Praca sezonowa a praca tymczasowa - mikroPorady.pl - Biznesowe wsparcie z najlepszej strony

Każdego roku rośnie popularność prac podejmowanych na krótki okres czasu. Praca sezonowa, praca tymczasowa czy praca dorywcza – te określenia często stosowane są znamiennie. Wiele osób uważa, że oznaczają to samo. Pomimo wielu podobieństw stanowią odrębne formy zatrudnienia. W tabeli zostały przedstawione dwie formy tzw. pracy dorywczej – praca sezonowa i praca tymczasowa.

Podstawę prawną pracy tymczasowej stanowi ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1563) w której zostały zawarte szczegółowe regulacje dotyczące tej formy zatrudnienia. Występują tutaj aż trzy podmioty: agencja pracy tymczasowej, pracodawca użytkownik oraz pracownik tymczasowy. Agencja pracy tymczasowej jest pracodawcą pracownika tymczasowego, którego, na podstawie zawartej umowy o pracę, kieruje do wykonywania pracy w innym podmiocie – u pracodawcy użytkownika.

Agencja pracy tymczasowej wykonuje obowiązki pracodawcy związane m.in. z zawarciem umowy, zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, wypłatą wynagrodzenia, odprowadzaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz podatki. Natomiast pracodawca użytkownik, na rzecz którego pracownik tymczasowy faktycznie wykonuje pracę, pełni nadzór nad jej wykonywaniem – wyznacza pracownikowi zadania i kontroluje ich realizację. Pracownik tymczasowy wykonuje swoje obowiązki u pracodawcy użytkownika, a nie w agencji pracy tymczasowej, z którą podpisał umowę. Zgodnie z ustawą, w ramach pracy tymczasowej można świadczyć prace:

o charakterze: sezonowym, okresowym, doraźnym lub
których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych u pracodawcy użytkownika nie byłoby możliwe lub
których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika.

W sytuacji, gdy powyższe kryteria nie zostaną spełnione pracodawca nie powinien korzystać z formy zatrudnienia tymczasowego. Ponadto warto wskazać, że praca tymczasowa jest ograniczona czasowo, co oznacza, że może być wykonywana jedynie przez czas określony w ustawie, czyli łącznie 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy lub okres nieprzekraczający 36 miesięcy w przypadku zastępstwa za nieobecnego pracownika pracodawcy.

Praca sezonowa natomiast nie posiada swojej definicji legalnej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 03.04.1986 r., II URN 20/86, pracą sezonową jest taki rodzaj pracy, na który jest zapotrzebowanie wyłącznie przez pewien krótki okres związany z określoną porą roku. Dla charakterystyki pracy sezonowej kluczowe jest pojęcie sezonu, które wyznacza czas trwania umowy o pracę. Ograniczony czas jej obowiązywania wynika bezpośrednio z właściwości danej pracy. Można więc określić zatrudnienie sezonowe jako zatrudnienie mające na celu wykonywanie prac, których występowanie lub nasilenie ma charakter okresowy, związany bezpośrednio z właściwościami pór roku. Zatrudnienie sezonowe ma zatem przejściowy charakter. Jak zostało wyżej wspomniane, jego ramy czasowe wyznaczają sezonowe i najczęściej letnie okresy przedziału miesięcznego. Pracodawcy zamierzający zatrudnić pracowników tylko na taki okres, często wybierają bardziej elastyczne i terminowe formy świadczenia pracy (na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. zawierając umowy zlecenia lub o dzieło).

Najczęściej praktykowane jest zawieranie umów sezonowych na czas określony. Pozwala to na ograniczenie sporów dotyczących oznaczenia okresu początkowego i końcowego sezonu. W umowie takiej należy zawrzeć stwierdzenie, iż jest to umowa sezonowa i należy określić ramy jej trwania. W przypadku tej umowy wykonanie pracy powoduje jej rozwiązanie. Dlatego taki rodzaj umowy może być stosowany tylko przy pracach, które nie mają ciągłego charakteru.

Co do zasady zgodnie z art.251 § 1 Kodeksu pracy okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać 3 miesięcy. Na podstawie § 2 przywołanego przepisu uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Reguła ta stosownie do art. 251 § 4 pkt. 2 Kodeksu pracy, nie ma zastosowania do umów o pracę zawartych na czas określony w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym. Innymi słowy, zawarcie czwartej terminowej umowy o pracę sezonową, nie skutkuje zatrudnieniem pracownika na czas nieokreślony. Umowę sezonową na czas określony można zawierać nieograniczoną ilość razy.

Jak zostało wyżej wspomniane, zarówno praca tymczasowa jak i praca sezonowa stanowią dorywcze formy zatrudnienia. Jedną z podstawowych różnic pomiędzy obydwoma formami to podmioty będące stronami umowy. W przypadku pracy tymczasowej jest ich aż trzy – agencja pracy tymczasowej, pracodawca użytkownik i pracownik tymczasowy. Zachęcamy do zapoznania się z przygotowanym poradnikiem, aby poznać szczegółowo opisane podobieństwa i różnice pomiędzy wskazanymi formami zatrudnienia.

Stan prawny: 29 kwietnia 2022 r.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1563)..).

Pamiętaj:
Wpisz nasz KRS 0000318482 w Deklaracji Podatkowej Twój e-PIT
Dziękujemy!