Jak działa kilometrówka i komu jest potrzebna?

Przedsiębiorcy wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, a wykorzystujący do prowadzenia działalności swój prywatny samochód osobowy od początku 2019 roku nie muszą już koniecznie prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu – zwanej powszechnie „kilometrówką”.

Znowelizowane ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzają limit zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów do 75% rzeczywiście poniesionych wydatków, jeżeli samochód jest wykorzystywany zarówno do prowadzenia działalności gospodarczej, jak i celów prywatnych – taki wybór rozliczania nie wymaga prowadzenia „kilometrówki”. Jeżeli natomiast używasz samochodu jedynie w celu prowadzenia działalności, nadal masz możliwość rozliczania kosztów eksploatacyjnych bez żadnych dodatkowych limitów (a zatem w 100%), wówczas jednak wymagane jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Oznacza to, że przez sam fakt nieprowadzenia takiej ewidencji automatycznie przyjmuje się, że samochód osobowy używany jest również dla celów prywatnych przedsiębiorcy i tym samym przysługuje mu jedynie 75% ulga na rozliczanie kosztów eksploatacyjnych.

Ważne:

Jeżeli chodzi natomiast o samochody osobowe stanowiące własność osobistą podatnika jako osoby fizycznej (a zatem niebędące składnikiem prowadzonego przedsiębiorstwa) i związane z tym wydatki z tytułu użytkowania na cele działalności gospodarczej, tzw. „kilometrówka” uległa w tym przypadku praktycznie „likwidacji” dla celów podatkowych, a odliczeniu podlega jedynie 20% kosztów eksploatacyjnych (w tym ubezpieczenia) związanych z użytkowaniem takiego auta.

Obowiązek prowadzenia ewidencji nadal będą mieć pracownicy wykorzystujący prywatny samochód osobowy do celów służbowych – na jej podstawie mogą oni dochodzić pełnego zwrotu kosztów eksploatacyjnych od pracodawcy. Sumę podlegającą zwrotowi oblicza się na podstawie liczby faktycznie przejechanych kilometrów w związku z podróżą służbową przemnożoną przez ustaloną stawkę za jeden kilometr. Zwrot wydatków następuje zwykle w formie ryczałtu po uprzednim przedłożonym przez pracownika oświadczeniu o używaniu pojazdu w celach służbowych w danym okresie wraz z wypłatą miesięcznego wynagrodzenia.

Od 2007 roku stawki będące podstawą do obliczania „kilometrówki” nie uległy zmianie i przedstawiają się następująco:

dla samochodu osobowego:
o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 – 0,5214 zł;
o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 – 0,8358 zł;
dla motocykla – 0,2302 zł;
dla motoroweru – 0,1382 zł.

Ewidencja przebiegu pojazdu musi spełniać również określone wymagania, aby była pełna i mogła zostać zaakceptowana przez pracodawcę lub Urząd Skarbowy. Powinna zawierać co najmniej:

imię, nazwisko i adres użytkownika pojazdu;
ramy czasowe prowadzenia ewidencji;
dane identyfikujące samochód – co najmniej numer rejestracyjny oraz pojemność skokową silnika;
dane dotyczące konkretnego wpisu: numer porządkowy, datę oraz oznaczony cel wyjazdu (opis trasy, włączając liczbę faktycznie przejechanych kilometrów i stan licznika przebiegu pojazdu);
może zawierać już wykonane obliczenia kwoty podlegającej zwrotowi;
podpis sporządzającego i/lub pracodawcy.

W opisany sposób rozlicza się tzw. lokalne (krajowe) podróże służbowe. W kwestii zagranicznych podróży służbowych, wybór środka komunikacji leży wyłącznie w gestii pracodawcy. Może wyrazić on zgodę na wykorzystanie w tym celu prywatnego samochodu służbowego pracownika. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot wydatków poniesionych w związku z wyjazdem na podstawie „kilometrówki”, jak również pokrycie kosztów związanych z płatnymi parkingami czy autostradami. Zwrotowi nie będą podlegały jednak powyższe wydatki w jazdach lokalnych w wysokości przekraczającej miesięczny ryczałt z „kilometrówki” oraz wydatki związane z dojazdami do/z dworca kolejowego/portu lotniczego oraz związane z poruszaniem się komunikacją miejską.

Rozliczenie podróży służbowej powinno mieć miejsce w terminie 14 dni od jej zakończenia.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2018.1509)
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2018.1036)
Ustawa z dnia 23 października 2018 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.2159)

Stan prawny na dzień: 1 lutego 2019 r.

Leasing a najem nieruchomości

ednym z najpopularniejszych narzędzi finansowych w Polsce, obok kredytów - jest leasing. Dla większości osób ta forma finansowania kojarzy się z pozyskiwaniem pojazdów w firmie. Niewiele osób bierze pod uwagę leasing w przypadku pozyskiwania nieruchomości. Należy jednak wskazać, że jest to korzystna alternatywa dla najmu mająca wiele zalet. W dzisiejszym poradniku wskażemy podstawowe różnice i podobieństwa pomiędzy leasingiem a najmem nieruchomości.

Zgodnie z art. 7091 Kodeksu Cywilnego (dalej: „k.c.”) przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
Leasing nieruchomości może dotyczyć różnego typu budynków – produkcyjnych, handlowych, usługowych, a nawet mieszkalnych. Właściciel takiego obiektu, czyli leasingodawca, zobowiązuje się oddać go w użytkowanie leasingobiorcy. Leasingobiorca natomiast w zamian za możliwość korzystania wnosi określone w umowie opłaty. Wydawać by się mogło, że konstrukcja umowy leasingu przypomina umowę najmu. Różnią się podstawową kwestią - umowa najmu nie przewiduje bowiem przeniesienia prawa własności do lokalu, natomiast umowa leasingowa – jak najbardziej.

Najem nieruchomości jest doskonale znaną instytucją, jednak dla porządku przypomnimy definicję umowy najmu. Zgodnie z art. 659. §1 k.c. „Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz”.

Pobierz poradnik