Uwaga #1: Istota i forma umowy - wstęp

Umowa przechowania - wersja podstawowa

Żeby doszło do zawarcia umowy przechowania konieczne jest nie tylko złożenie oświadczeń woli, tj. wyrażenia zgody na jej postanowienia przez złożenie podpisów pod treścią umowy lub akceptowania ustnych warunków umowy albo przyjęcia oferty, ale i wydanie rzeczy do przechowania.

Umowa przechowania może zostać zawarta w każdej możliwej formie, w tym w formie ustnej, pisemnej i poprzez dokonanie tzw. czynności konwencjonalnych (czyli np. samo wydanie rzeczy w określonych okolicznościach rodzi domniemanie, że doszło do zawarcia umowy przechowania). Pamiętać ponadto należy, że umowa przechowania może zostać zawarta także przy okazji zawarcia innej umowy, np. polegającej na naprawie samochodu (o szczegółach takiej umowy patrz KO1).

Brak w tytule nazwy umowy: „umowa przechowania” jeszcze nie świadczy o tym, że mamy do czynienia z inną umową (przykładem mogą być „umowy o magazynowanie” czy tzw. „umowy hostingowe”, które dotyczą przechowywania danych, w związku z czym należałoby stosować do nich postanowienia Kodeksu cywilnego odnośnie umowy przechowania). Przy konstruowaniu umów przedsiębiorca powinien więc pamiętać o jednej z podstawowych zasad dotyczących czynności prawnych, wyrażonej w art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Zasada ta ma istotne znaczenie często w chwili ustalania odpowiedzialności za szkody wywołane nienależytym zachowaniem przedsiębiorcy. Sąd wówczas nie będzie opierał się na tytule umowy, będzie natomiast badał, jaką w rzeczywistości strony zawarły umowę, a w konsekwencji jaki będzie zakres odpowiedzialności stron.