Odpowiedzialność sprzedawcy wobec kupującego

Użytkownik naszego serwisu, zamówił tonery do drukarki. Po dostarczeniu okazało się, że tonery są uszkodzone i nie mogą być użytkowane. Po zgłoszeniu uwag do sprzedawcy, odesłał on naszego użytkownika do producenta. Użytkownik zwrócił się do nas z zapytaniem czy takie działanie jest zgodne z prawem? Czy sprzedawca nie odpowiada za sprzedane towary?

Chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat?

Pokaż materiały

Poniżej odpowiedź naszych ekspertów.

Odesłanie kupującego do producenta, nie zwalnia sprzedawcy z jego odpowiedzialności wobec kupującego.

Jednym z podstawowych praw kupującego jest możliwość skorzystania z tzw. rękojmi. Uprawnienie to przysługuje na podstawie art. 556 ustawy z dnia 23 czerwca 1964 roku kodeks cywilny (dalej jako „k.c.”).

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu

sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Uprawnienia z tytułu rękojmi polega na tym, że kupujący może dochodzić:

obniżenia ceny – w proporcji takiej w jakiej wartość rzeczy wadliwej pozostaje w stosunku do wartości rzeczy wadliwej;
odstąpienia od umowy – skutkujące obowiązkiem zwrotu wzajemnie spełnionych świadczeń – uprawnienie to przysługuje jedynie w sytuacji w której wada rzeczy jest istotna, tj. uniemożliwiająca korzystanie z niej w sposób zgodny z jej przeznaczeniem i właściwościami;
naprawy uszkodzonej rzeczy;
wymiany rzeczy na rzecz wolną od wad;

w sytuacji gdy wada fizyczna zakupionej rzeczy polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową.

Za rzecz niezgodną z umową sprzedaży uznaje się w szczególności sytuację w której:

rzecz sprzedana nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
rzecz sprzedana nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
rzecz sprzedana nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
rzecz sprzedana została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Ryzyko utraty / uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego w chwili wydania rzeczy na kupującego. Kupujący produkt, ma więc obowiązek „zbadania” zakupionego przez siebie towaru, a jeżeli kupujący towaru nie „zbadał” bądź nie zawiadomił niezwłocznie (w jak najkrótszym możliwym terminie po wykryciu wady) sprzedawcy o dostrzeżonej wadzie, bądź po jej wykryciu to nie przysługują mu uprawnienia z tytułu gwarancji.

O wadzie kupujący powinien zawiadomić sprzedawcę najpóźniej w terminie miesiąca od wykrycia wady.

W tym miejscu należy wskazać, że to po stronie sprzedawcy stoi obowiązek wykazania, że rzecz sprzedana nie miała wady w chwili jej wydania, zgodnie bowiem z art. 556²

Jeżeli kupującym jest konsument, a wada fizyczna została stwierdzona przed upływem roku od dnia wydania rzeczy sprzedanej, domniemywa się, że wada lub jej przyczyna istniała w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego.

W tym miejscu warto wskazać, że o tym czy kupujący jest konsumentem czy przedsiębiorcom nie może stanowić wyłącznie fakt, czy jest to osoba fizyczna czy osoba prawna. Zgodnie z definicją wskazaną w art. 22¹k.c.

za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Jeżeli więc, przedmiotem działalności Kupującego nie jest związana z zakupionym produktem powinien być on traktowany przez sprzedawcę jak konsument a tym samym ma on prawo do żądania wymiany rzeczy na nową pozbawioną wad bądź obniżenia ceny, a w przypadku gdy Sprzedawca nie wymieni rzecz na wolną od wad oraz nie usunie wady, ma prawo także do złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy.

Reasumując, jeżeli kupujący niezwłocznie po tym jak wykrył wadę rzeczy zawiadomił o tym fakcie kupującego na sprzedawcy ciąża jego obowiązki wynikające z tytułu rękojmi.

Rekomendujemy przygotowanie oficjalnego pisma do sprzedawcy (wezwania), wskazując powyższe oraz wzywając do wykonania ciążących na nim obowiązków z tytułu rękojmi. W takim piśmie warto wskazać, że w przypadku nie wywiązania się sprzedawcy z jego obowiązków, postępowanie zostanie skierowane na drogę sądowa, a przesłane pismo (wezwanie) stanowi próbę polubownego rozwiązania sporu w rozumieniu art. 187 §1 pkt 3 k.p.c.

Stan prawny na 24 września 2021 roku.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny (Dz.U 2020.1740);
Ustawa z dnia 26 czerwca 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (Dz.U 2020.1575).

Zaliczka a zadatek

Pewnie niejednokrotnie zdarzyło Ci się słyszeć określenie takie jak zaliczka bądź zadatek.

Czy wiesz co one oznaczają? Czy potrafisz opisać czego dotyczą te umowy oraz wskazać różnice pomiędzy nimi? Poniżej pokrótce wyjaśniamy, czym są zaliczka oraz zadatek.

Zadatek został wskazany przez ustawodawcę w ustawie z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny (dalej też jako „k.c.”). Zgodnie z brzmieniem tej ustawy zadatek to świadczenie w postaci pieniężnej lub rzeczowej, wręczane drugiej stronie przy zawieraniu umowy – najczęściej przedwstępnej. Świadczenie wpłacane jest na poczet ceny / wynagrodzenia.

Natomiast zaliczka nie została zdefiniowana w przepisach prawa ale jest powszechnie stosowanym zabezpieczeniem umownym, którego stosowanie przez strony wywodzi się ze zwyczaju.

Jeżeli strony w umowie ustalą wpłatę zadatku bądź zaliczki a umowa zostanie wykonana w terminie oraz zgodnie z ustaleniami stron - nie istnieją większe różnice pomiędzy zaliczką a zadatkiem. Zapłacona pierwotnie kwota pomniejsza cenę końcową. Sytuacja zaczyna się komplikować w przypadku, gdy wystąpią nieścisłości lub braki dotyczące wykonania umowy, terminowego wykonania umowy bądź wykonania jej w sposób niezgodny z brzmieniem umowy.

Pobierz poradnik