowadzić, w drodze uchwały, obowiązek ukończenia szkolenia zakończonego egzaminem przed komisją egzaminacyjną, potwierdzającym znajomość topografii miejscowości oraz przepisów prawa miejscowego, przez przedsiębiorcę osobiście wykonującego przewozy lub kierowcę przez niego zatrudnionego.

Organem właściwym w sprawach udzielenia licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego, w zakresie przewozu osób taksówką jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, a dla miasta stołecznego Warszawy Prezydent miasta stołecznego Warszawy.

Przedsiębiorca nie musi osobiście prowadzić taksówki, może zatrudnić do tego kierowców, którzy muszą spełnić określone wymagania wskazane powyżej. To samo dotyczy pełnomocnika przedsiębiorcy. Przepisy nie stoją również na przeszkodzie, aby to pełnomocnik osobiście świadczył usługi transportu w ramach działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę, którego reprezentuje.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. 2019 r., poz. 2140)

Stan prawny na dzień 6 grudnia 2019 roku

Osoba prawna a osoba fizyczna

Osoba fizyczna i osoba prawna są podstawowymi podmiotami prawa cywilnego. Kwestie dotyczące zarówno osoby fizycznej, jak i osoby prawnej reguluje Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U.2020.1740 t.j. z dnia 2020.10.08).

Osoba fizyczna jest to prawne określenie każdego żyjącego człowieka, który występuje jako podmiot w stosunku cywilnoprawnym. Sformułowanie to wynika z treści Działu I Tytułu II Kodeksu Cywilnego, który został poświęcony wyjaśnieniu terminu osoby fizycznej. O kwalifikacji człowieka do podmiotów praw i obowiązków z zakresu prawa cywilnego decyduje przypisana mu od chwili urodzenia zdolność prawna. Tym samym wszyscy ludzie, od chwili urodzenia do momentu śmierci, są uczestnikami stosunków prawnych.

Pobierz poradnik