Uwaga #12: Rozsądny czas - paragraf 9 Umowa sprzedaży online - mikroPorady.pl

Ustawa o prawach konsumenta nie precyzuje terminu "rozsądny czas", pozostawia jego wykładnię ad casum. Posiłkowo można odwoływać się do doktryny dotyczącej art. 760² § 2 i 3 k.c., w którym również występuje analizowany termin. Wskazuje się, że rozsądny czas to taki, który uwzględnia z jednej strony normalny tok czynności, a z drugiej - potrzebę ochrony interesów stron. Ocena, czy termin jest "rozsądny", zależy od konkretnych okoliczności. W szczególnych wypadkach omawiany obowiązek musi zostać spełniony natychmiast, w innych - nawet po kilku dniach^[1].

Na gruncie ustawy o prawach konsumenta B. Kaczmarek-Templin wskazuje natomiast, że rozsądny termin oznacza "okres potrzebny do dokonania określonej czynności przy uwzględnieniu normalnego czasu potrzebnego do doręczenia konsumentowi tych warunków^[2]. Podzielając to stanowisko, zauważyć należy, że rozsądny termin powinien być określany każdorazowo na podstawie okoliczności danego stanu faktycznego, w szczególności biorąc pod uwagę środki techniczne wykorzystywane do komunikacji przez przedsiębiorcę, ochronę interesów konsumenta czy też charakter transakcji.

Natomiast w przypadku świadczenia usług, gdy konsument nie zgłosił żądania ich wykonania przed upływem terminu odstąpienia od umowy, w dyrektywie nie został przewidziany expressis verbis wymóg, by potwierdzenie zawarcia umowy następowało przed upływem terminu na odstąpienie od umowy. Jednakże przesłanka spełnienia tego obowiązku w rozsądnym czasie powinna przemawiać za koniecznością jego realizacji w trakcie okresu cooling-off ^[3].

Ponieważ polski ustawodawca nie zdecydował się na wyodrębnienie umów o dostarczanie treści cyfrowych oraz umów o dostarczanie mediów jako osobnych typów umów, również do nich znajdować będzie zastosowanie art. 21 ust. 1 komentowanej Ustawy, w przypadku gdy umowy te zawierane będą na odległość. Przy określeniu końcowego momentu przekazania potwierdzenia zawarcia umowy w odniesieniu do treści cyfrowych rozstrzygające będzie, czy dostarczane są one na nośnikach materialnych, np. płyty CD, DVD, czy też w inny sposób. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z dostarczaniem rzeczy, a w drugim - z sytuacją analogiczną do świadczenia usług.

^[1] T. Wiśniewski (w:) G. Bieniek [i in.], Komentarz..., t. 2, 2009, komentarz do art. 7602, pkt 6.

^[2] B. Kaczmarek-Templin (w:) Ustawa..., red. B. Kaczmarek-Templin, P. Stec, D. Szostek, s. 138.

^[3] Wytyczne DG ds. Sprawiedliwości dotyczące dyrektywy 2011/83/UE..., pkt 5.4, s. 41.

Powrót do dokumentu