Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	S
Świadczenie niepieniężne	Przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się dłużnika, polegające na działaniu albo zaniechania działania, zgodne z treścią zobowiązania i czyniące zadość zasługującemu na ochronę interesowi wierzyciela. Wyróżnia się cztery podstawowe czynności podejmowane w celu spełnienia świadczenia: czynienie czegoś, nieczynienie czegoś, danie czegoś oraz znoszenie czegoś. Istnieje wiele rodzajów świadczeń m.in. świadczenia niepieniężne. Wynikają one z jakiegoś określonego obowiązku (zobowiązania), którego źródłem jest umowa, z orzeczenia sądu albo wprost z ustawy. W literaturze i orzecznictwie zamiennie używa się określenia „świadczenia w naturze”. Świadczenie jest przedmiotem zobowiązania, a więc spoczywającego na dłużniku obowiązku określonego zachowania (a częściej zespołem zachowań, które dłużnik powinien podjąć w interesie wierzyciela). Zachowanie się dłużnika zgodnie z treścią danego stosunku prawnego (zobowiązania) jest świadczeniem w rozumieniu art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. , Tym samym stosunek taki jest zobowiązaniem w sensie powołanego przepisu wtedy, gdy takie świadczenie (zachowanie) samo w sobie jest korzystne dla uprawnionego. Aby zobowiązanie mogło powstać, a następnie zostać wykonane, świadczenie musi być możliwe do spełnienia (Impossibilium nulla obligatio est). Zgodnie z art. 387 Kodeksu cywilnego umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna. Jeżeli zaś strona w chwili zawarcia umowy wiedziała o niemożliwości świadczenia i nie wyprowadziła z błędu drugiej strony, jest zobowiązana do naprawienia szkody poniesionej przez tę drugą stronę, która powstała przez zawarcie umowy nie wiedząc o niemożliwości świadczenia. Przedmiotem świadczenia niepieniężnego w odróżnieniu od pieniężnego nie jest jedynie wartość wyrażona w określonych jednostkach pieniężnych, a uzyskanie ze strony dłużnika określonego działania (zachowania) bądź pozyskania dobra np. materialnego czyli oznaczonych rzeczy (np.: przeniesienie własności rzeczy, wykonanie usługi, napisanie utworu lub jego wykonanie (np.: na gitarze), czy wykonaniu ugody, orzeczenia sądu (np.: naprawienie szkody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia). Pojęcie świadczeń niepieniężnych funkcjonuje także w obrębie przepisów normujących świadczenia z pomocy społecznej. Zgodnie z art. 36 pkt. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, do świadczeń niepieniężnych należą: praca socjalna, bilet kredytowany, składki na ubezpieczenie zdrowotne i ubezpieczenia społeczne, pomoc rzeczowa, sprawienie pogrzebu, specjalistyczne poradnictwo, interwencja kryzysowa, udzielenie schronienia, posiłek, niezbędne ubranie, usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania oraz w domach pomocy, pomoc w uzyskaniu w odpowiednich warunków mieszkaniowych, mieszkanie chronione, pomoc w uzyskaniu zatrudnienia, pomoc na zagospodarowanie. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), Ustawa z dnia 12 marca 2004 o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 ze zm.). Zobacz także: Świadczenie w miejscu wykonania Świadczenie na rzecz osoby trzeciej

Świadczenie niepieniężne

Przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się dłużnika, polegające na działaniu albo zaniechania działania, zgodne z treścią zobowiązania i czyniące zadość zasługującemu na ochronę interesowi wierzyciela. Wyróżnia się cztery podstawowe czynności podejmowane w celu spełnienia świadczenia: czynienie czegoś, nieczynienie czegoś, danie czegoś oraz znoszenie czegoś. Istnieje wiele rodzajów świadczeń m.in. świadczenia niepieniężne. Wynikają one z jakiegoś określonego obowiązku (zobowiązania), którego źródłem jest umowa, z orzeczenia sądu albo wprost z ustawy. W literaturze i orzecznictwie zamiennie używa się określenia „świadczenia w naturze”.

Świadczenie jest przedmiotem zobowiązania, a więc spoczywającego na dłużniku obowiązku określonego zachowania (a częściej zespołem zachowań, które dłużnik powinien podjąć w interesie wierzyciela). Zachowanie się dłużnika zgodnie z treścią danego stosunku prawnego (zobowiązania) jest świadczeniem w rozumieniu art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. , Tym samym stosunek taki jest zobowiązaniem w sensie powołanego przepisu wtedy, gdy takie świadczenie (zachowanie) samo w sobie jest korzystne dla uprawnionego.

Aby zobowiązanie mogło powstać, a następnie zostać wykonane, świadczenie musi być możliwe do spełnienia (Impossibilium nulla obligatio est). Zgodnie z art. 387 Kodeksu cywilnego umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna. Jeżeli zaś strona w chwili zawarcia umowy wiedziała o niemożliwości świadczenia i nie wyprowadziła z błędu drugiej strony, jest zobowiązana do naprawienia szkody poniesionej przez tę drugą stronę, która powstała przez zawarcie umowy nie wiedząc o niemożliwości świadczenia.

Przedmiotem świadczenia niepieniężnego w odróżnieniu od pieniężnego nie jest jedynie wartość wyrażona w określonych jednostkach pieniężnych, a uzyskanie ze strony dłużnika określonego działania (zachowania) bądź pozyskania dobra np. materialnego czyli oznaczonych rzeczy (np.: przeniesienie własności rzeczy, wykonanie usługi, napisanie utworu lub jego wykonanie (np.: na gitarze), czy wykonaniu ugody, orzeczenia sądu (np.: naprawienie szkody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia).

Pojęcie świadczeń niepieniężnych funkcjonuje także w obrębie przepisów normujących świadczenia z pomocy społecznej. Zgodnie z art. 36 pkt. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, do świadczeń niepieniężnych należą: praca socjalna, bilet kredytowany, składki na ubezpieczenie zdrowotne i ubezpieczenia społeczne, pomoc rzeczowa, sprawienie pogrzebu, specjalistyczne poradnictwo, interwencja kryzysowa, udzielenie schronienia, posiłek, niezbędne ubranie, usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania oraz w domach pomocy, pomoc w uzyskaniu w odpowiednich warunków mieszkaniowych, mieszkanie chronione, pomoc w uzyskaniu zatrudnienia, pomoc na zagospodarowanie.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.),
Ustawa z dnia 12 marca 2004 o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 ze zm.).

Zobacz także: