Komentarz #4: Orzecznictwo do umowy sprzedaży „przedmiotów wirtualnych” (treści cyfrowych) - paragraf 1

W tym miejscu należy tylko ogólnie zaznaczyć, że również sprzedaż przez przedsiębiorcę „wirtualnych produktów” czyli treści cyfrowych również podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) jako sprzedaż usług elektronicznych w rozumieniu art. 2 pkt. 26 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.).

Pamiętaj, aby zapewnić prawidłowe kwalifikowanie prowadzonej działalności pod względem podatkowym, tak, aby uniknąć zarzutów ze strony administracji skarbowej.

Należy bardzo starannie określić swoją pozycję prawną, a w szczególności prawidłowo opisać stany prawne i faktyczne w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej na styku świata realnego (do którego zaliczają się rzecz jasna obowiązki podatkowe) oraz wirtualnego, w którym, jak w podanym niżej przykładzie podatnik zdobywał „łupy” (np. broń, zbroja oraz wirtualną walutę gry „złoto”) w grze internetowej.

W interpretacji indywidualnej z dnia 24 maja 2013 r., IBPBII/1/415-226/13/AA, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach dokonał wykładni przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów przychodu ze sprzedaży licencji do wirtualnych przedmiotów dostępnych w grze internetowej.

W dniu 25 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów przychodu ze sprzedaży licencji do wirtualnych przedmiotów dostępnych w grze internetowej.

Wnioskodawca był uczestnikiem gry internetowej X, w której uczestniczy w transakcjach sprzedaży tzw. „łupów” zdobytych w grze lub zakupionych za wirtualną walutę gry - „złoto” w „Domu Aukcyjnym za złoto”, dostępnym w interfejsie gry. „Łupy” są wirtualne - dostępne tylko w grze X, środki ze sprzedaży przedmiotów w „Domu Aukcyjnym za euro” są środkami realnymi. Wnioskodawca jest uczestnikiem gry jako osoba fizyczna. Niezależnie od udziału w grze Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (m.in. w zakresie PKD 47.91.Z) a główna część działalności to handel odzieżą za pośrednictwem internetu.

Gra X umożliwia stworzenie wirtualnej postaci, która w trakcie grania online poza rozwojem postaci, daje losową szansę na uzyskanie wirtualnego przedmiotu (np. broń, zbroja oraz wirtualną walutę gry „złoto”) dalej zwanymi „łupami”. Zdobycie „łupów” wymaga poświęcenia odpowiedniej ilości czasu oraz wysiłku intelektualnego. Zdobyte „łupy” można sprzedać innym graczom/uczestnikom gry za pośrednictwem „Domu Aukcyjnego” stworzonego przez producenta gry, dostępnego jedynie w interfejsie gry. „Dom aukcyjny za złoto” i „Dom aukcyjny za euro” dostępny jest jedynie dla graczy po zalogowaniu się do gry X. Nie są dostępne dla osób z zewnątrz. Zgodnie z regulaminem gry Wnioskodawca sprzedaje licencje na użytkowanie „łupu”" w grze innemu graczowi. We wniosku wnioskodawca szczegółowo opisał postanowienia regulaminu gry, które determinowały jego pozycję prawną oraz charakter prawny dokonywanych czynności których przedmiotem były „łupy”. Należy podkreślić, że Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił szczególną uwagę na pozycję prawną gracza wyznaczoną przez regulamin gry. W opisywanym przypadku wynikająca z regulaminu gry pozycja prawna gracza jako dysponenta na zasadzie licencji „produktów wirtualnych”, miała wpływ na określenie jego zobowiązań prawnopodatkowych.

Z regulaminu gry wynikało, iż Wnioskodawca jako użytkownik końcowy gry X odsprzedaje w „Domu Aukcyjnym” innemu graczowi licencję - udzieloną wcześniej Wnioskodawcy przez firmę Y - na korzystanie z łupów (pkt 2 podpunkt B. regulaminu gry X). Firma Y posiada wyłączne prawo własności i dysponowania wszelkimi łupami, postaciami i zawartością pojawiającą się w grze X, natomiast użytkownik (Wnioskodawca) posiada tylko i wyłącznie licencję na użytkowanie ww. łupów (zgodnie z punktem 14 ww. regulaminu).

W związku z powyższym, należało stwierdzić, że przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży innemu graczowi licencji na używanie „łupów” (wirtualnych przedmiotów dostępnych w grze), tj. sprzedaży uprawnień do korzystania z „łupów” w określony sposób (udzielonych wcześniej Wnioskodawcy przez firmę Y), należy zakwalifikować jako przychody z praw majątkowych zgodnie z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zbywając odpłatnie uprawnienia do korzystania z „łupów” Wnioskodawca zbywa bowiem konkretne prawa majątkowe (przywilej do używania danego „łupu” w grze). Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W innym przypadku styku świata realnego i wirtualnego (bitcoin) Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił stanowiska przedsiębiorcy. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2013 r., nr IBPP2/443-258/13/ICz uznał, iż Bitcoin pełni funkcje elektronicznej waluty a system płatności umożliwia wysyłanie i odbieranie jednostek tejże waluty. Zarówno sama jednostka waluty jak i cały system występują pod jedną nazw: Bitcoin. Niemniej jednak Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór. Na gruncie polskiego prawa BTC (bitcoin) nie można traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, bowiem nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów. W świetle obowiązujących przepisów prawa Bitcoin nie jest walutą uznawaną jako prawny środek płatniczy. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż analizowanych czynności polegających na zbywaniu elektronicznych certyfikatów Bitcoin nie można zaliczyć do usług finansowych, o których mowa w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o VAT. Opisane usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów nie spełniają żadnej z przesłanek opisanych w ww. przepisach dotyczących zwolnień od podatku VAT dla usług finansowych. Opis przedmiotowych czynności wskazuje natomiast, że świadczone przez Spółkę usługi sprowadzają się do udostępnienia aplikacji lub oprogramowania dostosowanego do posiadanego przez użytkownika wyposażenia, co uniemożliwia zastosowanie dla tych usług zwolnienia przewidzianego w art. 43 ustawy o VAT dla usług finansowych. Analizując zatem kwestię zwolnienia przedmiotowego od podatku od towarów i usług zakreśloną przepisem art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o podatku do towarów i usług w zakresie obrotu instrumentami finansowymi, należy stwierdzić, iż czynności świadczone przez Wnioskodawcę w zakresie obrotu elektronicznymi certyfikatami Bitcoin nie stanowią usług wymienionych w wyżej cytowanych przepisach ustawy o VAT. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy w tym między innymi usługi pośrednictwa finansowego, zatem obrót takimi certyfikatami Bitcoin będzie zwolniony z podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.