Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	R
Rezydent podatkowy	Objęcie reżimem przepisów podatkowych uzależnione jest od wielu czynników. Jednym z nich jest rezydencja podatkowa. Przesądza ona o podleganiu obowiązkowi podatkowemu. Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, „za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym”. Przy ustalaniu ośrodka interesów życiowych należy brać pod uwagę stosunki rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem. Okoliczności te rozważa się w całości, uwzględniając warunki osobiste podatnika. Gdy nie można ustalić miejsca zamieszkania, stosując kryterium ośrodka interesów życiowych, pod uwagę bierze się miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa. Ostatnim stosowanym kryterium jest obywatelstwo. Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych „za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, uważa się m.in. dochody (przychody) z: pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład; położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości; papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu; tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce”. Osoby fizyczne oraz osoby prawne, które nie mają miejsca zamieszkania lub odpowiednio: siedziby albo zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Nie są więc polskimi rezydentami podatkowymi. Organ podatkowy na wniosek podatnika może wydać zaświadczenie o jego miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (certyfikat rezydencji). W celu unikania sytuacji, w której podmiot miałby opłacać dwa podatki od jednego tytułu, na szczeblu międzynarodowym zawierane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Obecnie stosuje się w tym zakresie dwie metody: Zwolnienie podatkowe; Zaliczenie proporcjonalne. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja Podatkowa (t.j. Dz.U. 2021 r. poz. 261). Zobacz także: Podatek Należność

Rezydent podatkowy

Objęcie reżimem przepisów podatkowych uzależnione jest od wielu czynników. Jednym z nich jest rezydencja podatkowa. Przesądza ona o podleganiu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, „za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym”.

Przy ustalaniu ośrodka interesów życiowych należy brać pod uwagę stosunki rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem. Okoliczności te rozważa się w całości, uwzględniając warunki osobiste podatnika.

Gdy nie można ustalić miejsca zamieszkania, stosując kryterium ośrodka interesów życiowych, pod uwagę bierze się miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa. Ostatnim stosowanym kryterium jest obywatelstwo.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych „za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, uważa się m.in. dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce”.

Osoby fizyczne oraz osoby prawne, które nie mają miejsca zamieszkania lub odpowiednio: siedziby albo zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Nie są więc polskimi rezydentami podatkowymi.

Organ podatkowy na wniosek podatnika może wydać zaświadczenie o jego miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (certyfikat rezydencji).

W celu unikania sytuacji, w której podmiot miałby opłacać dwa podatki od jednego tytułu, na szczeblu międzynarodowym zawierane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Obecnie stosuje się w tym zakresie dwie metody: