Czy wiesz, że aż 96% mikro firm zapewnia 75% wszystkich wpływów z podatków i wytwarza 51% zysku gospodarki kraju?

A tylko niewielkiej liczbie udaje się utrzymać na rynku dłużej niż rok bez dostatecznej wiedzy i znajomości przepisów.

A czy wiesz, że...

Ty też możesz coś zrobić, abyśmy mogli dalej działać i skutecznie Cię wspierać?

KRS 0000318482

	W
Wspólny znak towarowy	Własność intelektualna stanowi zbiór praw wyłącznych, na które składa się własność przemysłowa, prawo autorskie i prawa pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa oraz know-how. Znak towarowy oraz wspólny znak towarowy zostały uregulowane w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (dalej również jako „Ustawa”). Na gruncie art. 120 powołanej powyżej ustawy za znak towarowy można uznać oznaczenie, które umożliwia odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od drugiego jeśli jest możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na jednoznaczne i dokładne ustalenie przedmiotu udzielanej ochrony. Ustawodawca wprowadza otwarty katalog, wskazując, że w szczególności znakiem towarowym może być wyraz (również nazwisko), litera, rysunek, kolor, forma przestrzenna (również kształt towaru lub opakowania), a nawet dźwięk. Znak towarowy jest przedmiotem ustawowej ochrony. Ustawa wprowadza również instytucję wspólnego znaku towarowego. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może uzyskać organizacja mająca zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań w swoim imieniu, która jest powołana do reprezentowania interesów przedsiębiorców, a także osobna prawna działająca na podstawie przepisów prawa publicznego. Wspólny znak towarowy służy odróżnianiu towarów członków tej organizacji albo towarów innych przedsiębiorstw w przypadku osoby prawnej, o której mowa powyżej. Prawo do jego używania mają: organizacja oraz jej członkowie, osoba prawna działająca na podstawie przepisów prawa publicznego lub jej członkowie – na podstawie regulaminu używania tego znaku. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. sygn. akt III CK 33/05 Sąd Najwyższy orzekając w przedmiocie wspólnego znaku towarowego, stwierdził, że: „jest to wspólny znak towarowy, którego może używać każdy z 58 oddziałów terenowych powoda”. Urząd Patentowy RP odmówi udzielenia ochrony na wspólny znak towarowy, jeżeli zainteresowany podmiot nie spełnia wyżej wskazanych przesłanek z art. 136 Ustawy, a także jeśli regulamin korzystania jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami albo gdy istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, co do charakteru lub znaczenia znaku. Wspólny znak towary jest używany przez organizację oraz zrzeszone w niej podmioty (wspólny znak towarowy zwykły). W prawie własności przemysłowej wyróżnia się również wspólny znak towarowy gwarancyjny. Jest on przeznaczony do używania przez przedsiębiorców, do których zastosowanie ma przyjęty przez organizację regulamin, jeśli został on na jej rzecz zarejestrowany. Podkreślenia wymaga fakt, że organizacja nie może używać tego znaku, prawo to jest zastrzeżone wyłącznie dla jej członków. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 324). Źródła:Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r. sygn. akt III CK 33/05 Zobacz także: Wzór przemysłowy Znak towarowy

Wspólny znak towarowy

Własność intelektualna stanowi zbiór praw wyłącznych, na które składa się własność przemysłowa, prawo autorskie i prawa pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa oraz know-how. Znak towarowy oraz wspólny znak towarowy zostały uregulowane w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (dalej również jako „Ustawa”).

Na gruncie art. 120 powołanej powyżej ustawy za znak towarowy można uznać oznaczenie, które umożliwia odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od drugiego jeśli jest możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na jednoznaczne i dokładne ustalenie przedmiotu udzielanej ochrony. Ustawodawca wprowadza otwarty katalog, wskazując, że w szczególności znakiem towarowym może być wyraz (również nazwisko), litera, rysunek, kolor, forma przestrzenna (również kształt towaru lub opakowania), a nawet dźwięk. Znak towarowy jest przedmiotem ustawowej ochrony.

Ustawa wprowadza również instytucję wspólnego znaku towarowego. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może uzyskać organizacja mająca zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań w swoim imieniu, która jest powołana do reprezentowania interesów przedsiębiorców, a także osobna prawna działająca na podstawie przepisów prawa publicznego. Wspólny znak towarowy służy odróżnianiu towarów członków tej organizacji albo towarów innych przedsiębiorstw w przypadku osoby prawnej, o której mowa powyżej. Prawo do jego używania mają: organizacja oraz jej członkowie, osoba prawna działająca na podstawie przepisów prawa publicznego lub jej członkowie – na podstawie regulaminu używania tego znaku. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. sygn. akt III CK 33/05 Sąd Najwyższy orzekając w przedmiocie wspólnego znaku towarowego, stwierdził, że: „jest to wspólny znak towarowy, którego może używać każdy z 58 oddziałów terenowych powoda”.

Urząd Patentowy RP odmówi udzielenia ochrony na wspólny znak towarowy, jeżeli zainteresowany podmiot nie spełnia wyżej wskazanych przesłanek z art. 136 Ustawy, a także jeśli regulamin korzystania jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami albo gdy istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, co do charakteru lub znaczenia znaku.

Wspólny znak towary jest używany przez organizację oraz zrzeszone w niej podmioty (wspólny znak towarowy zwykły). W prawie własności przemysłowej wyróżnia się również wspólny znak towarowy gwarancyjny. Jest on przeznaczony do używania przez przedsiębiorców, do których zastosowanie ma przyjęty przez organizację regulamin, jeśli został on na jej rzecz zarejestrowany. Podkreślenia wymaga fakt, że organizacja nie może używać tego znaku, prawo to jest zastrzeżone wyłącznie dla jej członków.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 324).
Źródła:Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r. sygn. akt III CK 33/05

Zobacz także: