Uwaga #7: Wygaśnięcie prawa do renty (prawo o charakterze osobistym) - paragraf 3

Umowa renty cywilnej

W doktrynie przyjmuje się, iż prawo do renty jest prawem o charakterze osobistym, ściśle związanym z osobą uprawnionego. Umowa renty ulegnie więc oczywiście rozwiązaniu najpóźniej z chwilą śmierci uprawnionego, kiedy to wygaśnie jego niezbywalne prawo do renty. Wskazujemy przy tym, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (uchwała SN z dnia 19 listopada 1965 r., III PO 32/64, OSN 1966, nr 6, poz. 90) prawo to podlega przedawnieniu zgodnie z ogólnymi zasadami prawa cywilnego, chociaż w literaturze przyjmuje się, iż prawo to nie ma charakteru roszczenia. Przy czym, poszczególne raty renty mają postać roszczenia majątkowego i jako świadczenia okresowe podlegają trzyletniemu przedawnieniu (art. 118 k.c.).

Skutki śmierci osoby uprawnionej reguluje art. 905 Kodeksu cywilnego (dlatego umieszczenie w umowie postanowienia regulującego tę okoliczność jest zbędne). Stosownie do niego, jeżeli uprawniony dożył dnia płatności renty płatnej z góry, należy się całe świadczenie przypadające za dany okres. Renta płatna z dołu powinna być zapłacona za czas do dnia, w którym obowiązek ustał.