Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	D
Dobra i zła wiara	DOBRA WIARA Jest zasadą domniemania prawnego wprowadzonego w art. 7 kodeksu cywilnego. Nie istnieje ustawowa definicja dobrej wiary. Zgodnie z komentarzem do kodeksu cywilnego A. Kidyby, dobra wiara jest błędnym przeświadczeniem o przysługiwaniu określonego prawa lub istnieniu określonego stosunku prawnego. W świadomości osoby pozostającej w dobrej wierze musi istnieć usprawiedliwione przekonanie, że istnieje określony stan, który faktycznie w rzeczywistości nie zachodzi. Można powiedzieć, że w dobrej wierze jest ten, kto „powołując się na pewne prawo lub stosunek prawny mniema, że owo prawo lub stosunek prawny istnieje, chociażby nawet mniemanie to było błędne, jeżeli tylko błędność mniemania należy w danych okolicznościach uznać za usprawiedliwioną”, czyli tym że dana osoba chciała dochowania należytej staranności. Niezbędnym elementem dla przyjęcia dobrej albo złej wiary danego podmiotu jest jego własne działanie. Zgodnie z art. 7 kodeksu cywilnego jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Domniemanie dobrej wiary może być obalone (podlega falsyfikacji – badaniu co do prawdziwości). Przykład: dana osoba otrzymała umową darowizny nieruchomość i jest przekonana o tym, że jest jej właścicielem tj. przysługuje jej prawo własności tej nieruchomości, którego w rzeczywistości nie ma. Taka sytuacja może wystąpić, gdy np. umowa darowizny z określonych powodów nie jest ważna, ale okoliczności te nie były znane tej osobie (obdarowanemu). Wtedy osoba ta może pozostawać w dobrej wierze, uważając się za właściciela tej nieruchomości. ZŁA WIARA Nie istnieje ustawowa definicja złej wiary. Natomiast zgodnie z doktryną w złej wierze jest ta osoba, która powołując się na prawo lub stosunek prawny wie lub powinna wiedzieć, że one nie istnieją, a ewentualne mylne wyobrażenie tej osoby o ich istnieniu nie jest, jak w przypadku dobrej wiary, usprawiedliwione. Zła wiara występuje także, gdy dana osoba rzeczywiście nie może przypuszczać, nie wie, a powinna wiedzieć, że dane prawo jej nie przysługuje. Często ma to miejsce w sytuacji, gdy dana osoba zobowiązana do należytej staranności np. zawodowej jej nie zachowuje i nie zna prawa, które powinna znać. Przykład: dana osoba otrzymała umową darowizny samochód. Jednak później okazało się, że umowa nie jest ważna, a obdarowany wiedząc o tym, gdy obdarowała tylko żona a był współwłasnością małżonków, sprzedał ten samochód, którego własności w świetle prawa nie nabył z uwagi na bezwzględną nieważność umowy darowizny. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 roku poz. 1740) Zobacz także: Zasiedzenie Nabycie od nieuprawnionego

Dobra i zła wiara

DOBRA WIARA

Jest zasadą domniemania prawnego wprowadzonego w art. 7 kodeksu cywilnego. Nie istnieje ustawowa definicja dobrej wiary. Zgodnie z komentarzem do kodeksu cywilnego A. Kidyby, dobra wiara jest błędnym przeświadczeniem o przysługiwaniu określonego prawa lub istnieniu określonego stosunku prawnego. W świadomości osoby pozostającej w dobrej wierze musi istnieć usprawiedliwione przekonanie, że istnieje określony stan, który faktycznie w rzeczywistości nie zachodzi. Można powiedzieć, że w dobrej wierze jest ten, kto „powołując się na pewne prawo lub stosunek prawny mniema, że owo prawo lub stosunek prawny istnieje, chociażby nawet mniemanie to było błędne, jeżeli tylko błędność mniemania należy w danych okolicznościach uznać za usprawiedliwioną”, czyli tym że dana osoba chciała dochowania należytej staranności. Niezbędnym elementem dla przyjęcia dobrej albo złej wiary danego podmiotu jest jego własne działanie.

Zgodnie z art. 7 kodeksu cywilnego jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Domniemanie dobrej wiary może być obalone (podlega falsyfikacji – badaniu co do prawdziwości).

Przykład: dana osoba otrzymała umową darowizny nieruchomość i jest przekonana o tym, że jest jej właścicielem tj. przysługuje jej prawo własności tej nieruchomości, którego w rzeczywistości nie ma. Taka sytuacja może wystąpić, gdy np. umowa darowizny z określonych powodów nie jest ważna, ale okoliczności te nie były znane tej osobie (obdarowanemu). Wtedy osoba ta może pozostawać w dobrej wierze, uważając się za właściciela tej nieruchomości.

ZŁA WIARA

Nie istnieje ustawowa definicja złej wiary. Natomiast zgodnie z doktryną w złej wierze jest ta osoba, która powołując się na prawo lub stosunek prawny wie lub powinna wiedzieć, że one nie istnieją, a ewentualne mylne wyobrażenie tej osoby o ich istnieniu nie jest, jak w przypadku dobrej wiary, usprawiedliwione. Zła wiara występuje także, gdy dana osoba rzeczywiście nie może przypuszczać, nie wie, a powinna wiedzieć, że dane prawo jej nie przysługuje. Często ma to miejsce w sytuacji, gdy dana osoba zobowiązana do należytej staranności np. zawodowej jej nie zachowuje i nie zna prawa, które powinna znać.

Przykład: dana osoba otrzymała umową darowizny samochód. Jednak później okazało się, że umowa nie jest ważna, a obdarowany wiedząc o tym, gdy obdarowała tylko żona a był współwłasnością małżonków, sprzedał ten samochód, którego własności w świetle prawa nie nabył z uwagi na bezwzględną nieważność umowy darowizny.

Podstawa prawna: