Kupno miejsca parkingowego dla osób niepełnosprawnych

Użytkownik serwisu zwrócił się do nas z prośbą o udzielenie porady prawnej w następującym stanie faktycznym:

Kupuje mieszkanie i zostały już ostatnie miejsca garażowe (było przypisane po 1 do każdego z mieszkań). Dwa z pozostałych mieszkań oznaczone są jako miejsce dla osób niepełnosprawnych - są większe (i droższe). Deweloper powiedział, że w związku z tym, że są to ostatnie mieszkania i miejsca mogę kupić miejsce dla osób niepełnosprawnych. Czy to prawda? Nie chciałabym mieć potem problemów w przyszłości, zw ktoś będzie parkował na moim miejscu i traktował je jako ogólnodostępne, ale perspektywa większego miejsca jest bardzo kusząca.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (biekt budowlany jako całość oraz jego poszczególne części, wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej.

Natomiast wymogi techniczno-budowlane dla budynków są określone przepisami rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 2 Rozporządzenia przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych (stanowisk postojowych).

Tym samym, zgodnie z przepisami § 18 ust. 1 i 2 Rozporządzenia zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Liczbę stanowisk postojowych i sposób urządzenia parkingów należy dostosować do wymagań ustalonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby stanowisk, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Jednocześnie zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W związku z powyższym ostateczna ocena w zakresie procedury oraz warunków wymaganych dla realizacji konkretnej inwestycji budowlanej należy do właściwego miejscowo organu administracji architektoniczno-budowlanej, który wydaje pozwolenie na budowę.

Jednocześnie należy wskazać, że każde niespełnienie standardów budowlanych i naruszenie obowiązujących przepisów podlega kontroli przez inspektoraty nadzoru budowlanego, a zgłoszenie nieprawidłowości nie wymaga od osoby zgłaszającej posiadania orzeczenia o niepełnosprawności.

Przepisy Rozporządzenia zapewniają osobom niepełnosprawnym możliwość dostępu do różnych urządzeń związanych z budynkami oraz otaczającą przestrzenią.

W myśl przepisów art. 10 ust. 7 oraz art. 10a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym zarządzanie ruchem na drogach wewnętrznych należy do podmiotów zarządzających tymi drogami. Podmioty zarządzające drogami, ustalając organizację ruchu na tych drogach, stosują znaki i sygnały drogowe oraz zasady ich umieszczania wynikające z ustawy i jej przepisów wykonawczych.

Natomiast przepisy wykonawcze zawarte w punkcie 5.2.4. załącznika nr 2 do Rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach stanowią, iż na obszarach, gdzie wyznacza się miejsca postojowe, należy przewidzieć stanowiska przeznaczone dla pojazdów osób niepełnosprawnych.

Odpowiadając na postawione pytanie należy stwierdzić, iż przywołane wyżej przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r. dają organowi zarządzającemu ruchem na drogach wewnętrznych niezbędne kompetencje do wyznaczenia ogólnodostępnych miejsc postojowych. W przypadku gdy organ zarządzający ruchem na drodze wewnętrznej wyznaczy ogólnodostępne miejsca postojowe, to w myśl wyżej przywołanych przepisów pkt 5.2.4. załącznika nr 2 do rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r. jednocześnie jest zobowiązany do wyznaczenia stanowisk postojowych przeznaczonych dla samochodów osób niepełnosprawnych. Obowiązujące przepisy nie zabraniają deweloperowi sprzedaży miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że w sytuacji, gdy osoba niepełnosprawna będzie chciała skorzystać z takiego miejsca – właściciel miejsca parkingowego będzie w niekomfortowej sytuacji. Z uwagi na fakt, że deweloper będzie stał na stanowisku, że takowe miejsca są dostępne – osoba niepełnosprawna będzie uprawniona, aby z nich skorzystać, albowiem obowiązujące przepisy nakładają obowiązek ogólnodostępnych miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych.

Pamiętaj!

Wpisz nasz KRS 0000318482 w Deklaracji Podatkowej PIT.

Wyszukaj:

Akademia Liderów Innowacji i Przedsiębiorczości Fundacja dr Bogusława Federa w https://www.podatki.gov.pl/pit/twoj-e-pit/

Dziękujemy :)

Stan prawny na dzień: 10 lipca 2023 r.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 682 z późn. zm.).
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1225).
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2311 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 977).
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1047 z późn. zm.).

Umowa spedycji a umowa przewozu

Zarówno umowa spedycji, jak i umowa przewozu zostały zdefiniowane przepisami Kodeksu Cywilnego (dalej: „k.c.”) i wchodzą w skład zagadnień prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Umową spedycji jest natomiast umową, na mocy której, spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. Jednocześnie spedytor może występować w imieniu własnym albo w imieniu dającego zlecenie. (art. 794 § 1 i § 2 k.c.). W przypadku umowy przewozu istotne pozostaje zatem przemieszczenie, czyli zmiana miejsca położenia rzeczy od chwili nadania czy osób, od momentu zajęcia miejsca w środku transportowym, na miejsce przeznaczenia osiągnięte w chwili wykonania umowy. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy przewozu są: oznaczenie punktów początkowego i końcowego świadczenia przewozowego, określenie wielkości wynagrodzenia należnego przewoźnikowi oraz wskazanie przedmiotu przewozu.

W przypadku spedycji podkreśla się, że pojęcie spedycji występuje w znaczeniu ekonomicznym i prawniczym. W ujęciu ekonomicznym spedycja oznacza działalność zarobkową, polegającą na organizowaniu przemieszczania ładunków w zastępstwie zleceniodawcy oraz wykonywaniu związanych z tym czynności, z wyjątkiem samego przewozu, przeładunku i czynności dodatkowych. Natomiast w ujęciu prawniczym, stosownie do ustawowej definicji umowy spedycji, przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do wysłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. Istota tego rodzaju umowy sprowadza się zatem do wykonania wszelkiego rodzaju usług pobocznych względem usługi przewozu, ułatwiających jej wykonanie, jednak niebędącą usługą przewozu, o której mowa w art. 774 k.c. Umowy spedycji jest zatem umową towarzyszącą umowie przewozu. Nie jest przy tym wykluczone, że sam spedytor, będący równocześnie przewoźnikiem, dokona przewozu towaru, jednak wówczas uznać należy, że doszło do wykonania przewozu w oparciu o odrębne zobowiązanie.

Jak wskazano, umowa spedycji może być i zwykle jest umową towarzyszącą umowie przewozu, co może rodzić pewnego rodzaju problemy w zakresie odróżnienia obydwu typów umów. Jak jednak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 grudnia 2014 r. sygn. akt: I ACa 461/14 w przypadku, gdy podstawowym obowiązkiem zleceniobiorcy jest dokonanie przewozu rzeczy, to w celu usunięcia wątpliwości czy strony łączy umowa przewozu, czy umowa spedycji, niezbędne jest ustalenie, czy do jego obowiązków należą także czynności związane z organizacją przewozu, kwalifikowane jako czynności spedycyjne.

Pobierz poradnik